Ο δύσκολος 2ος δίσκος

Jono McCleery - There Is  (***)

Δικαίως χαίρουν οι Άγγλοι για το νέο τους απόκτημα στη «σχολή» που δημιούργησαν ο James Blake και ο Jamie Woon, ενώ και ο ίδιος σπεύδει να επιβεβαιώσει το στίγμα του διασκευάζοντας το «Wonderful life» του Black. Πειστική φωνή, δουλεμένα τραγούδια, ωραίες μελωδίες, folk και soul αναφορές, ένα τραγούδι με τίτλο «The Gymnopedist», χαρακτηρισμό που έδωσε κάποτε στον εαυτό του ο Satie. Ο δεύτερος δίσκος του μάς υπόσχεται πολλά, ο χρόνος θα δείξει πόσα μπορεί…

Loji - Skyndiskyssur  (****)

Ο Loji (Hoskuldsson) είναι κιθαρίστας και τραγουδιστής των διακεκριμένων Ισλανδών Sudden Weather Change και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο μάς αποκαλύπτει υλικό από τις σπιτικές ηχογραφήσεις του. Έχοντας κάτι να πει, αυτό το αφτιασίδοτο και απλό υλικό με τη σπιτική διάθεση, την «ερασιτεχνική» δομή και τη lo-fi αισθητική αποκτά την αξία της αλήθειας ενός καλλιτέχνη.

Olga Kouklaki - I U Need  (****)

Το άλμπουμ της ωριμότητας και της ενηλικίωσης, όπου κυριαρχεί η δύναμη του τραγουδιού και όχι το electropop ύφος. Απλά υλικά, λιτές μελωδίες, αναμνήσεις από  το παρελθόν, φροντίδα στις λεπτομέρειες, βοήθεια από τους Nοuvelle Vague, pop συστατικά, ατμόσφαιρα σε γκρι αποχρώσεις, στοχαστικό ύφος. Ένας δίσκος που μπορεί να την πάει μακριά.

The Hooded Fang - Tosta Mista  (***)

Τα τελευταία χρόνια δεκάδες συγκροτήματα γοητευμένα από το παρελθόν, το μόνο που θέλουν είναι να του μοιάσουν, από την αισθητική των εξωφύλλων ως τα riff της κιθάρας. Με το δεύτερο άλμπουμ της η παρέα από τον Καναδά ζει το δικό της garage/surf/rock’n’roll μύθο, που δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει οτιδήποτε σε όσα έχουν ήδη γίνει.

Band Of Skulls - Sweet Sour  (**)

Μουσική σύγχυση ή άσκοπη προσπάθεια να γεφυρωθούν το heavy rock με την indie αισθητική; Το αγγλικό τρίο με το δεύτερο δίσκο του πιστοποιεί την αμηχανία του και μετεωρίζεται ανάμεσα στο αμερικάνικο rock των 70s, το punk και το indie των 90s, χωρίς να μπορεί να ανταπεξέλθει δημιουργικά στις απαιτήσεις του εγχειρήματος.  

The Dandy Warhols - This Machine  (***)

Ποτέ μην πεις ποτέ. Να που οι «ξεγραμμένοι» Warhols κάνουν  έναν από τους καλύτερους δίσκους τους με βάθος και ουσία. Διαδρομές από το grunge ως τη folk, κιθαριστικός προσανατολισμός, όμορφες μελωδίες και δημιουργική ανάπτυξη. Ένας καλός rock δίσκος που δεν το κάνει θέμα.

➜ makismilatos@gmail.com