Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Η πρώτη δεκάδα φιλοξενούμενων στην τράπεζα μουσικών αναμνήσεων του MLITBOS κλείνει με τον George Gaudy. Τον ακούμε εδώ και μια διετία με σκόρπια τραγούδια που κερδίζουν διακρίσεις αριστερά δεξιά, από «καλύτερο τραγούδι» του 48 Hour Music Project μέχρι «Τραγούδι του Μήνα» το Νοέμβριο του 2010 για το Jumping Fish. Τώρα ήρθε η ώρα του άλμπουμ που μαγειρεύεται στην κουζίνα της Archangel εδώ και καιρό. Το Millionaire μπερδεύει την θεωρητική του κατάρτιση πάνω στο πιάνο, τις επιρροές από jazz και swing, διαμορφώνοντας την ταυτότητα ενός τροβαδόρου που δεν έχει κανένα πρόβλημα να βασιστεί στο ρετρό. Τι μουσική άκουγε;
Ήρθα στον κόσμο, ευτυχώς ή δυστυχώς, από καλλιτέχνες. Θυμάμαι το «μπλε» και το «κόκκινο» των Beatles σε βινύλιο να παίζει συχνά στο πικαπ του πατέρα μου, και για κάποιο λόγο θυμάμαι το ‘Hello Goodbye’ σε βαθμό που ο ήχος του είναι από τα πιο οικεία πράγματα στη ζωή μου. Είναι κάτι σαν ηρεμιστικό για μένα το μπλέ και το κόκκινο, το xanax μου.
Λοιπόν αυτό δε θυμάμαι να το άκουγα, αλλά θυμάμαι ότι το είχε βάλει η τηλεόραση και το είχα πετύχει, το είχα δει όλο, και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Εκεί που βγάζει κυνόδοντες και φιδίσιο μάτι ο πρωταγωνιστής-χορευτής - λυκάνθρωπος βίωσα την πρώτη επίθεση υπαρξιακού τρόμου της ζωής μου. Από τότε δεν ξανάκουσα Michael Jackson, αλλά συνέχισα να νιώθω αυτό το υπαρξιακό άγχος, κάθε φορά που κυκλοφορούσε η φήμη ότι του έπεσε η μύτη.
Στα 15
THE ROLLING STONES – Brown Sugar
Είναι πιθανό να έλιωνε στο cd player το Californication τότε, αλλά οι Rolling Stones είναι πιο σημαντικοί, γιατί είναι από τα ελάχιστα rock group που μπορώ να ακούσω μετά την εφηβεία, και γιατί για καιρό ένιωθα ότι σχεδόν μου καθόριζαν την ταυτότητα. Είχα αρχίσει να παίζω κιθάρα ήδη, και φαντασιωνόμουν ότι μπορεί και να βγάλω γκόμενα με το ‘Lady Jane’ ή με το ‘Ruby Tuesday’ (με το οποίο μια φορά με πήραν και τα ζουμιά) και το όνειρο ήταν να φαίνομαι τόσο άνετος όσο ο Keith. Αργότερα κατάλαβα ότι το ‘Brown Sugar’ ήταν για την πρέζα. Κρίμα. Ακόμα θυμάμαι ότι πλακώθηκα στο ξύλο με έναν ρεηβά στην τριήμερη, γιατί μου 'πε να το χαμηλώσω.
Στα 20
HAPPY MONDAYS – Hallelujah
Δούλευα ήδη 2-3 χρόνια σε ένα καφέ στη Γκύζη, η κοπέλα που το είχε, με την οποία γίναμε φίλοι, άκουγε τις μπάντες του Manchester. Stone Roses, Inspiral Carpets, Happy Mondays. Όλη μου τη βάρδια άκουγα τις συλλογές της, και το ‘Hallelujah’ μου έφτιαχνε το κέφι. Τώρα το ξανακούω και αναρωτιέμαι τι του βρήκα, αλλά έτσι πάει φαντάζομαι. Είχα δει και το 24 Hour Party People και γούσταρα που ήταν εικονοκλάστες, που κατέβαζαν τις αφίσες των Pink Floyd, που ήθελαν κάτι καινούριο και άτεχνο, ενώ τελικά βρήκανε κάτι παλιότερο. Στο μυαλό μου ήταν το αντίθετο του heavy metal, που ποτέ δεν με τράβηξε.
Μετά απο μια βίαιη ενηλικίωση (που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) και χρόνια καψίματος με τη τζαζ του ‘40 και του ‘50, είχα μια μόνιμη ευσυγκινησία. Αυτό το κομμάτι μου την «έλεγε» κάθε φορά, όχι μόνο ως τραγούδι, αλλά επειδή το λέει ο Neil Young. Είναι σαν να ακούς αγόρι να τραγουδάει τους πόνους ενός άντρα, και αυτό το τραγούδι είναι τέλειο, αυτή η παιδική φωνή λέει ότι είναι τόσο μακριά από τους ανθρώπους, που χρειάζεται υπηρέτρια, να τον φροντίζει και μετά να φεύγει. Τον Neil Young δεν τον έχω συναντήσει, αλλά τον συμπαθώ.
ΣΗΜΕΡΑ
MICAH P. HINSON – Beneath The Rose
Σήμερα, στα 26, μη με πάρετε και για γέρο, ακούω αυτό. Μου το έδειξε ένας καινούριος φίλος, μουσικός, ο οποίος έπαιζε όντως στη σκηνή του Manchester (δεν λέω που, ώστε να φαντάζεστε όποιον θέλετε) και μου έβαλε να ακούσω αυτό το μυστήριο ανθρωπάκι, με την αρχαία φωνή. Ακόμα τον ψάχνω, αλλά νομίζω ότι μ' αρέσει.
Το 'Millionaire' κυκλοφορεί στις 13/3. Το ίδιο βράδυ, την Τρίτη δηλαδή, ο George Gaudy το παρουσιάζει στο 6 d.o.g.s. με ελεύθερη είσοδο.
