Hior Chronik

Γράφει το soundtrack με τις πιο έντονες στιγμές που ζει και εικόνες που δείχνουν την κρυφή όψη της πραγματικότητας. Μελαγχολικές κλίμακες συναισθηματικής ανάτασης. O Hior Chronik γεννήθηκε στην Αθήνα το ’74. Ραδιοφωνικός παραγωγός (JazzFm), μουσικός συντάκτης, ξεκίνησε να πειραματίζεται με τη δική του μουσική εστιάζοντας περισσότερο στον κινηματογραφικό ήχο. Πρώτη κυκλοφορία το «I’m A Tree» (2010) από την καναδική Les Enregistrements Variables, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το  δεύτερο άλμπουμ του «Unspoken Words» για λογαριασμό της mu:nest με συνεργασίες όπως οι Akira Kosemura, Haruka Nakamura, Aaron Martin. Έγραψε τη μουσική για το νέο  θεατρικό έργο «Το χέρι», που ξεκινά 13/2 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα με την Θεοδώρα Τζήμου. Επίσης είναι ένα απο τα μέλη της χοροθεατρικής ομάδας Trick-o-treat από την Θεσσαλονίκη και τον επόμενο χρόνο αναμένεται η παρουσίαση της πρώτης τους ταινίας με τίτλο «Lemon Blossom».

>>>Τα παιδικά μου χρόνια ήταν τόσο ήρεμα και η σχέση με τους γονείς μου τόσο αρμονική, που αυτό αργότερα με έβαλε σε πολλούς υπαρξιακούς μπελάδες. Ήμουν ένας μικρός «οδοιπόρος» του Pessoa, όπου αργότερα έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Με έσωσε η μουσική και η φιλοσοφική προσέγγιση του Woody Allen για τη ζωή γενικότερα.

>>>Απέφευγα χαρακτηριστικά να απαντήσω μέσα μου τι δρόμο θα ήθελα να ακολουθήσω. Με γοήτευε πάντα το άγνωστο και δεν έκανα ποτέ σχέδια για το μέλλον. Αν υπήρξε μια εικόνα στο μυαλό μου εκείνη την περίοδο, ήταν αυτή του διάσημου μουσικού μονάχα. Ήθελα να μπορώ να είμαι ψώνιο και να μου αξίζει. Δεν γνώριζα καλά τη ζωή ακόμα… σκέψεις σαπουνόφουσκες. Αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πια στο χάρτη των ονείρων μου.

>>>Οι καθοριστικές επιρροές μου… από John Coltrane, Τarkovsky, Ηλία Πετρόπουλο και Debussy, μέχρι την καλοκαιρινή μοναξιά της γειτόνισσάς μου στο μπαλκόνι της και τα λυπημένα πρόσωπα όλων όσων αγνοούν τη λύπη τους.

>>>Από πολύ νωρίς, σε ηλικία 12 χρονων περίπου ξεκίνησα να ακούω ραδιοφωνικές εκπομπές στον 902 και το τρίτο πρόγραμμα. Άρχισε να ηχεί η μουσική μέσα μου όταν ανακάλυψα το volume των αισθήσεων. Μεγάλος δάσκαλος για μενα ήταν ο Κώστας Γιαννουλόπουλος όπου δίπλα του ως έφηβος πια, έμαθα πολλά πράγματα για την μουσική και το μέγεθος των διαστάσεων της.

>>>Τα ερεθίσματα που δέχεται κάποιος απο μικρή ηλικία σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο στο να ακολουθήσει κανείς την διαδρομή που θέλει. Επίσης για κάποιο ανεξήγητο λόγο πολλά απο αυτά που κάνουμε σαν να κρύβονται στο dna του καθένα ανθρώπου ξεχωριστά. Δεν ξερω, είμαστε όλοι όλα.

>>>Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε κάτι για να κινητοποιηθούμε. Άλλωστε αν το γνωρίζαμε δεν θα κινητοποιούμασταν. Η αναζήτηση ειναι το ζητούμενο και όλα όσα κάνουμε το γινόμενο τους.

>>>Παραμένω παρατηρητής γιατί αυτό αποτελεί και την σπουδή μου στον χώρο της μουσικής. Αποτελούσε και αποτελεί μια φυγή από την πραγματικότητα και μια πιο μυστική συνουσία με τα όνειρα μου. Οσο δύσκολο ειναι να περιγράψει κανεις τη ζωή τόσο δύσκολο ειναι και η καταγραφή της. Απο χάδι γινεται μαχαίρι κι από πληγή μια ζάλη χαράς.

>>>Δημιουργία ειναι ο τρόπος που ζει ο καθένας. Το πως αξιοπoιούμε τις μέρες μας, πως αγαπάμε, ποια μυστικά ψάχνουμε να ανακαλύψουμε… Η δημιουργία δεν αφορά αναγκαστικά μια ύλη ή κάποια πράξη.

>>>Προσωπικά χρειάζομαι να μαθαίνω και την τεχνική που βοηθάει ως εργαλείο αλλά και να εξελίσω με κάθε μέσο την τέχνη που αγαπάω. Μόνο η τεχνική δεν μου λέει και πολλά πράγματα…. Είναι ένα κομμάτι που θαυμάζω αλλά μετά την ξεχνώ. Η τέχνη για μένα είναι το ζητούμενο και η έννοια μου και τα πάντα… η τεχνική πρεπει απλά να την ακολουθεί.

>>>Με δυσκολεύει μερικές φορές το τεχνικό κόμματι. Πέρα απο αυτο όμως δεν συναντώ καμια δυσκολία στην πραγμάτωση του στόχου μου και δημιουργώ όποτε το αισθάνομαι χωρίς να βιάζω το αποτέλεσμα. Δεν ψάχνω καμια βοήθεια για να εμπνευστώ… έχω τόσα πράγματα στο κεφάλι μου που περιμένουν να μπουν στην θέση τους. Κάθε μέρα προστίθεται και κάτι καινούργιο. 

>>>Οι άνθρωποι δεν δείχνουν σεβασμό ούτε στο Μετρό που τρομάζεις να βγεις εξω, ούτε στο να διατηρούν καθαρά πολλά σημεία της πόλης, φωνάσκουν, χειρονομούν…  Η Αθήνα έτσι όπως έχει καταντήσει ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο της. Σε εμένα όχι.

>>>Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ό,τι μου τραβάει το αυτί, μου υπενθυμίζει να μην πιάνομαι κορόιδο του κακού μου εαυτού κυρίως. Ο βούρκος με γοητεύει στο βαθμό που του επιτρέπω να με τραβήξει στον πάτο του.

>>>Πολλές φορές νιώθω ότι οι μεγαλύτερες αξίες στη ζωή, που είναι η αλληλεγγύη και η αγάπη, για πολλούς ανθρώπους είναι μια χεσμένη υπόθεση. Άπραγοι νοητικά και με μπόλικο make up στη στιγματισμένη από βλακεία ζωή τους, παράσιτα που θέλουν να διαπρέψουν στο χώρο της τέχνης ενώ γεννήθηκαν αφορισμένοι από τη ζωή, μένουν εκτός και απέχουν με απαιτήσεις για τα κοινωνικά αγαθά.

>>>Επηρεάζομαι από τα πρόσωπα που αγαπώ, τον κόσμο που μισώ, τους έρωτές μου και το Βερολίνο.

>>>Ο μεγαλύτερος μου φόβος ειναι ο σωματικός πόνος. Θα ήθελα να πεθάνω χωρίς να υποφέρω.

>>>Η μόνη μου πίστη είναι η αγάπη και μόνο. Οι άνθρωποι που θυσιάζονται για αυτήν και δεν βάζουν τον εαυτό τους πάνω από όλα.

>>>Λαός που δεν αντιστέκεται σε τίποτα δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να ελπίζεις. Ονειρεύομαι την αλλαγή στα μυαλά του κόσμου μάλλον ουτοπικά. Την βλακεία του να στηρίζει όλη αυτή την κατάσταση με φέρνει σε αμηχανία και με βρίσκει ανίκανο να τη διαχειριστώ. 

>>>Στις παράτολμες κινήσεις πάντα αναρωτιέμαι αλλά αμέσως συνέρχομαι και προχωράω παρακάτω χωρίς να ξεχνάω τα λάθη μου. Άλλωστε το παράτολμο είναι για να γίνεται με όποιο τίμημα. 

>>>Η πόλη που ζω, η Αθήνα, δεν είναι η ομορφότερη που ξέρω. Έχει την πιο άναρχη δόμηση και την πιο κακόγουστη αρχιτεκτονική που έχω συναντήσει απ’ όπου κι αν έχω ταξιδέψει. Την αγαπώ για τους δικούς μου λόγους. Είναι σαν τη μάνα που δεν σε μεγαλώνει σωστά, αλλά δεν γίνεται να πάψεις να την αγαπάς.