Το Exit Fest ξεκίνησε το 2000 ως πρωτοβουλία τριών φοιτητών του Πανεπιστημίου του Νόβισαντ απέναντι στο καθεστώς Μιλόσεβιτς. 13 χρόνια μετά είναι μια πολύ σοβαρή μπίζνα που μαζεύει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο από όλη την Ευρώπη, οι οποίοι έρχονται να χορέψουν στο μεγαλύτερο φεστιβάλ των Βαλκανίων. Φέτος ήταν και η AV εκεί…
Πόλη: Κωδικά τη λέγαμε «Λάρισα», παρότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας με πληθυσμό γύρω στους 220.000, 70 χλμ. μακριά από το Βελιγράδι, πρωτεύουσα της επαρχίας της Βοϊβοντίνα. Χαρακτηριστικά flat, χαμηλά κτίρια, τυπικά Ανατολική πόλη με σημαδούρα τον κεντρικό καθεδρικό ναό και μια χαρακτηριστική ησυχία που διατάρασσαν αποκλειστικά και μόνο οι χαρούμενοι φεστιβαλιστές, όταν σε ορδές διέσχιζαν τη γέφυρα πάνω από τον Δούναβη για να προσεγγίσουν το χώρο του Φεστιβάλ.
Κάστρο: Λέγεται Petrovaradin και είναι μια μικρή πολιτεία που φιλοξενεί τις 20 σκηνές του φεστιβάλ, συμβάλλοντας απίστευτα στη συνολική εμπειρία αφού έχεις την εντύπωση ότι για 4 μέρες έχεις προσγειωθεί σε musicland (εδικά οι τυχεροί που μένουν στο ξενοδοχείο εντός). Για να καταλάβεις την έκταση, σκέψου ότι έχει 16 χλμ. υπόγεια τούνελ και ότι από το πέρα δώθε έλιωσα ένα ζευγάρι παπούτσια, αποτελειώνοντας κι ένα ετοιμοθάνατο.
Κόσμος: Περίπου 150.000 σε όλο το τετραήμερο, περισσότεροι από τους μισούς ήρθαν από το εξωτερικό, οι περισσότεροι εξ’ αυτών Βρετανοί. Το Exit Camp γνώρισε μεγάλες μέρες.
Line up: Το Exit δεν είναι indie, «εκλεκτικό», δεν έχει "Pitchfork stage”, “next big things” κτλ. Όχι ότι δεν έχει καλά acts. Στην πραγματικότητα είναι ένα τετραήμερο non stop πάρτι ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής (απίστευτα γραφικές οι σκηνές με το hard techno στις 20.00 το απόγευμα σε σκηνές με κάτι σαν 8 ακροατές) που διανθίζεται και μεγαλώνει το κοινό του με 3-4 headliners για τις μάζες. Φέτος, ήταν κάτι ελπιδοφόροι πρωτοεμφανιζόμενοι ονόματι Duran Duran, New Order και Guns ‘N’ Roses συν Gossip, Plan B, Erykah Badou, Little Dragon, Hercules & Love Affair για να σπάνε λίγο τα 4/4. Σύνολο σχεδόν 600 ονόματα στις 20 σκηνές που λέγαμε.
Μεγάλες συναντήσεις: Το ντουέτο της πληθωρικής Beth Ditto με τους αξιοπρεπέστατους Duran Duran στο ‘Notorious’ / το ντου των απρόσμενα καλών Hercules & Love Affair στην σκηνή όταν οι απρόσμενα φορμαρισμένοι New Order έπαιζαν το ‘Blue Monday’ ανθεμ.
Τραγωδία: Οι Guns 'N' RosesΠερισσότερο από φαντάζεσαι, παραπάνω απ’ όσο αντέχεις. O Axl με τα κιλά και τη μουστάκα στα όρια του playback, τα σόλο κιθαριστών-μπασιστών-πανιστών και ντραμερ να είναι πιο αποτελσματικά από το να μετράς προβατάκια και τα visuals ανεκδιήγητα. Στα αργά κομμάτια είχαν τις περιπέτειες μιας μπαλαρίνας.
I am a DJ, I am what I play: Έλεγχος δισκοθετών λοιπόν, σημειωτέον η κύρια dance arena ήταν μια «χάραδρα» που χωρούσε περίπου 10.000 ravers, οπότε οι DJs κοπάναγαν εξαρχής - κανένα χτίσιμο…
Richie Hawtin – Skinny τζιν, skinny φράντζα, fat μετρονομικό techno που δε ολίσθησε από τις κορυφές των BPM, τηρώντας το αξίωμα «η επανάληψη είναι η νέμεσις της μελωδίας.
Luciano – ο ελεβετοχιλιανός εμφανίστηκε με βαμμένο φούξια τσουλούφι κι έπαιξε ανάλογα. «Λατιανομερικάνικα» tribal στο πρώτο μισό, «λαϊκίστικα» remixes στο δεύτερο. Στο ‘Somebody I Used To Know’ χιλιάδες άγγλοι δίπλα μας τηλεμεταφέρθηκαν στα students unions των πανεπιστημίων που ανδρώθηκαν (not).
Laurent Garnier – Θου Κύριε φύλατι τω στόματί μου, αλλά για πρώτη φορά τον βαρέθηκα.
Felix Da Housecat - Σαν να είσαι το 2002 στο UΜatic. Μόνο λίγο χειρότερα.
Miss Kitten – Αυτή DJικα έχει προχωρήσει, αλλά κάποιος πρέπει να της απαγορέψει να κάνει φωνητικά, ενώ μιξάρει.
Maceo Plex – Αντικατέστησε τους Art Department κι έπαιξε το πιο βρώμικο/υπόγειο/μπασάτο house που ακούσαμε στο φεστιβάλ
Benoit & Sergio – Υπάρχει εγκεφαλικό disco house; Αμέ.
Τα πουλέν: Οι κύριοι από την R & S Records (Pariah, Lone, The Chain) που τα έσπασαν την τρίτη μέρα στο Happy Novisad stage παίζοντας πάνω από 6 ώρες. Ξεκινώντας από acid και Detroit techno και καταλήγοντας σε Prince και hardcore στις 8 το πρωί.
Συμπέρασμα: Όχι κάτι ιδιαίτερο, άλλωστε σε τέτοιες λαοσυνάξεις όλοι παίζουν γηπεδικά για να καταλάβεις τις τάσεις. Απλά ακούγοντας τόση πολλή dance μουσική μαζεμένη, καταλαβαίνεις και πόση κακή χορευτική μουσική υπάρχει. Σαν αυτόν τον ανεκδιήγητο Avicii ας πούμε…
Dancing and Performing: Τα παλιά τα χρόνια η αγωνία των dance acts ήταν πώς θα αποδώσουν «ζωντανά» τη μουσική κάνοντας τη διαφορά από ένα τυπικό dj set π.χ. με φυσικά όργανα. Οι Azari & III, η καταπληκτική performer των Hercules, ακόμα και οι Sneaky Soundsytem έδειξαν πώς το πράγμα έχει πλέον πάει στην «σκηνική παρουσία», Βοήθησε και η disco στροφή βέβαια.
Ονόματα σχημάτων που έπαιζαν στο Exit (για παντομίμα): ΙΚΑ/Biscoteca/Pet Shop Bears/Garlic/Death By Chocolate/George Michael Jackson/Dzenis & Penis
Καινούριοι φίλοι (στα φεστιβάλ γνωρίζεις κόσμο): Ο άγγλος που ξεβρακώθηκε δίπλα μου, ενώ πριν μου είχε πάρει την μπίρα από το στόμα/ Ο Μπάνε Πόποβιτς, ένας ταξιτζής που πήρα στις 8 το πρωί και μου μίλησε για τα 500 μηχανικά ρολόγια που αριθμεί η συλλογή του/ Ένας άλλος ταξιτζής που στράβωσε επειδή τα ελληνικά μας συνοδεύονταν με γέλια και ήθελε να μας παρατήσει στη μέση του δρόμου – τελικά μας παράτησε στη μέση ενός πάρκινγκ (απαραίτητη σημείωση: κόντευε μεσημέρι)/Ένας τρίτος ταξιτζής, ο επόμενος που πήραμε - χάρηκε τόσο που ήμασταν βαλκάνιοι γείτονες που καταλήξαμε να κάνουμε hi5 στο όνομα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς/ O σέρβος μεγαλύτερος φαν των Guns ‘N’ Roses που με σλάβικη προφορά ούρλιαζε όλους τους στίχους μέσα στ’ αυτί μου (στο Primavera προπερσι είχα πάθει το ίδιο με ένα Καταλανό και τους Πίξιθ)/ Ο Φώτης το δελφίνι, η μασκότ της ελληνικής αποστολής.
Σέρβα: (όχι πια) αυτή η άγνωστη. Ήταν η δεύτερη μου φορά στην Σερβία. Τις θυμόμουν σίγουρα ψηλές και γενικώς-αορίστως όμορφες. Τελικά, είναι οι ωραιότερες γυναίκες, αν όχι στον πλανήτη, σίγουρα στην Ευρώπη. Με σήμα κατατεθέν αυτά τα συγκλονιστικά βαθουλωτά μάτια. Ο καλύτερος λόγος για να πας στο φεστιβάλ, ακόμα κι αν δεν ξέρεις κανένα όνομα του line up (η φωτό είναι τυχαία).
Τιμές: Ειδυλλιακές. Μπίρα € 1.70, κοκτέιλ €2.50 – 3, φαγητό σε καλό εστιατόριο στην πόλη του Νόβισαντ ούτε €20 το άτομο (στο οποίο, μάλιστα, είχες έκπτωση αν φορούσες το βραχιολάκι του Exit). Για μας βέβαια, όχι για τους Σέρβους με τον μισθό των €200. Γι’ αυτό ένας από τους παραπάνω φίλους ταξιτζήδες με ρώτησε «έχετε κρίση;», «ε, ναι, δύσκολα τα πραγματα» απάντησα εγώ. «Είσαι σίγουρος;» επανήλθε…
18°
