Ο Διογένης αναρωτιέται: «Είναι αλήθεια ότι άνοιξε το κλειστό επάγγελμα του Άη Βασίλη; Το Άη είναι χαϊδευτικό του PSI; Είναι αλήθεια ότι οι τάρανδοι φέτος ζήτησαν επίδομα έγκαιρης προσεύλευσης στην εργασία; Αληθεύει ότι έπιασε το ΙΚΑ τον Άη Βασίλη, γιατί δεν είχε δηλωμένους ούτε τη γυναίκα του ούτε τα νανάκια και δούλευαν τόσα χρόνια χωρίς ένσημα; Είναι αλήθεια ότι ο Άη Βασίλης, ενώ με αυτασφάλιση κολλούσε βαρέα και ανθυγιεινά για τον εαυτό του, δεν έδινε αποδείξεις για τα δώρα, γιατί τα έπαιρνε μαύρα από τους γονείς; Η φάτνη του Χριστούλη πόσα τετραγωνικά ήτανε; Γιατί τη δήλωσαν ο Ιωσήφ και η Γυναίκα του σαν πρώτη κατοικία, ενώ ήταν εξοχικό και αυθαίρετο; Το άστρο της Βηθλεέμ ήταν ή δεν ήταν Σβαρόφσκι; Μήπως οι 3 μάγοι ήταν απεσταλμένοι της Τρόικα;»
Ο Διογένης απαντάει:
Σου έκατσε να γίνεις μουσικός όταν…
Θα λάβεις αυτό το γράμμα. Γονιδιακό το gift. Ο παππούς Διογένης τρομπονίστας, ο μπαμπάς Νικόλας ακορντεονίστας. Βάλε και ότι όλα τα παιδάκια ήθελαν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι, ήμουνα κι εγώ τεμπέλης ρέμπελος και αχανής. Ε… πολύ θέλει;
Έφυγες από τις Σέρρες, γιατί…
Ήθελα να πάω στη Σαλονίκη. Στη θάλασσα. Ο Σαλονικιός θέλει να πάει στην Αθήνα, ο Αθηναίος στη Νέα Υόρκη. Εκείνον τον Νεοϋορκέζο τον έρμο λυπάμαι, γιατί δεν έχει πού να πάει. Εκτός κι αν πάρει απόφαση και βρεθεί στα Σέρρας. Ένας κύκλος είναι η ζωή και ένα πεντοζάλη, έλα να την ανάψουμε να κάνουμε κεφάλι.
Για να γλιτώσω το λύκειο, το πανεπιστήμιο και το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Μπήκα στο Κρατικό Ωδείο, στο «Pararlama», στη «Σελήνη», στο (+ και -) του Σάκη Παπαδημητρίου, στον εξώστη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι ύστερα από όλα αυτά τα πάντα κορδοκύλησαν γλυκά κι ωραία, περήφανα και ζωντανά. Romance και μπίρες.
Τι βλέπεις όταν περπατάς στην πόλη;
Φαντάσματα. Ελάχιστους που τα κατάφεραν με τον τρόπο τους. Ευτυχώς πολλά φρέσκα φοιτητικά μουτράκια, πολτό από αφίσες, μουχλιόφατσες πολιτικών, απειλητικές εκκλησίες και βρετανόβλαχους σελέμπριτις. ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΗΡΑΚΛΗ, της γριάς μας το μαλλί και την Εύα Καϊλή.
Δόξα τω Θεώ, επαρχιώτης της Θεσσαλονίκης ως Σερραίος και επαρχιώτης της Αθήνας ως Θεσσαλονικιός.
Λένε για τους καλλιτέχνες και κυρίως για τους κωμικούς ότι πίσω από τις μούτες, τις ατάκες και τα χαμόγελα βουρκώνουν ζοχάδες, καταθλίψεις και ανασφάλειες. Τι ισχύει στην περίπτωσή σου;
Είναι αλήθεια. Είμαστε γελοίοι. Είμαστε σαν μικρά παιδιά. Όταν δε γίνεται το δικό μας, έχουμε μούτρα. Κοινώς, είμαστε κακομαθημένοι. Έχουμε το πιο γρήγορο εναλλασσόμενο ρεύμα φως-σκοτάδι-θλίψη-χαρά.
Γράφεις βιβλία και σε περιοδικά, κάνεις ραδιόφωνο, στήνεις παραστάσεις, είσαι μουσικός της Φιλαρμονικής του δήμου. ΟΚ, είσαι ταλεντάρα, αλλά, όταν η μαμά σου σε ρωτάει τι δουλειά κάνεις, τι απαντάς;
Παπατζής. Γιου νόου; Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;
Το stand-up comedy πολλοί το αγαπούν, αλλά τι είναι;
Μου αρέσει ο δικός μου όρος: Μουσικό γλωσσοθέατρο ή shitdown comedy. Είναι το «σήκω και λέγε» αγγλιστί ή «μασάλια και κουτσομπολιό» στα σερριώτικα. Παραληρηματικός λόγος γεμιστός με νεύρα. Το λεγόμενο «έχω τα νεύρα σου και γι’ αυτό εκπλήσσεσαι που προλαβαίνω να πω αυτό που μόλις δεν τελείωσες να σκέφτεσαι».
Εξυπνάκηδες, σουρωμενάκηδες, εφετζήδες, μαλάκες που θέλουν να εντυπωσιάσουν την γκόμενα ή την παρέα, πελάτες που «έχουν πάντα δίκαιο». Πώς διαχειρίζεσαι το αλκοόλ των απέναντί σου, όταν είσαι στη σκηνή;
Με τη ρήση «πουλάκια είναι και τραγουδούν, πουλάκια είναι και λένε».
Διογένης Δασκάλου + Monie & Monie Conniente: «Ζητούνται πελάτες» στο Club του Μύλου. Σκίζουνε και συνεχίζουνε και στις 14 Ιανουαρίου. Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 510 081. Κωδικός: «Να έρθετε νωρίς, ανάβουμε και σόμπα».
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
15°
