Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Ο Λουκάς Μέξης κάνει πραγματικότητα το κλασικό δημοσιογραφικό απωθημένο. Γράφει βιβλία. Παρότι μικρός έχει περάσει αρκετό καιρό στα περιοδικά γράφοντας κατά παραγγελία, αλλά δεν έβγαλε ποτέ από το μυαλό του την ιδέα να παρουσιάσει κάτι δικό του. To Shoebox [Μια καλοκαιρινή κομπίνα] (εκδόσεις Τετράγωνο) ήταν το ντεμπούτο που κυκλοφόρησε πρόπερσι, με τον ίδιο να μην έχει κλείσει καν τα 27. Φέτος, έρχεται και η συνέχεια Shoot Me [ένα τελευταίο κλικ], στις εκδόσεις Ιβίσκος αυτή τη φορά.
Ήρωας, ο Αλέξανδρος που επιστρέφει στην Ελλάδα πληγωμένος, με άδειες τσέπες, και μοναδικό στήριγμα τη φωτογραφική μηχανή του και τις 35 τελευταίες εικόνες που πρέπει να τραβήξει για να ολοκληρώσει το άλμπουμ του. Φυσικά, κάπου υπάρχει ένα κορίτσι που ανατρέπει αυτή τη προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. Είναι καλοκαιρινό, σπιντάτο, προαφανώς νεανικό κι αρκετά «μουσικό» για ν τον φιλοξενήσουμε αυτή την εβδομάδα στο MLITBOS. Για να μάθουμε τι μουσική άκουγε (αλλά και τι διάβαζε)…
Η εικόνα που θυμάμαι από τα 5 μου είναι αυτή του εξοχικού μας στη Βαρυμπόμπη και εμένα μέσα σε ένα πλαστικό κόκκινο αμαξάκι να ουρλιάζει. Από τότε εκνευριστικός ήμουν. Δε μου φαίνεται να υπάρχει φωτογραφία πριν τα 8 μου που να μην γκαρίζω. Μου φαίνεται είχα κι ένα κόλλημα τότε που απλά έκοβα σελίδες και ζωγράφιζα τα βιβλία του πατέρα μου – έχω ένα του Εριχ Φον Ντένικεν γεμάτο κραγιόνια και δεντράκια. Μουσικά μόνο ένα πράγμα υπήρχε τότε για μας, η Λιλιπούπολη. Δεν υπάρχει πιο γνώριμο εμβατήριο από αυτό του δρ. Δρακατόρ.
1993, τέλεια χρονιά. O Κομπέιν ακόμα ζούσε, κλέβαμε κασέτες από τα μεγάλα ξαδέρφια, ακούγαμε κρυφά το Kiss This που μόλις είχε κυκλοφορήσει κι Ελλάδα, εγώ θυμάμαι να πλακώνομαι γιατί δεν ήθελα να δώσω σε κανέναν τη κασέτα με το Ignition των Offspring για αντιγραφή. Η εικόνα που μου έχει μείνει από τότε είναι μια κόντρα που είχαμε στο σχολείο γιατί μας είχε κολλήσει να βγάλουμε ένα περιοδικό με κόμικ μας, και κάναμε κόντρες στα ένθετα δώρα με ένα αντίπαλο περιοδικό. Εκείνοι δίνανε δώρο κάτι αυτοκολλητάκια ενώ εμείς μια γόμα. Χάσαμε παταγωδώς. Από βιβλία πρέπει κάπου τότε να διάβασα τον Τρελαντώνη και είχα πωρωθεί. Οκ, έπρεπε να το είχα διαβάσει νωρίτερα, αλλά και πάλι δύσκολο να μη ταυτιστείς.
Στα 15
BLUR – The Universal
Δύσκολα τα 15, εφηβεία, σιδεράκια, γυαλιά, ήμουν ακόμα κοντός. Τουλάχιστον τότε διαβάζαμε μπόλικα βιβλία και στρώναμε το κεφάλι μας, από Ζίσκιντ, Καλίλ Γκιμπράν και όλα αυτά τα ποιος-είμαι-που-πάω βιβλία. Kάθε φορά που μας έφτυνε γκόμενα διαβάζαμε άλλη μια φορά τον Μικρό Πρίγκιπα. Γενικά, αν ήσουν άσχημος διάβαζες κι άκουγες μουσική. Γι’ αυτό είμαστε η γενιά των Radiohead. Το The Bends για μένα προσωπικά παραμένει το καλύτερο άλμπουμ τους, αλλά οκ, το Ok Computer επικράτησε. Ακούγαμε όμως και Korn, εγώ ακόμα κρατούσα ένα εκατομμύριο μπλουζάκια Iron Maiden στη ντουλάπα και γενικά το κόλλημα μαζί τους ήταν αξεπέραστο - τα πρώτα μας live ήταν metal άλλωστε. Συνδυάζαμε με έναν περίεργο τρόπο indieλα, metal, συναισθήματα κι εφηβεία σε ένα. Αυτό το κομμάτι όμως είναι που μου έμεινε από την εφηβεία και αυτό είναι που άκουγα κάθε μέρα. Μου φαίνεται ακόμα.
Στα 20
AT THE DRIVE IN – 198d
Στα 20 πλέον κάναμε σεξ. Και είχε περάσει το μιλένιουμ. Διάβαζα Μπάροουζ, Κέρουακ, Χρηστίδη, Τομας Γουλφ, άρχισα να ξέρω ποια πρότυπα πρέπει να επιλέξω. Early ‘00s στη μουσική σήμαινε ένα πράγμα: πολύ κιθάρα και ένδοξες μέρες στο κάτω Ντεκαντάνς. Strokes, Franz Ferdinand, Stellastarr, τα πάντα είχαν κιθάρα. Ωραία ήταν. (Η hardcore-ίλα καλά κρατούσε, είχαμε και τους Machinehead, τους Slipknot, μέχρι και Linkin Park άκουγα ενοχικά). Δύσκολο να επιλέξω ένα κομμάτι από την εποχή, αλλά μάλλον πάω με At The Drive In, γιατί από το 2000 που τους πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα, μάλλον τα πάντα τα οφείλω σε αυτούς.
Πριν 3 χρόνια δηλαδή. Αυτό κι αν είναι δύσκολο. Το Shoebox πλησίαζε στην έκδοση, μου φαίνεται διάβαζα τα άπαντα του Φο γιατί είχα πιστέψει ότι μάλλον δεν είμαι για να γράψω μυθιστορήματα οπότε έπρεπε να μπω στο τριπάκι των θεατρικών. Πολύ δουλειά (ακόμα), δεν ήταν κι άσχημη εποχή μουσικά, αφού η Ελλάδα ήταν ακόμα στον παγκόσμιο συναυλιακό χάρτη. Το 2009 πήγα πρώτη φορά μου φαίνεται στο Primavera και από εκεί μου έμεινε περιέργως η εμφάνιση των Phoenix και η παρουσίαση του τότε νέου τους άλμπουμ.
ΣΗΜΕΡΑ
THE BLACK RYDER – The Greatest Fall
Σήμερα πήξαμε στο καρό πουκάμισο, την έρημο και τον καλιφορνέζικο ήλιο σε κάθε βίντεο που ποστάρει ο καθένας στο facebook. Θα επιλέξω λοιπόν κάτι που ίσως ανακάλυψα κάπως αργοπορημένα, αλλά είναι ότι ακριβώς χαρακτηρίζει την καθημερινότητα των τελευταίων μηνών. Ανάρρωση, πλάνο για το επόμενο βήμα, Shoot Me και Αυστραλία. Black Ryder λοιπόν. Τελειώνω στο διάβασμα και το Informers του Ellis, δε το είχα διαβάσει ποτέ, το παραδέχομαι.
To Shoot me [ένα τελευταίο κλικ] παρουσιάζεται την Τετάρτη 20 Ιουνίου στις 19:30 στο Floral. Θα μιλήσουν οι Ορφέας Αυγουστίδης/Κατερίνα Παπουτσάκη/Γιάννης Στάνκογλου.
Live από τους Zebra Tracks dj set απο τον Κωνσταντίνο Μπόλα
17°
