Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Τον Νεκτάριο Κουβαρά με το ψαρωτικό alias His Majesty The KIng Of Spain τον έχουμε γνωρίσει εδώ και 3-4 χρόνια. Ως μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση τραγουδοποιού που μπορεί να βάλει μια ξεχωριστή πινελιά στην διαρκώς αυξανόμενη σε new entries «αγγλόφωνη σκηνή».
Τα κομμάτια του ταλαιπωρήθηκαν, εξελίχθηκαν, επηρεάστηκαν από το δικό του αυτί που προχωρούσε ενώ συμμετείχε και σε άλλα σχήματα ή έγραφε για μουσική σε περιοδικά και τελικά με την πολύτιμη συνεισφορά του King Elephant (Baby Guru) στην παραγωγή καταλήξαμε στο Hyenaπου μολις κυκλοφόρησε από την Inner Ear.
Και είναι ένας δίσκος με folk DNA που ποτίστηκε με kraut εμμονές, φλερτάρει με τις retro pop ‘60s μελωδίες και δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις ότι η δεκαετία που ο Νεκτάριος, εκ των πραγμάτων, γνωρίζει καλύτερα είναι τα ‘90s. Ας δούμε τι μουσική άκουγε...
Χαλκούτσι 1991, αραχτός με τον ξάδερφό μου το Γιάννη στο παλιό Lada του θείου μου με το ξύλινο τιμόνι, να πηγαίνουμε για μπάνιο και ν’ ακούμε Στράτο στο κασετόφωνο. Απ’ τις πιο παλιές μου μουσικές αναμνήσεις. Βέβαια πλέον με το θείο μου δε μιλάμε γιατί είναι τεράστιος κόπανος και τελευταία φορά που είδα το Γιάννη ήταν πέρσι στο κέντρο, που μου ζήτησε 50 λεπτά για τη δόση του και δε με γνώρισε καν, αλλά τα τραγούδια του Στράτου με πωρώνουν ακόμα. Βασικά πρόπερσι έκλεισαν 20 χρόνια απ’ το θάνατό του και πέρασε τελείως στο ντούκου, κάτι που με ξενέρωσε αρκετά.
Ακούγαμε οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μας από μεγαλύτερα αδέρφια και ξαδέρφια και το παίζαμε ρεϊβόνια, που ήταν και της μοδός. Το συγκεκριμένο track το λέγαμε «τα πουλάκια», απ’ το χαρακτηριστικό χώσιμο που έχει στο τέλος και σου τρυπάει το τύμπανο. Θυμάμαι ότι το’ χα φέρει σε κασέτα σ’ ένα πάρτι στο δημοτικό (και μάλιστα μ’ άρεσε πολύ η κασέτα επειδή ήταν μια μαύρη Panasonic που δε θυμάμαι που την είχα βρει κι όχι μία απ’ τις κλασικές διάφανες TDK) και σε κάποια φάση του πάρτι, κάποιο βλαμμένο μου την έκρυψε στην κατάψυξη - ευτυχώς δεν ήταν στην πρίζα το ψυγείο. Έκανα σκηνή όταν το ανακάλυψα, «όποιος το’ κανε να βγει να το πει τώρα άμα είναι άντρας» και τέτοια.
Στα 15
GREEN DAY – Coming Clean
Είχα τρελό κόλλημα με τους Green Day και τους Offspring στο γυμνάσιο. Είχα μείνει μισή δεκαετία και κάτι πίσω στο καλιφορνέζικο punk δηλαδή, αλλά όχι φυσικά από άποψη – απλά τότε έτυχε να βγουν μαζί οι δισκάρες Dookie και Smash. Θυμάμαι ότι το Nimrod και τα σινγκλάκια του Warning τα είχα αγοράσει με τα λεφτά που μου δωσε ένας φίλος μου απ’ το χωριό για ένα παλιό ποδήλατο που’ χα βρει παρατημένο σ’ ένα χωράφι. Αλλά εκτός απ’ το ποδήλατο, ήθελε σαν αντάλλαγμα να του παίξω και τζουρά στο καφενείο του χωριού που γενικά δεν ψηνόμουν να το κάνω. Ήταν η πρώτη φορά που ξεπουλήθηκα.
To καλοκαίρι του 2006, μοίραζα φυλλάδια στην Καλλιθέα για να μαζέψω λεφτά και να πάω να δω τους Pixies στο Βenicassim. Την είχα κάνει και παλιότερα αυτή τη δουλειά και έπαιρνα γύρω στα 3 ευρώ την ώρα, αυτός εκεί όμως μου έδινε 5. Το’ λεγα σ’ ένα σουβλατζή που είχα πάει να του αφήσω κι εκείνου φυλλάδια (και προφανώς με ρώταγε γιατί τον ενδιέφεραν οι υπηρεσίες μου για το μαγαζί του) και δε με πίστευε. Eίχα ένα mp3 player χωρητικότητας 128 ΜΒ κι άκουγα και μουσικούλα. Θυμάμαι ότι την προηγούμενη μέρα απ’ το live των Stooges στο Βράχων, είχα περάσει μέσα τον πρώτο τους δίσκο και τον άκουγα στο repeat όλη την ώρα όσο δούλευα, επειδή ο άλλος δίσκος που’ χα μέσα (2 χώραγε όλους κι όλους) ήταν το πρώτο των Smiths που όπως αποδείχτηκε δε σου δίνει και τρελό boost για να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες. Το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι χορεύαμε με τον Iggy το ‘Little Doll’ σε χασαποσέρβικο και την άλλη μέρα στο live ανέβηκα στη σκηνή μαζί με άλλους 40 και τον φίλησα στο μάγουλο. Με κοίταξε περίεργα.
Στα 25 (Σήμερα)
THE HUMAN LEAGUE – The Things That Dreams Are Made Of
Είχα τσεκάρει το βινύλιο του DARE! σ’ ένα δισκάδικο του Eindhoven από πρόπερσι που’ χα πάει να επισκεφτώ ένα φίλο μου αλλά τσιγκουνεύτηκα και δεν το πήρα. Πέρσι που ξαναπήγα στο ίδιο ακριβώς μαγαζί το πήρα τελικά και ακολούθησε τρελό λιώσιμο. Μιλάμε για pop κομψοτεχνήματα, όχι αστεία. Αυτή η αθωότητα που βγάζει με τρελαίνει. Kαι στα credits βλέπουμε ότι τα 6 μέλη της μπάντας παίζουν τα εξής όργανα: SYNTHESIZER, SYNTHESIZER, VOCALS, VOCALS AND SYNTHESIZER, VOCALS, SLIDES AND OCCASIONAL SYNTHESIZER. Δισκάρα.
To Hyena κυκλοφορεί από την Inner Ear Records
Κι αυτά είναι δύο καλά δείγματα για να πάρεις μια γεύση
18°
