Στα σίγουρα

Diana Krall - Glad Rag Doll  (***)

Διαλέγοντας το «θεωρητικό» της αμερικάνικης παράδοσης T Bone Burnett για παραγωγό, αφήνει στην άκρη τη νοσταλγία για την τζαζ και φλερτάρει με το κάντρι περιβάλλον διασκευάζοντας παλιά τραγούδια που ανακάλυψε σε δίσκους 78 στροφών του πατέρα της αλλά και νεότερα. Yποθέτω πως κι ο Elvis Costello την «έσπρωξε» σ’ αυτή την ηχητική μεταστροφή, που την οδηγεί σε ένα υβρίδιο κάντρι ήχων με τζαζ αισθητική προσέγγιση.

The Vaccines - Come of Age  (**)

Κάνουν ένα βηματάκι μπροστά –τουλάχιστον συνθετικά–σε σύγκριση με το πρώτο τους άλμπουμ, αλλά το ροκ τους είναι τόσο απονευρωμένο (ακόμη κι όταν ηχεί κοντά στο πανκ) που νομίζεις πως η Αγγλία απέκτησε τους δικούς της Green Day. Oι Vaccines είναι απ’  τα συγκροτήματα που μόλις περάσει η μπογιά τους δεν τα αναφέρει πια κανείς.

Σχετικό Άρθρο

Μουσικη Νίκος Πορτοκάλογλου + Φίλιππος Πλιάτσικας

Γιώργος Δημητρακόπουλος 31.10.2012, 14:59

The Wallflowers - Glad All Over  (***)

Ένα ακόμη δείγμα τού ότι ο υιος Dylan δεν το ’χει κι ότι (όπως συμβαίνει με πολλά παιδιά καλλιτεχνών) έγινε μουσικός όχι από μια φλόγα δημιουργίας αλλά επειδή μεγάλωσε σε ένα μουσικό περιβάλλον. Μετά από κάποια χρόνια ξανασυναντιέται με τους υπόλοιπους Wallflowers, για μερικά σίγουρα βήματα σε μονοπάτια που έχουν ήδη περπατήσει πιο αποτελεσματικά ο Tom Petty, o Bruce Springsteen, o Steve Earl, ακόμη και οι Cars. Η συμμετοχή του Mick Jones σε 2 τραγούδια φέρνει κάτι απ’ την ηχητική αύρα των Clash, αλλά κι αυτό δεν είναι αρκετό για κάτι πέραν του συμπαθούς.

Σχετικό Άρθρο

Μουσικη Bill Frisell

Γιώργος Δημητρακόπουλος 31.10.2012, 15:49

DAF - Ein Product der Deutsch Amerikanischen Freundschaft  (****)

Όταν το krautrock «τελείωσε» ακολούθησαν μερικά πειραματικά συγκροτήματα που πάτησαν στα χνάρια του, όπως οι Einsturzende Neubauten και οι Deutsch Amerikanischen Freundschaft (DAF) που άνοιξαν δρόμους για σχήματα όπως οι Front 242 και οι Nitzer Ebb. Εδώ έχουμε την επανακυκλοφορία του πρώτου δίσκου των DAF που διαφοροποιείται αρκετά από όσα έκαναν στη συνέχεια. Ένα noisy post-punk άλμπουμ χωρίς φωνή, με την ηλεκτρική κιθάρα να κυριαρχεί, με μπάσο και φυσικά τύμπανα και τα αναλογικά synth να ακολουθούν. Ηχογραφημένο με 2 μικρόφωνα κι ένα μαγνητόφωνο μέσα στο σπίτι τους στο Ντίσελντορφ, χωρισμένο σε 22 μουσικά μέρη μικρής διάρκειας, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα του τι γινόταν το 1979 στη Γερμανία. Αν αξίζει να έχεις ένα άλμπουμ των DAF, τότε σίγουρα είναι αυτό.