Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
O Mr. Statik (δηλαδή ο Στάθης Καλατζής) είναι ο πιο ψηλός έλληνας DJ. Βλέπει τα dexx με μπόι πάνω από 2 μέτρα και όταν δεν τον προδίδει η πήλινη μέση του, τον βρίσκεις στο χαμηλό ποστ στα ανοιχτά του Λόφου του Στρέφη. Όμως δεν του ζητήσαμε μουσικό flash back για τις μπασκετικές του επιδόσεις. Αλλά γιατί εδώ και πάνω από 10 χρόνια, εξελίσσεται συνεχώς τόσο ως DJ αλλά και τα τελευταία χρόνια ως παραγωγός σε αναγνωρισμένα labels του εξωτερικού.
Παιδί της «σκηνής του Παντείου», έκανε την πάρτι διπλωματική του στα αίθριο και τον κήπο του, πέρασε από τα bars/clubs της τότε μαζικότερης αθηναϊκής dance φάσης, φοίτησε στην ακαδημία της Red Bull και από το 2005 δειλά δειλά κυκλοφορεί σε labels όπως Balkon, Ware, Karloff, Octopus, Immigrant, Perplez, Rotary Cocktail με αποκορύφωμα την ένταξή του στο ρόστερ της πολύ σημαντικής βερολινέζικης ετικέτας BPitch Control. Παράλληλα κουβαλάει τους δίσκους του στα clubs της Βαρκελώνης, της Φρανκφούρτης, του Βερολίνου και φυσικά της Αθήνας. Λίγο πριν εμφανιστεί στο φετινό ενTechno θυμήθηκε τι μουσική άκουγε…
Για να πω την αλήθεια μπορεί να κλέβω και λίγο προς τα κάτω εδώ, ήταν και μια περίοδος που μετακομίζαμε αρκετά λόγω επαγγέλματος του πατέρα μου πριν εγκατασταθούμε σε πιο σταθερή βάση στον Βόλο, αναμφισβήτητα όμως η κασέτα με τα Στρουμφάκια (ειδικά το εν λόγω παιδικό άσμα) ήταν το τραγουδάκι που ακούγονταν περισσότερο από κάθε τι στο σπίτι, με την μητέρα μου να το λατρεύει εξίσου και να μας το τραγουδάει συνεχώς.
Το ίδιο ισχύει πάνω κάτω κι εδώ, αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ να διαλέξω κάτι. Από τη μία είχα πλέον ανακαλύψει τις disco κασέτες της μητέρας μου και πρέπει να άκουγα το ‘Ring My Bell’ της Anita Ward ΟΛΗ ΜΕΡΑ μέχρι που μάσησε το κασετόφωνο την κασέτα. Από την άλλη όμως όταν έσκασε αυτός ο περίεργος βαμμένος τύπος με τα μαλλιά, τα καρφιά και τα εξωπραγματικά τότε babes μας συνεπήρε όλους στο σχολείο. Δεν ξέρω αν ήταν τότε δόκιμος ο όρος του air guitaring σίγουρα όμως πρέπει να ήμουν από τους πρωταθλητές του 14oυ Δημοτικού Σχολείου Βόλου!
Στα 15
SONZ OF A LOOP DA LOOP ERA – Far Out
Έπειτα από πολλά μουσικά πέρα δώθε (και αρκετό MC Hammer, σ'ευχαριστώ ΜEGA Channel και κυριακάτικο top 100) έτυχε να γνωρίσω στο φροντιστήριο αγγλικών τα 2 παιδιά που για μένα διαμόρφωσαν τα ηλεκτρονικά μου ακούσματα έκτοτε, τον Στέργιο και τον Dennis. Mεγαλύτεροι από μένα ηλικιακά έτρεχαν ήδη το πρώτο illegal pirate radio του Βόλου παίζοντας old school breakz & hardcore (!), έφερναν μουσική από την Αγγλία δίνοντας μου έτσι την πρώτη σοβαρή επαφή με το βινύλιο και γενικά με ανέλαβαν σαν πουλέν τους. Περιττό να αναφέρω ότι είχα ζωγραφίσει ΟΛΑ τα θρανία του γυμνασίου με το trademark λιοντάρι της Suburban Base Records - κάτι που δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα....
Πάνω κάτω η χρονιά που ήρθα στην Αθήνα, έτοιμος πια να γνωρίσω από κοντά το clubbing για το οποίο τόσα διάβαζα και άκουγα στον Βόλο. Η μετάβαση ήταν σίγουρα περίεργη, εγώ ερχόμουν από ένα breakbeat/drum'n'bass παρελθόν το οποίο σιγά σιγά έφθινε στην πρωτεύουσα, προσπαθούσα να βρω αυτούς που «έπρεπε» στο πανεπιστήμιο αλλά και κει δυσκολεύτηκα αρχικά (τελικά τους βρήκα, χεχε). Το "Windowlicker' αποτέλεσε το τέλειο track που ένωνε και διαχώριζε 2 κόσμους, το απόλυτο κοινωνικό φίλτρο και δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο τσατίζονταν η μητέρα μου κάθε φορά που έβαζα το videoclip στον μικρότερο μου αδερφό!
Στα 25
PLASTIKMAN – Disconnected
'Η αλλιώς ΤΗΕ U-MATIC ERA. Το techno τα είχε πλέον σαρώσει όλα μέσα μου, το καρναβάλι του σαββατοκύριακου είχε γίνει ο απόλυτος τρόπος ζωής, κραιπάλες, αμέτρητη μουσική, ένιωθα ότι ήξερα πλέον την μισή Αθήνα, τα πρώτα dj σκιρτήματα με τον Chevy μου είχαν ανοίξει ακόμη περισσότερο την όρεξη, κάπου εκεί τοποθετείται και το ταξίδι στο Cape Town για το Red Bull Music Academy που κυριολεκτικά μου άλλαξε την ζωή και μέσα σε όλα αυτά ο άνωθεν Μαέστρος κυκλοφορεί (ακόμα) ένα album/single που με στιγματίζει για πάντα. Αμέτρητες ακροάσεις, σε κάθε πιθανό location, θαυμασμός, μελέτη, nerdy urban legend (or not) ότι ακούγεται αλλιώς άμα έχεις τα μπάσα τέρμα, καταλαβαίνετε...
Στα 30
NINE INCH NAILS – The Slip LP
Δεν ξέρω αν ήταν σημάδι «ωριμότητας» ότι οι κιθάρες επέστρεψαν στην ζωή μου στα 30, αλλά ο Trent Reznor είναι διάνοια ότι και να κάνει. Δεν ξέρω πόσος κόσμος αγάπησε πραγματικά αυτό το LP, μου έχει δημιουργήσει έντονους μουσικούς προβληματισμούς σαν καλλιτέχνης έκτοτε. Ακόμη σιχτιρίζω που έχασα την εμφάνιση τους εδώ, έπαιζα για πρώτη αν θυμάμαι καλά φορά στο Panorama bar αλλά σχεδόν το έχω μετανιώσει...
ΣΗΜΕΡΑ
MATTHEW HERBERT – Porto
O numero uno για μένα. Απλά. Οut of this world με ότι κι αν καταπιαστεί. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το "One One", ειδικά τώρα που πιάνει και το φθινοπωράκι. "Future Pop" at its greatest αλλά και με απολυτη ειλικρίνεια που είναι διάχυτη σε κάθε κομμάτι του album - έκανε και μαθήματα ορθοφωνίας για να το τραγουδήσει μόνος του και μέχρι και τα φαλτσάκια του εδώ και κει τα λατρεύεις. Άσε που μόλις έβγαλε και album σαν Wishmountain και τρίβει την έννοια techno στα μούτρα πολύ κόσμου. Αυτά. Θα μπορούσα να γράψω σύγγραμμα για τον Matthew Herbert.
Πολυάσχολος ο Στάθης αυτόν τον καιρό. Αφού:
- Βγάζει EP μαζί με τους Cosmic Cowboys στην Rotary Cocktail
- Έχει άλλα δύο solo EPs στα σκαριά για την παριζιάνικη Karat και τη βερολινέζικη Clap Your Hands
- Θα συμμετάσχει με ένα κομμάτι στην καινούρια ‘New Romantik’ συλλογή της Bpitch Control
Πάρε μια γεύση από τις δουλειές του εδώ
Και βέβαια πριν απ’ όλα θα παίξει στο φετινό ενTechno, εμφανίζεται την Παρ. στις 23.30 μαζί με τον Runner
18°
