Black Is (not) Beautiful

Καθώς η μαύρη μουσική –σε όλες τις εκδοχές της– είναι πια το κυρίαρχο είδος και τον ήχο της ακούνε οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, είναι αναμενόμενο οι απογοητεύσεις να είναι πολύ περισσότερες από τα σπουδαία άλμπουμ και η ευκολία πιο συχνή από τη δημιουργικότητα. Ο ήχος του χιπ-χοπ υπάρχει σαν αλατοπίπερο παντού κι επειδή το είδος έχει γίνει πια ευρέως αποδεκτό είναι το «κερασάκι στην τούρτα» της μαύρης μουσικής. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, όπως και το ροκ έτσι και το χιπ-χοπ δεν είναι μόνο ένας ήχος, όσο κι αν αυτή είναι πλέον η κυρίαρχη άποψη.

Adrian Younge/Ghostface Killah - Twelve Reasons to Die II

Όταν κάνει κάτι επιτυχία στις μέρες μας, ακολουθεί και το sequel. Το κόνσεπτ άλμπουμ/ροκ όπερα/κόμικ που έκανε πριν από 2 χρόνια ο Ghostface Killah έχει τώρα (αχρείαστη) συνέχεια. Τι μανία κι αυτή των παλαίμαχων ράπερ να κάνουν θεματικά άλμπουμ… Η ιστορία μίας εγκληματικής φαμίλιας στη Νέα Υόρκη του ’70 συνεχίζεται σαν ιδέα και στο νέο δίσκο, αν και το μόνο «έγκλημα» που βλέπω εδώ είναι μάλλον ο ίδιος ο δίσκος. Πάντως ο Adrian Younge το παλεύει σε μουσικό επίπεδο.

Prince - Hit n Run

Κάτι σαν κακόγουστο αστείο. Ένας δίσκος που πιθανώς θα έκανε μια tribute band του Prince η οποία θα αποφάσιζε να γράψει δικά της τραγούδια. Λες και το σπουδαίο, πράγματι, ταλέντο του έχει στεγνώσει πια εντελώς.

Raury - All We Need

Καλό παιδί χαρά γεμάτο που κάνει το ντεμπούτο του και φαίνεται να ευφορείται από πανανθρώπινα μηνύματα ειρήνης, αγάπης, αδελφοσύνης και καλοσύνης. Light hip-hop με folk στοιχεία, ακόμη και flamenco κιθάρες. Θα μπορούσε να είναι κι ένα project που χρηματοδότησε ο ΟΗΕ. Ο Tom Morello πώς έμπλεξε μ’ αυτό; Τα ’χει χάσει κι αυτός τελείως…

B Dolan - Kill The Wolf

Old School αναφορές, τραγούδι αφιερωμένο στον Ol’ Dirty Bastard (Wu-Tang Clan), έντονος κοινωνικός και πολιτικός στίχος από ένα ράπερ/ακτιβιστή που δεν ξεχνάει πως είναι και μουσικός. Γιατί αν από κάτι έπασχε και πάσχει το «πολιτικό τραγούδι» είναι πως οι δημιουργοί του ξεχνάνε πως υπάρχει και το μουσικό μέρος και αρκούνται στο να «τα λένε», κάνοντας όμως έτσι τη μισή δουλειά. Ο μόνος δίσκος απ’ όλους εδώ που δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Big Grams - Big Grams

Οι γέφυρες έχουν συχνά τον κίνδυνο να καταρρεύσουν ακόμη κι αν έχουν φτιαχτεί με φροντίδα. Ο Big Boi και το electropop ντουέτο των Phantogram επιχειρούν να συνδέσουν χιπ-χοπ, ηλεκτρονική μουσική και ποπ αλλά με πενιχρά αποτελέσματα. Οι καλοπροαίρετες συμμετοχές των Run The Jewels και του Skrillex δεν είναι ικανές να αλλάξουν τη χημεία η οποία καταφανώς δεν λειτουργεί. Ένα EP χωρίς πρόσωπο.