The Slayerking εκ βαθέων

Περσόνα της ελληνικής metal σκηνής που χτίστηκε στα 90s και πιονέρος του underground, ενίοτε παρεξηγήσιμος και συνήθως συγκρουσιακός, ο Ευθύμης Καραδήμας πειραματίζεται για άλλη μια φορά με τον ακραίο ήχο. Σκληρές εμπνευσμένες κιθάρες, ψυχεδέλεια, «καθαρά» φωνητικά αλλά και πνιγηρά, βορβορώδη, ουρλιαχτά, σε μια τολμηρή κυκλοφορία που δοκιμάζει έναν άλλο τρόπο ηχογράφησης. Ιστορίες για την αγάπη, την απόγνωση, τον πρώην αστροναύτη και μηχανικό Buzz Auldrin, τη σφαγή του 1968 στο Βιετνάμ ή το χρονικό μιας πυρκαγιάς που ξέσπασε το 1769 στη Μπρέσια της Ιταλίας και προκάλεσε το θάνατο 3.000 ανθρώπων.

Το ντεμπούτο άλμπουμ «Sanatana Dharma» των The Slayerking κυκλοφορεί ήδη από τη γαλλική εταιρία Finisterian Dead End και δεν είναι το «πακέτο» που έχεις συνηθίσει. Ο τραγουδιστής και μπασίστας του σχήματος, Ευθύμης Καραδήμας, λύνει απορίες, θυμάται τις παλιότερες εποχές και δίνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Επιστροφή στη μουσική σκηνή με ένα νέο γκρουπ. Ποια θα έλεγες πως είναι η γενεσιουργός αιτία των The Slayerking; Και τι θέλετε να εκφράσετε με το όνομα αυτό; Η ανάγκη έκφρασης. Όταν οι αγωνίες μου αδυνατούν να γίνουν λόγια, η διέξοδος είναι η μουσική. (Ο) The Slayerking είναι ένα τρολ που νομίζει πως είναι βασιλιάς, ενώ στη πραγματικότητα είναι ένας ανηλεής σφαγέας όλων των ελπίδων που έχει ο κόσμος για θεία συγχώρεση από τις ασχήμιες που πράττει. Ανθρωπάκο, αν θες να σωθείς γίνε απλά καλύτερος άνθρωπος. Σεβάσου τον άλλο. Άκου, σκέψου, δημιούργησε.

Έχοντας εμπειρία από ηχογραφήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό με τους Nightfall, τι ήθελες αυτή τη φορά να βγάλεις μπαίνοντας στο στούντιο και σε ποιους τομείς έδωσες μεγαλύτερη βάση; Η μπάντα γεννήθηκε πάνω στην πώρωση του αυτοσχεδιασμού. Χύμα μουσική χωρίς πλάνο δηλαδή. Έχεις νεύρα, πίεση και παίζεις μέχρι να ματώσεις. Βαράς μέχρι να φύγουν οι τοξίνες, το δηλητήριο που σε ταΐζει η ζωή. Η μεγαλύτερη πρόκληση, λοιπόν, ήταν να ηχογραφηθεί όλο αυτό σωστά. 

Αποφύγαμε το «loudness war» και οποιαδήποτε άλλη τεχνική που φουσκώνει και τσιτώνει τα κομμάτια. Ξέρεις, τρικ που boostάρουν τη μουσική για να ακούγεται πιο δυνατή. Πήγαμε ατμοσφαιρικά. Live! Με τόσα υποβοηθήματα στα στούντιο σήμερα είναι πραγματικά δύσκολο να βγάλεις κάτι ανεπιτήδευτα φυσικό. Θέλει πολλή δουλειά, πολλή εμπειρία και αρκετά όχι. Αν παρατηρήσεις, όσο ανεβάζεις την ένταση στο «Sanatana Dharma» τόσο απλώνει η παραγωγή χωρίς να peakάρει. Χωρίς να παραμορφώνει. Παραμένει πάντα βαριά και ζεστή. Σα να βουλιάζεις σε μια λίμνη με ζεστό μέλι. Γεμίζουν οι πόροι σου.

Σχήμα-τρίο. Βρίσκεις διαφορές συγκριτικά με μια μεγαλύτερη μπάντα; Περισσότερος χώρος για αυτοσχεδιασμό και ευρύτερος ηχητικός ορίζοντας. Η μουσική αναπνέει. Αυτό.

Πώς τακιμιάσατε μεταξύ σας; Είμαστε φίλοι. Γνωρίστηκαν τα όργανά μας στην πρόβα και γίνανε και αυτά φίλοι. Παίζουμε μαζί τους και χαιρόμαστε. Πέρα από την πλάκα, η ουσία είναι αυτή ακριβώς. Music is a cerebral thing.

Υπάρχει μια 70s ατμόσφαιρα στο εγχείρημα των The Slayerking. Πόσο επιδραστική θεωρείς αυτή την περίοδο και γιατί; Πολύ επιδραστική. Ήταν γεμάτη από ανθρώπους που γεννήθηκαν στη μιζέρια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου και λίγο μετά. Άνθρωποι που ανέτρεψαν τα πάντα και σπείρανε ό,τι τους ερχόταν στο κεφάλι. Η δίψα για ζωή και ελευθερία έκφρασης δημιούργησε καλλιτεχνικά ρεύματα που επηρέασαν άπαντες στη συνέχεια. Τώρα, πιστεύω, χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη αυτό το πρώιμο αυθόρμητο στιλ δικαιούται μίας δεύτερης προσέγγισης με καλύτερο ήχο. Και αυτό συμβαίνει ακριβώς. Και όχι μόνο στη μουσική. Παντού.

Οι αριθμοί λένε πως το βινύλιο γνωρίζει άνθιση, νέες μπάντες κυκλοφορούν κασέτες, η αισθητική παραπέμπει σε περασμένες εποχές. Έχοντας ζήσει τα 90s και το underground ως μουσικός, τι πιστεύεις πως συμβαίνει; Πρόκειται για μόδα, ρετρολαγνεία ή κάτι άλλο; Το βινύλιο κάνει τη διαφορά τόσο στον ήχο όσο και στο μάτι. Είναι ένας μικρός πίνακας. Τον βλέπεις καθαρά. Και το αγαπάνε όλοι. Γραφίστες, ζωγράφοι, φωτογράφοι, όλοι. Η κασέτα εμπορίου από την άλλη είναι ένα αστείο.

Πιστεύω πως ένα από τα πιο ωραία και υγιή πράγματα στη ζωή είναι η αναθεώρηση. Στο πλαίσιο αυτής θεωρώ ότι δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στο βινύλιο. Το αν θα αντέξει κανείς δεν ξέρει. Ένα ρόλο ίσως παίξει και το 3D printing που θα δώσει κάποια στιγμή την ευκαιρία να κόβουμε δίσκους βινυλίου μόνοι μας. Αυτό ή θα το σκοτώσει εμπορικά ή θα το ανεβάσει. 

Πάντως αυτά περί αριθμών δε με εντυπωσιάζουν. Είναι ποσοστιαίες οι μεγάλες μονάδες αύξησης. Διαβάζεις ότι υπάρχει εκτόξευση της ζήτησης για βινύλιο της τάξης του, ας πούμε, 100% και αυτό σημαίνει ότι οι 4.000.000 κόπιες γίνανε 8.000.000. So what; Τα απόλυτα νούμερα είναι συγκριτικά μικρά για ολοκληρωτική αναβίωση. Ιδίως σε ένα κόσμο που τρέχει. Το μέλλον είναι digital.

Πού χρωστά τον τίτλο και τη θεματική του έμπνευση το «Sanatana Dharma»; Στο ανθρώπινο είδος. Σε εμάς, τα Τέρατα.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο «ακραίος ήχος» ή το ροκ, αν προτιμάς, έχει πάψει να είναι «επικίνδυνο» και θυμίζει επάγγελμα. Το σχόλιό σου; Συμφωνώ. Γενικά η μουσική έχει γίνει επάγγελμα ρουτίνας. Σαν τον πλασιέ γυρίζουν οι περισσότεροι να πουλήσουν την πραμάτια τους πόρτα-πόρτα ή πόλη-πόλη, για να είμαστε ακριβείς. Και αν κάποτε αυτό ήταν μόνο στην ποπ, τα τελευταία χρόνια μπόλιασε και τις υποκουλτούρες. Τα μικρά εργαστήρια τέχνης, δηλαδή, που ανακαλύπτουν νέες φόρμες έκφρασης και δημιουργίας μέσα από τον αυθόρμητο πειραματισμό των μελών τους. 

Είναι αστείο. Βρίζεις, φωνάζεις, χώνεις, ουρλιάζεις σε ένα μικρόφωνο και έρχεται ένας κύριος ένα πρωί και σου λέει «γεια σας, έχετε πολύ ωραία φωνή, ξέρετε, θέλετε να έρθετε να φωνάζετε στα σκυλιά μου που δεν με ακούνε;» Επί πληρωμή. Και πας. Εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις και να χαίρεσαι που η τέχνη σου έχει αποδοχή, τα σκυλιά σε ακούνε, και ο κύριος σε πληρώνει. Ένας τίμιος τρόπος να είναι όλοι happy. Και εκεί τελειώνει η Τέχνη.

Κεφάλαιο Nightfall. Υπήρξε ένα από τα γκρουπ που άνοιξαν δρόμους στην ελληνική metal σκηνή, την εποχή της μπουζουκοκρατορίας. Υπογράψατε στις αρχές των 90s πρώτοι με μια ξένη εταιρία, τη γαλλική Holy Records, την ψάξατε να ηχογραφήσετε σε στούντιο του εξωτερικού, δοκιμάσατε επαγγελματικά βιντεοκλίπ, παίξατε στο Wacken Festival, ανήκετε στο ρόστερ της θρυλικής Metal Blade. Πώς βλέπεις τώρα την εποχή που ξεκινούσατε; Η εποχή που ξεκινήσαμε ήταν δύσκολη και στυγνή. Ήμασταν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού που ψάχναμε το λόγο που ήρθαμε στη ζωή. Κυριολεκτικά. Η δημιουργία ήταν μονόδρομος. Με όποιο μέσο. Μέσω αυτής βρήκαμε φίλους εκτός συνόρων και ανακαλύψαμε τον κόσμο σε μια εποχή που ήθελες βίζα για να ταξιδέψεις. Το ένστικτο της επιβίωσης έπαιξε το ρόλο του. Ο αρχικός σκοπός ήταν να μείνουμε ψυχικά ζωντανοί. Αυτό ήταν η μεγάλη επιτυχία. Ό,τι έγινε στη συνέχεια ήταν απλά μια όμορφη πορεία με συναρπαστικές στάσεις στο σωστό χρόνο.

Αισθάνεσαι πως υπάρχει κάτι που δεν πετύχατε; Θα ήθελα κάποια στιγμή να είχα συνεργαστεί με κάποιον δυνατό παραγωγό. Κάποιον που να έβλεπε πράγματα που αδυνατώ να δω εγώ και θα έβγαζε από μέσα μου ό,τι είναι κρυμμένο εκεί κάτω. Και όταν λέω παραγωγό δεν εννοώ κάποιους μουσικούς ή στουντιάρχες που δανείζουν τον ήχο τους σε όποια μπάντα αναλαμβάνουν, αλλά ψυχολόγους του ήχου όπως o Rick Rubin, ο Brian Eno, ο Alan Parson και άλλοι.

Είσαι επιλεκτικός στις live εμφανίσεις. Γιατί; Είμαι εσωστρεφής σαν άνθρωπος. Μου αρέσουν οι συναυλίες, αλλά προτιμώ το δημιουργικό κομμάτι που εκτυλίσσεται στο στούντιο. Εκεί παλεύεις με το θεριό και εκεί λύνεις τους γρίφους.

Θα είναι μια ενεργή συναυλιακά μπάντα οι The Slayerking; Θα είναι, γιατί η μηχανή αυτή είναι καινούργια και θέλει χιλιόμετρα για να στρώσει.

Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σαν παιδί να αγοράσεις ένα μουσικό όργανο, να ανεβάζεις την ένταση στον ενισχυτή, να προτιμάς την παραμόρφωση και να ρημάζεις το μικρόφωνο; Ω, γάμησέ τα. Η ανάγκη έκφρασης. Η ανάγκη επικοινωνίας. Η έλλειψη χαράς. Ήταν ένας κόσμος που δεν άκουγε και δε δεχόταν τίποτα νέο. Και το νέο ήσουν εσύ. Βασιλιάς ήταν το «πρέπει» και το τι θα πουν οι γείτονες. Δεν αντεχόταν αυτό με τίποτα. Κάναμε θόρυβο λοιπόν για να το καλύψουμε. Να το ξορκίσουμε με τραγούδια δικά μας και να κρατήσουμε τη συντηρητικούρα μακριά. Από άμυνα. Όλα. Οι περισσότεροι στο χώρο ξεκινήσαμε σαν προβληματικά παιδιά και εξελιχθήκαμε σε προβληματισμένους ανθρώπους. Ανήσυχα πνεύματα. Ή όπως έλεγε η δασκάλα στους γονείς μου, «έξυπνο παιδί αλλά το μυαλό του είναι συνέχεια αλλού».

The Slayerking on stage. Support εμφάνιση στα live των Avatarium, την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου στο Eightball Live Stage, στη Θεσσαλονίκη, και το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου στο An Club, στην Αθήνα.