Ground Control: πήρε το ροκ εν ρολ μαλλιάδικο, ατημέλητο, φουλ του μπάφου και ανουσίως θορυβώδες και μάτσο, προτάσσοντας γκλίτερ ριφ κομψότητα, διαστημικό ηλεκτρικό υπαρξισμό και αμφίφυλη ποίηση για δύσθυμους, μελαγχολικούς τινέιτζερς. Στα seventies o Bowie ήταν σαν μια σκάλα για τα αστέρια, μπορούσες άνετα να τα κατακτήσεις χωρίς απαραίτητα να καταταγείς στο στόλο των επανδρωμένων ψυχροπολεμικών αμερικανοσοβιετικών πυραύλων. Η μουσική του έφτανε για να ονειρευτείς κάτι περισσότερο από γιγάντιες Κάντιλακ ή συντροφικά κολχόζ, «υπάρχει ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός κι ο David Bowie», όπως απαντούσε κι ο Μ., φίλος στο σχολείο, όταν μας την έπεφταν που δεν ακούγαμε ούτε Θεοδωράκη ούτε Lynyrd Skynyrd, αλλά λιώναμε την τριλογία.
Ευτυχώς μπορούσαμε να κοπιάρουμε άνετα το λουκ, θέλω να πω στη φάση «Βερολίνο» το είχε γυρίσει σε μαύρες δερμάτινες καμπαρτίνες και μπορσαλίνο, γιατί άντε να βγεις στην Ξάνθη της εποχής εκείνης ντυμένος με το πιο πριν, αράχνη από τον Άρη κι έτσι, ήτοι τακούνα εικοσάποντη, κουπ από μπροστά προσομοίωση χάλκινης βούρτσας κι από πίσω χαίτη μακριά, σαν λιοντάρι που βρυχάται. Θα μας λιθοβολούσαν, κρίμα στα νιάτα μας να φεύγαμε τόσο νέοι! Σημείωση: Το μπορσαλίνο ήταν του μπαμπά μου, δανεικό κι αγύριστο, το δερμάτινο πετσί δώρο της θειας μου από την Ορεστιάδα, δίπλα ήταν η Ανδριανούπολη με τα φτηνά δέρματα, την έκανα παραγγελιά. Στο σινέ «Άλφα» είδαμε το «Κρίστιαν F», από τη δημοτική βιβλιοθήκη δανείστηκα και το βιβλίο με τις εξομολογήσεις της ανήλικης πόρνης, έλιωνα στο πικάπ το «Station to Station» κι αναρωτιόμουν πώς να λάμπουν άραγε τα φώτα στο Zoologister Garden - θα μας αξίωνε άραγε ο Θεός να πάμε μια μέρα εκεί;
Ούτε ίντερνετ, ούτε google earth, ούτε ταξιδιωτικοί οδηγοί, το Lonely Planet της εφηβείας μου και τις σωστές συντεταγμένες το έδιναν οι δίσκοι και τα βιβλία. Αλλά οι δίσκοι πιο πολύ, περισσότερο, είχαν μουσική στα αυλάκια και πόζα-εικόνα στο εξώφυλλο. Συμβουλές ζωής, κομπλέ, πακέτο, ούτε δάσκαλος, ούτε παπάς, ούτε μαμά, ούτε κομματάρχες. Βινύλια. Τα υπόλοιπα είναι πάλι η ιστορία μας αλλά και Ιστορία γενικώς, θέλω να πω κι αυτός κι εγώ κι ο κόσμος μεγαλώναμε ταυτόχρονα, στο κλαμπ «Eλ-Λέι» της Καλλάρη Θεσσαλονίκης, φοιτητής, τον είδα στον προτζέκτορα με το μεταξωτό Αρμάνι κοστούμι να τραγουδά «Βάλε τα κόκκινα παπούτσια και χόρεψε τα μπλουζ», στον 88μισό του Μύλου την επόμενη δεκαετία έλιωνα στις εκπομπές το «Deranged», στις «Επιλογές» της Μακεδονίας τον έστειλα για τύπωμα στο εξώφυλλο, και στις 24/11/15, λίγο πριν ξεψυχήσει η χρονιά, έγραψα σε αυτό το σάιτ μαγεμένος για το πόσο μου άρεσε το «Black Star», όταν οι μπλογκοσφαιρίστας ξερολίστας έριχναν την «κριτική» με τη σέσουλα. Συγχωρεμένοι! Παρακολουθώ τώρα, ένεκα του μοιραίου, πόσο μετανοούν και πώς τα μαζεύουν, δεν τους κρατάμε κακία, ούτε αυτός ούτε εγώ, υπαρξιακό είναι το θέμα τους, πέραν του δυστοπικού ξερολισμού τους. Και με τους Tim Machine ή με τους Placebo πάλι χολή δεν έσταζαν οι «επαΐοντες» της εποχής; Άλλο ήθελα να πω, πέρα από τις κλισεδούρες περί του νεκρού που δεδικαίωται: είναι τόσο τεράστιος, αβυθομέτρητος και αχαρτογράφητος ο Bowie όσο και ο ωκεανός όλων των δακρύων που έριξαν οι άνθρωποι στη Γη τούτη τη μέρα που έσβησε και πήγε να ανταμώσει με τον Συνταγματάρχη Τομ εκεί στην επουράνια Suffragette city.
Κεντρική φωτό: Το σετ φωτογραφιών για το εξώφυλλο του "Heroes", 1977, από τον Masayoshi Sukita.
12°
