Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Τον Παναγιώτη Μελέτη τον ξέρεις από τους Exposed By Observers. Εκείνους τους ασεβείς πιτσιρικάδες electro-punksters που για δύο χρόνια περίπου ανέβασαν τα ντεσιμπέλ της Αθήνας. Και μετά διαλύθηκαν, ως όφειλαν στο attitude με το οποίο τους γνωρίσαμε. Κάπως έτσι προέκυψε ο Jackie Farrow, όνομα δανεισμένο από τα πολλά διαφορετικά ψευδώνυμα που έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς ο αγαπημένος του Dino Valente. Καινούριο id, αλλά και καινούρια διαφορετική ταυτότητα. Πιο «σκοτεινή», πιο «πειραματική», πιο «καλλιτεχνική».
Ο Παναγιώτης επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, τον Αλμυρό Βόλου, μέρος χαλαρό που τον ώθησε σε μια εντυπωσιακή παραγωγικότητα. Κάτω από το πρότζεκτ ‘The Linear – A – Experiment’ τον Ιανουάριο που μας πέρασε ανέβασε στα links που θα βρεις στο τέλος της σελίδας τρεις διαφορετικούς «δίσκους». Στην πραγματικότητα διηγήθηκε τρεις διαφορετικές ιστορίες, ψάχνοντας κι ο ίδιος τι θέλει να πει και τα αφηγηματικά ηχητικά του μέσα. Παράλληλα φωτογραφίζει, γράφει, προσπαθεί να στραγγίσει το καλλιτεχνικό απόθεμα που έχει μέσα του. Κι αυτό δεν το συναντάς σε πολλούς 20somethings που την «ακούνε» μόλις δουν τη φάτσα τους στα περιοδικά. Για να δούμε τι μουσική θυμάται…
Ο αδερφός μου και οι φίλοι του με ρωτούσαν για την αγαπημένη μου μπάντα και η απάντησή μου ήταν πάντα οι Black Sabbath και γελούσαν. Τότε είχαν στήσει κι έναν ραδιοφωνικό σταθμό και τους έπαιρνα τηλέφωνο κάθε Παρασκευή για να ζητήσω κομμάτια. Τα βράδια που μαζεύονταν όλοι στο σπίτι μας για να παίξουν μουσική, άσχετα αν τα τζαμαρίσματα ήταν λίγο αποτυχημένα, είναι ο,τι καλύτερο θυμάμαι από τότε.
Μία χρονιά είχα κάνει Χριστούγεννα στη Λάρισα με τον ξαδερφό μου τον Μάριο, με τον οποίο στήσαμε και τους Exposed By Observers λίγα χρόνια αργότερα. Αφού είχαμε γυρίσει όλη τη γειτονιά λέγοντας τα κάλαντα, με όσα λεφτά μαζέψαμε πήγαμε την άλλη μέρα κατευθείαν σε ένα δισκάδικο στο κέντρο και ψάχναμε cd. Δεν ήξερα ότι οι RATM είχαν και τέταρτο δίσκο, μέτρησα όσα λεφτά είχα και το αγόρασα αμέσως. Ο Μάριος πήρε μια κασέτα, δεν θυμάμαι τι. Νομίζω πως εκείνη την μέρα γυρίσαμε με τα πόδια σπίτι.
Στα 15
MARK LANEGAN – Wedding Dress
Από την μέρα που άκουσα τον Mark Lanegan ήθελα να έχω βαριά φωνή, είναι από τα πρότυπα που έχεις μικρός. Και όταν αργότερα άρχισε τις συνεργασίες με τον Greg Dulli, ήταν σαν όνειρο. Ακόμα και σήμερα αυτός ο δίσκος με συνεπαίρνει. Είχαμε επιχειρήσει και μια εκτέλεσή του με το συγκρότημα που είχα στο λύκειο με μερικούς παιδικούς φίλους, αλλά σίγουρα δεν πέτυχε. Είμαι περίεργος να την ακούσω όμως.
Στα 20
DINO VALENTE – Children Of The Sun
Με το που διάβασα τους στίχους του Dino Valente ένα καλοκαίρι, ήθελα να περπατάω συνεχώς εκείνες τις μέρες. Σαν όλη η αλήθεια να είναι συγκεντρωμένη σε ένα κομμάτι 7 λεπτών. Η φωνή του είναι πολύ χαρακτηριστική και δυναμική, έχει τη δυνατότητα να σε στοιχειώνει για καιρό.
Η αίσθηση που σου δημιουργεί είναι ονειρική. Ένας ηχητικός διαλογισμός, κλείνεις τα μάτια σου και σε λίγα δευτερόλεπτα φαντάζεσαι εικόνες. Σαν να διαβάζει την σκέψη σου, για μένα λειτουργεί σαν ένα είδος εξερεύνησης της συνείδησης.
Ο πολλαπλός εαυτός του Jackie Farrow στα παρακάτω links
18°
