Όλος ο κόσμος αγαπά τη Γαλάνη. Ο ταξιτζής που με πήγε στο σπίτι της, στο Γκάζι, έπινε νερό στο όνομά της. Χτύπησα το κουδούνι χωρίς ανταπόκριση, νόμιζα πως το είχε μετανιώσει, αλλά μέσα σε 5 λεπτά έσκασε μαζί με τη Σούσι, το αγαπημένο της λαμπραντόρ. Η πόρτα της εξόδου αποκάλυψε ένα άνετο, ζεστό και καλαίσθητο σπίτι, που ακούει πρώτο τις μελωδίες της. Περνάμε από την κουζίνα, με κερνάει κάτι ζενιάλ μελομακάρονα, φτιάχνουμε τσάι και προσγειωνόμαστε στους καναπέδες δίπλα στο πιάνο μιλώντας για τη νέα κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων. Στους τοίχους της ζηλεύω τα βιβλία και τα βινύλιά της, στο λόγο της μια χορταστική και συνάμα παιδική εκφορά και στο μυαλό της μια εκλεκτική αλλά κυρίως συνειδητοποιημένη σκέψη.
«Εδώ, στο Γκάζι, υπάρχουν διάφορες εθνικότητες. Έχει και πολλούς Αιγύπτιους. Θαυμάσιοι άνθρωποι, μακάρι να είχαμε έναν κόκκο από τον πολιτισμό τους. Χτυπάει μια μέρα 6 η ώρα τα ξημερώματα το κουδούνι, παραμονή Χριστουγέννων, και βλέπω έναν άνθρωπο να μου φωνάζει: “Κυρία Δήμητρα, είσαι καλά; Είναι η πόρτα ανοιχτή”. Είχε χαλάσει και δεν έκλεινε καλά. Δεν τον ήξερα. Ήταν γείτονας».
«Δεν ήρθα στην περιοχή με τη λογική να την “αναβαθμίσω” ή να την “καθαρίσω”. Ήρθα με την ανάγκη να ενσωματωθώ και να ζήσω αυτό το multi culti, με ό,τι καλό και κακό μπορεί να έχει. Μετά από τόσα χρόνια γνωριζόμαστε πια, χαιρετιόμαστε σαν καλοί γείτονες. Στο Χαλάνδρι, που έμενα, σπάνια χαιρετιόμασταν».
«Ο φόβος καλλιεργείται. Όταν μια μαμά είναι με το παιδάκι της στο δρόμο και μόλις περάσω με το σκυλί μου το τραβάει, αυτόματα μεταφέρει το δικό της φόβο στο παιδί. Έτσι και ο φόβος για τους ξένους καλλιεργείται και μεταδίδεται μέσω των ΜΜΕ στην κοινωνία».
«Τι να πω για την Αθήνα; Αυτή η πόλη θέλει ανατίναξη. Κοιτάς από τα μπαλκόνια και βλέπεις τον Παρθενώνα, μετά σκανάρεις δίπλα και βλέπεις το χάος. Μια καμένη ιστορία είναι, ας τη γλεντήσουμε τουλάχιστον».
«Τη σιχαίνομαι την τηλεόραση, αλλά βλέπω πού και πού για να ξέρω πού βρίσκομαι, τι είναι αυτό που δημιουργεί όλη αυτή τη λαγνεία. Τα θεάματα που ήρθαν φορετά απ’ έξω εφαρμόστηκαν πάνω σε μια κοινωνία απροετοίμαστη. Για τον Εγγλέζο ένα ριάλιτι είναι παιχνίδι, το βλέπει, κλείνει την τηλεόραση και τελειώνει εκεί. Δεν το παίρνει να το κάνει ζωή, γιατί αργότερα θα δει ένα ωραίο μιούζικαλ, μια έκθεση, ένα καταπληκτικό θέατρο, έχει πάρα πολλές επιλογές και πάνω απ’ όλα μια διαμορφωμένη παιδεία».
«Η κρίση είναι εικονική. Αφορά ό,τι μας ξεκουνάει πάρα πολύ βάρβαρα από ένα οικοδόμημα που έχουμε φτιάξει, τελείως άσχετο από την πραγματικότητα. Το βλέπω στον κόσμο που έρχεται να διασκεδάσει, πόσο δύσκολα σκάει το χειλάκι του πια. Τον κόσμο τον έχουν τρομάξει».
«Δεν μπορούν να με πείσουν ότι όσοι άνθρωποι έχουν περάσει από την πολιτική όλα αυτά τα χρόνια ήταν όλοι τους ηλίθιοι. Η συμπεριφορά της εξουσίας, από τη μεταπολίτευση και μετά, είναι ανεγκέφαλη. Αφήνουν πίσω τους ερείπια και γκρίνια για τους προηγούμενους».
«Το κυρίαρχο ρεύμα της ενημέρωσης δεν φωτίζει τους πραγματικά πνευματικούς ανθρώπους. Προσπαθεί να τους παροπλίσει, να τους βάλει σε πόστα ώστε να τους “γλυκάνει”, τα οποία συνήθως αρνούνται διότι δεν θέλουν να παίξουν το παιχνίδι της. Προτιμούν να είναι στη σιωπή και να επηρεάζουν δέκα συνειδήσεις».
«Οι δισκογραφικές, αφού έκαναν απίστευτους τζίρους με την αλλαγή στο CD και αφού πέρασαν την περίοδο των παχιών αγελάδων, όπου νόμιζαν πως όλοι οι άλλοι είναι μυρμήγκια ξεχνώντας το έργο των δημιουργών, τώρα κοιτιούνται – ήρθε η ώρα της αλήθειας. Έδωσαν πέτσινους δίσκους, χρυσούς, αδαμάντινους, έσπρωξαν προϊόντα στην αγορά με τα χίλια βγάζοντας σε μια μέρα οκταπλά πλατινένιους δίσκους, και τώρα κάθονται και μετρούν τις απώλειες. Αυτό διαλύει και εμάς, διότι είναι το έργο μας εκεί, αν και του συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν πατάτες».
«Θεωρώ ότι η περίοδος αυτή μπορεί να βγει σε καλό, να οδηγήσει σε ξεκαθάρισμα, δεν μπορεί ο κάθε πικραμένος να γίνεται συνθέτης ή στιχουργός. Έχουμε πάρα πολλούς “μίλιδες βανίλιδες”, που απλώς ανοιγοκλείνουν το στόμα τους. Έτσι χάλασαν τα επαγγέλματα, μαγαρίστηκαν από ανθρώπους που δημιούργησαν σύγχυση. Έχω βαρεθεί να βλέπω υδραυλικούς που δεν είναι γεννημένοι υδραυλικοί. Ενώ τον υδραυλικό το μάστορα, με το που θα πιάσει τον κάβουρα, τον έχεις καταλάβει αμέσως».
«Το τραγούδι είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Όταν η κοινωνία οδηγείται στην ευτέλεια, ακολουθεί και η μουσική. Το τραγούδι είναι άμεσο αντίκρισμα του ψυχισμού και της διάθεσης του λαού. Κάποτε ο μέσος Έλληνας άκουγε ποιητές στα τραγούδια του, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, και στιχουργούς σαν τον Γκάτσο, τον Παπαδόπουλο, τον Ελευθερίου, ανθρώπους που έγραφαν με άλλη οπτική».
«Δεν μπορεί ένας δίσκος να κάνει επιτυχία, το αντίκρισμά του να είναι 5.000 πωλήσεις και στο διαδίκτυο να έχει ενάμισι εκατομμύριο κλικ. Εντάξει με την πειρατεία, αλλά όχι κι έτσι. Εσύ ο ίδιος πρέπει να στηρίξεις αυτό που αγαπάς, που σου ανοίγει την ψυχή, που σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να κλαις, να γελάς, να χαίρεσαι, να επαναστατείς, να κουλάρεις. Πώς αλλιώς θα το συντηρήσεις»;
«Για μένα ο θείος των παιδιών (των Imam Baildi), ο Τάσος Φαληρέας, ήταν γκουρού. Έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής μου και στη μουσική μου παιδεία με τη σκέψη του και το ένστικτό του. Γι’ αυτό και οι Imam Baildi παρεμβαίνουν με ήθος και αξιοπρέπεια στο μουσικό μας παρελθόν».
Info
Η Δήμητρα Γαλάνη μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τους Imam Baildi συνεχίζουν τις εμφανίσεις στο VOX, Ιερά Οδός 16, 210 3411.000. Έναρξη: Πέμ. 22.30, Παρ.-Σάβ. 23.0
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
16°
