Adeleoμάχοι και Adeleολάτρες!

Adeleομάχοι εναντίον Adeleολατρών! Όπως παλιά, αν και δηλαδή όχι και τόσο παλιά, με τους ΟΧΙ εναντίον των ΝΑΙ ή με τη διαφήμηση των Jumbo και τη Στανίση. Ελλάδα είσαι κι αφορμή ψάχνεις, έχει ο λαός τα νεύρα του κι αφορμή ψάχνει να ξεκατινιαστεί. Πάλι καλά που οι μεν και οι δε δεν κατεβαίνουν στο Σύνταγμα ή τον Λευκό Πύργο για να διαδηλώσουν. Το λες και μάχη των πολιτισμών: από τη μία οι οπαδοί κι από την άλλη οι πολέμιοι. Συγκρούονται στα ταξί ή τα εμπορικά κέντρα, στα κομμωτήρια, τα καφέ αλλά και στο Ίντερνετ, το υπέρτατο, ως γνωστόν, ελληνικό battlefield. Εκεί ντε, που ιερουργούν όλοι οι μανιακοί ιεροκήρυκες! Όπου τέλος πάντων ακούγεται η μουσική του «25». 

Με τον τρίτο της δίσκο η μεγαλύτερη φωνή της γενιάς της, διαβάζω στον Independent, σκοράρει στο iTunes το πιο γρήγορα ευπώλητο άλμπουμ με 900.000 κόπιες την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του. Νούμερο 1 σε όλες τις χώρες του πλανήτη, πλην Μπουρκίνα Φάσο, Κυργιστάν, Ανατολικών Αντιλλών και Νίγηρα, η Adele αλώνει όλες τις σουξεδολίστες της γης και προκαλεί σούσουρο, αλλά στην «πατρίς μας»… σουσουρότερο! 

Ακούω το «25» προσεκτικά. Βαριά καψούρικα, τόσο τα δύο πρώτα σινγκλ “Hello” και “When We Were Young”, όσο και τα “River Lea” και “Send My Love” (To Your New Lover). Φινετσάτες και λουστραρισμένες παραγωγές, μάτι βγάζουν πως στο επόμενο The Voice θα τα διαλέξουν οι υποψήφιοι ίνα ξεδιπλώσωσι τας τρομεράς λαρυγγικάς ικανότητάς των (τ' αφτιά μας). 

Καταλαβαίνω το buzz της: μεταξύ Ρέμου και Μελίνας Ασλανίδου ή Μποφίλιου και Χαρούλη, για να πιάσουμε όλη την γκάμα, από παλαιό και νέο νταλκασινέισιον, λαϊκούς και έντεχνους, η Adele αλιεύει φανς από παντού, εφόσον «δίνει πόνο». Απόρριψη, γιατί εσύ, ενώ εγώ, τότε που είπες μα μετά ξείπες, κι άλμα θα ρίξω, στο φεγγάρι θα τιναχτώ, μόλις πιω της αγάπης το αθάνατο νερό. Εγώ χαραμίζομαι που δεν γράφω στίχους, αυτοί βασανίζονται με όσα έγραψε -άρα καραγουστάρουν- η Adele, όλα καλά ως εδώ και εξηγήσιμα. Λατρεύουν την καινούργια Adele, εφόσον Πάριος να 'ναι κι ό,τι να ‘ναι! Σιγουράκι σουξεδάκι, overdose το τραγουδάκι, παντού παίζει, καλή χρονιά!

Με τους άλλους, τους Adeleoμάχους είναι που δεν μπορώ να κατανοήσω το ξύδι και την τσατίλα τους, τον σνομπισμό και τη μάχη που ξεκίνησαν, αν και δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι: οι γνωστοί Ιερολοχίτες του ελληνικού αλτέρνατιβ, είναι γνωστό τοις πάσι, πόσο πονούν και ιδρώνουν για τον μουσικό εκπολιτισμό των νεολαιίστικων μαζών. Και πόσο θα ήθελαν τούτοι να ρυθμίζουν τις playlist των γυμναστηρίων ή των καφέ, των ραδιοφώνων που ακούν τα ταξί ή τα εμπορικά κέντρα. Τα web radios δεν τους είναι αρκετά, θέλουν να κηρύξουν την ποιότητα και στους μαζικούς «πομπούς» αλλά και «δέκτες». 

Ντρέπομαι, αλλά κι εγώ τέτοιος ήμουνα παλιά, ένας μικρός Ταλιμπάν της ποιότητας, ένας απόλυτος μύστης και κάτοχος της απόλυτης μουσικής αλήθειας. Φάση γίδια και… ξυπνάτε ρεεε. Μέχρι που μια μέρα σκέφτηκα πως θα ήταν πραγματικά θλιβερό να υποβάλω τους συνανθρώπους σε δοκιμασίες του στιλ χριστουγεννιάτικο σόπινγκ με υπόκρουση Jesus and Mary Chain, ή να μισθώνουν κούρσα από Καλαμαριά για Εύοσμο και να εξαναγκάζονται να ακούν Slowdive ή Cocteau Twins, δικές μου δηλαδή εκδοχές του what it means to be sad or lonely. 

Με βοήθησε και το τέλος του “High Fidelity” βέβαια, όταν ο υπερψαγμενουά και παντογνώστης Τζακ Μπλακ ντεμπούταρε με την μπάντα του διασκευάζοντας το “Lets get it on” του Marvin Gay, αντί για κάτι από το “Ladies and Gentelmen, we're flowating in space” των Spiritualized. 

Τι θέλω να πω: Αφήστε βρε τα παιδιά να γουστάρουν είτε Adele, είτε «50 αποχρώσεις του Γκρι», μιας και το ίδιο τραβάει το «25» με όσα πέρασε και η E. L. James. Η αιώνια πάλη των επαϊόντων εκπολιτιστών με τους «λάικω». Οι 50 αποχρώσεις του μουσικού σαλαφιστικού γκρίζου δηλαδή, γιατί κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι των Adeloμάχων δεν διαφέρουν ως προς τον τρόπο σκέψης από τον μέσο μουλά ή μαχητή του Χαλιφάτου: φωτιά και τσεκούρι σε όσους άπιστους καραγουστάρουν με πράγματα απαγορευμένα από τα Ιερά Κείμενα του μεγάλου Προφήτη Morrissey. Στην τύχη τον ανάφερα, θα μπορούσε να είναι και ο Marc Lincous των Sparklehorse, όπου παρεμπιπτόντως διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο για το σύνολο της μουσικής του στο Pitchfork. Το οποίο Pitchfork, η βίβλος των Ελλήνων Ιερολοχιτών του ποιοτικού αλτέρνατιβ, φιλοδώρισε το «25» της Adele με 7,5, δίνοντας μόνο 5,5 στο πολυαγαπημένο μου “Hell” των Pains Of Been Pure At Heart, αποδεικνύοντας, αν μη τι άλλο, όχι μόνο την εγκυρότητά του αλλά και την κλάση του: το ενδιαφέρει η μουσική κι όχι τα «ιδεολογικά» του «χώρου». 

Αλλά είπαμε, Ελλάδα είσαι. Ακόμα κι ένας δίσκος μπορεί να προκαλέσει έναν μικρό εμφύλιο. Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, Ράμφος ή Ζουράρις, και στην τελική το δίκιο το έχει ο Γκάρι Λίνεκερ. Παραφράζοντας τη μεγαλειώδη ρήση του για το ποδόσφαιρο, «Η μουσική είναι απλό σπορ. Εκατομμύρια μουσικοί κυνηγούν το σουξέ και στο τέλος κερδίζει η Adele». Πόσο δύσκολο είναι για κάποιους να το χωνέψουν; Αυτό όπως και το ότι ποτέ στην Ελλάδα τον πολυαγαπημένο μου Ariel Pink δεν θα τον ακούν πάνω από μια χιλιάδα πιστών. Ε, και; Τι να κάνω; Να αυτοπυρποληθώ και να πάρω μαζί μου και μερικούς από τους άπιστους που ακούν Adele ή Παντελίδη; Ειρήνη υμίν.