Μαρίτα Παπαρίζου

Η μέτζο σοπράνο γεννημένη στο Βόλο, σπούδασε λυρικό τραγούδι για να κερδίσει την υποτροφία Αλεξάνδρας Τριάντη από τον ΟΜΜΑ. Το ντεμπούτο της το έκανε στη Γένοβα. Από τότε, έχει συμμετάσχει σε πολλές και μεγάλες λυρικές παραγωγές, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αφορμή για τη γνωριμία μας στάθηκε το CD «Vivaldi ma non solo » με την Μαρίτα Παπαρίζου και τους I Solisti Veneti, σε μουσική διεύθυνση του Claudio Scimone. Μια δουλειά που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές.

«Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε αρκετές σκηνές, όπως στο εξωτερικό, επομένως η καριέρα κατά βάση βρίσκεται εκτός των συνόρων. Δεν είναι τυχαίο, όπως καταλαβαίνετε, που στο εξωτερικό έκανα το ντεμπούτο μου. Από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα ταλέντου, ατζέντη, αλλά και τύχης. Άλλοι σημαντικοί σταθμοί ήταν για μένα το Λονδίνο, με αρκετές παραγωγές, αλλά και το Παρίσι, όπου ένοιωσα ότι θα μπορούσα να ζήσω για πάντα, με το Théâtre des Champs-Élysées και το Châtelet , την όπερα του Monte Carlo με τον Tancredi και φυσικά εξαιτίας και της συνεργασίας με τον Claudio Scimone. Όλα αυτά όμως ήταν μόνο η αρχή για αυτά που έπονται, αλλά θα μου επιτρέψετε να τηρήσω ακόμη σιγή ιχθύος, διότι οι μέρες που διανύουμε είναι και δύσκολες και περίεργες.

Η συνεργασία με τον Claudio Scimone ξεκίνησε από ένα καλό μου φίλο, τον κ. Σπανίδη, ο οποίος με αρκετή, οφείλω να πω, επιμονή με έστειλε για ακρόαση στο μεγάλο αυτό μαέστρο. Ήταν έρωτας με την πρώτη νότα και η συνέχεια όπως όλοι γνωρίζετε επί των δισκοπωλείων ma non solo…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το λυρικό τραγούδι στην Ελλάδα είναι η έλλειψη παιδείας, η οποία πρέπει να ξεκινά από τα σχολεία. Έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στην Ελληνική Λυρική Σκηνή γιατί αξιοποιώντας τα προγράμματα ΕΣΠΑ στέλνει στα σχολεία την όπερα, αν και θεωρώ ότι θα πρέπει και τα σχολεία να έρθουν στην όπερα, αλλά και στα θέατρα, τις πινακοθήκες και γενικότερα πιο κοντά στην τέχνη και τον πολιτισμό, αν ποτέ το καταλάβουν στο Υπουργείο Παιδείας…

Στην Ελλάδα έχουμε καλούς μουσικούς, καλούς διευθυντές ορχήστρας... Αυτό που λείπει είναι σκηνές, σκηνές, σκηνές. Η Αλβανία με λιγότερο από το μισό του πληθυσμού μας έχει περισσότερα λυρικά θέατρα από εμάς, για να μην αναφερθώ στην Τουρκία.

Είμαι παιδί του κέντρου. Δε με ξεκουράζει τίποτα περισσότερο από το να κατεβαίνω την Αδριανού από το Μοναστηράκι ως το Θησείο και να καταλήγω με φίλους κάτω από τη την Ακρόπολη, αλλά φυσικά λίγο πιο πέρα υπάρχει και το Ηρώδειο… καταλαβαίνετε.

Αν άλλαζα κάτι στην Αθήνα…, σίγουρα θα ήθελα περισσότερους χώρους πρασίνου, περισσότερους χώρους για τα παιδιά, περισσότερη ασφάλεια και καθαριότητα, όχι μόνο από το Δήμο, αλλά και από εμάς. Ας μην πετάμε τα πάντα κάτω πια… Πάντως όσο κι αν έχουμε “προσπαθήσει” για το αντίθετο η Αθήνα παραμένει μια όμορφη πόλη.

Όταν τα φώτα κλείνουν... Μένει το γλυκό άκουσμα του χειροκροτήματος που συνεχίζει να σου χαϊδεύει τα αυτιά. ‘Άλλωστε αυτή είναι η τροφή του καλλιτέχνη”.