Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Ξεκίνημα με τον Χρήστο Λαϊνά που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ «Η Αγάπη Θα Λάμψει» (Inner Ear) και τον παρουσιάζει την Πέμπτη 22/12 στο KooKoo (Ιάκχου 17, Γκάζι, free)
«Θυμάμαι ατελείωτες ώρες στο Zastava με τον αδελφό μου και τους γονείς μου να ταξιδεύουμε άλλες φορές για Ηπειρο καί άλλες για Σέρρες λιώνοντας στην κυριολεξία κασέτες Beatles, Rolling Stones, Adamo και Ξυλούρη. Εκείνη την χρονιά μόλις είχα αρχίσει μαθήματα κιθάρας, όργανο το οποίο κουβαλούσαμε αποκλειστικά σε κάθε μάς ταξίδι (όταν άρχισε ο αδελφός μου μαθήματα πιάνου κουβαλούσαμε και μία farfisa στα πόδια μας έτσι για πλάκα!). Θυμάμαι την μπορντό δερμάτινη θήκη της, την οποία πέταξα μετά από χρόνια έχοντας ανακαλύψει χαλασμένα κόκκινα πασχαλιάτικα αυγά ενός χρόνου στην μπροστινή της τσέπη! Η μυρωδιά εκείνη με ακολουθεί για πάντα από τότε... Μου είχε κολλήσει στα αφτιά μου, πολύ πιθανόν μάλλον λόγω τής πανέμορφης εισαγωγής του όπου πολύ αργότερα θα ανακαλύψω ότι είναι mellotron, ένα όργανο που χρησιμοποίησα πολλές φορές στο μέλλον με όποιον τρόπο μπορούσα».
«10 χρονών είμαι το 1987. 'Ενα πολύ ερωτευμένο παιδάκι με κάθε κορίτσι που “κινείται” στο σχολείο, ίσως και με κάνα δυο εξαιρέσεις βέβαια.. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο τους με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και σήμερα...να μπω σε μια γυναικεία τσάντα! Ακούω οποιαδήποτε εμπορική χαζομάρα της εποχής και ψωνίζω δίσκους απο ένα δισκάδικο απέναντι απ΄ το σπίτι μου!!! Το δισκάδικο ‘ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ’ μίας συμπαθέστατης κυρίας, μητέρας ενός φίλου μου... Paula Abdule, New Kids On The Block και Αλέξια είναι λίγα αλλά αρκετά για να σας μεταδώσω το μέγεθος της καταστροφής. 1987 όμως και η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ...σωστά; Του ρου του ρου... μή μου πείτε ότι δεν το ακούτε να έρχεται;».
Στα 15
KLF – What Time Is Love?
«Κάνω πολύ skateboard εκείνη την εποχή και ακούω ηλεκτρονική μουσική ή ότι νόμιζα ότι ήταν αυτός ο ήχος τέλοσπάντων... Πολύ αγαπημένο track, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για αυτόν τον ήχο αλλά με γοήτευε η ιδέα της επανάληψης! Δεν θυμάμαι ποτέ να μου άρεσε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής όπως άλλωστε εξακολουθώ να αναρωτιέμαι ακόμη και σήμερα αν υπάρχει, εντάξει ίσως λίγο η παραπάνω μαύρη μουσική. Για παράδειγμα δέν μπορούσα να αντισταθώ στον ήχο του hip hop (Public Enemy) και απ' την άλλη πώς ήταν δυνατόν να μην παρασυρθείς απ' το ωστικό κύμα των Nirvana; Επίσης μου άρεσαν πολύ οι ελληνικές μπάντες της εποχής Honeydive, The Last Drive, Sound Explosion, σύχναζα στο ‘Studio II’ και κάθε καλοκαίρι ήμουν στο Πεδίο του Άρεως στο indie free festival. Φτιάχνω το πρώτο μου συγκρότημα, τους Cosmetics, και περνάω ατελείωτες ώρες πάνω από δανεικό τετρακάναλο Taskam με τον πρώτο μου ενισχυτή κιθάρας κλειδωμένο στην ντουλάπα, καθαρά για ηχομονωτικούς λόγους, φυσικά χωρίς κανένα αποτέλεσμα (μπορείτε να ρωτήσετε τους γείτονες για αυτό). Παρέα μου σε όλες αυτές τις προσπάθειες ο Νίκος που αργότερα θα γίνει ο μπασίστας της Ονειροπαγίδας»
«Ένα χρόνο πριν, δηλαδή στα 19 μου φτιάχνουμε με τον Στέλιο και τον άλλο Χρήστο την Ονειροπαγίδα και ήδη έχουμε ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει το πρώτο μας άλμπουμ με τίτλο “Ασημένια μέρα” με την Studio II. Η γνωριμία μου με τον Coti K θα αλλάξει ριζικά την αντίληψη μου για τον ήχο και την ηλεκτρονική μουσική και αποφασίζω ευθύς αμέσως να γραφτώ σε σχολή ηχοληψίας. Πατώντας τα 20 έχω πραγματοποιήσει ένα απ΄ τα μεγάλα μου απωθημένα! Παίζω συναυλίες σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα και γράφω συνεχώς μουσική για το γκρουπ, υλικό το οποίο θα ακουστεί αργότερα στους δύο επόμενους δίσκους. Εκείνη την εποχή ακούω πολύ κιθαριστική μουσική, κυρίως θα έλεγα την σκηνή του Seattle! Μου αρέσουν οι Nirvana, οι Soundgarden, οι Alice In Chains... αλλά και οι Smashing Pumpkins, οι Sonic Youth! Τους Blues Explosion και τους Blonde Redhead μου τους σύστησε ένας φίλος μου που δούλευε σε ένα γνωστό δισκάδικο στην Αμερική, σε ευχαριστώ Θανάση για αυτό! Το ‘La mia vita violenta’ των Blonde Redhead ήταν ένα απ' τα άλμπουμ το οποίο άκουγα μανιωδώς. Σε κασέτα στα αμάξια φίλων μου πηγαίνοντας βόλτα βράδυστο κέντρο...».
Στα 25
MARVIN GAYE – What’s Going On?
«Μιά παράξενη περίοδος μουσικά, οι Ονειροπαγίδα δεν υπάρχουν και γενικά δεν έχω και πολύ όρεξη να κάνω οτιδήποτε...Το έχω ρίξει στην μελέτη όμως. Διαβάζω διάφορα μουσικά προγράμματα, με βοηθάει φυσικά πολύ και ο Coti, σιγά σιγά έχω αρχίσει και βλέπω την ηχοληψία με άλλο μάτι. Πηγαίνω σε συναυλίες, κυκλοφορώ σε δισκάδικα, είμαι παρών σε διάφορες ηχογραφήσεις, ψάχνω οτιδήποτε έχει σχέση με τον ήχο! ΄Εχω αρχίσει να ερωτεύομαι τα αναλογικά συνθεσάϊζερς, έρωτας ο οποίος πολύ καλά κρατεί μέχρι και σήμερα (έχω ξοδέψει μια μικρή περιουσία, πεινάω. Στο μεταξύ παίρνει το αυτί μου ότι μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μία εταιρεία στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Detroit που λεγόταν Motown και ότι ο ήχος της ήταν καταπληκτικός! Μία επίσκεψη σε κάποιο δισκάδικο του κέντρου ήταν αρκετή., έφυγα από εκεί με έναν δίσκο που θα άλλαζε μια και καλή την βαρετή μουσική ζωή μου! Ήταν καλοκαίρι και έτρεξα καρφί να ακούσω τον δίσκο στο σπίτι ενός φίλου μου. Μπαλκόνι, ουίσκυ με σόδα και Marvin Gaye…».
Στα 30
CURTIS MAYFIELD – Now You’re Gone
«Μεταξύ 25 και 30 έχω κάνει αρκετά πράγματα. Μουσική για θέατρο, για ταινίες μικρού μήκους αλλά και μεγάλου. Παρέα με τον Coti κάτω από το όνομα Onefingermusic γράφουμε μουσική για το ‘Hardcore’ του Ντένη Ηλιάδη και το ‘Ονειρο του σκύλου’ του Αγγελου Φραντζή, κάνουμε παραγωγές διάφορες για συγκροτήματα όπως οι Raining Plasure στο ‘Forwards and Backwards’ ή για τους Μέντα στο “Ινστρουμέντα” αλλά και για άλλους πολλούς. Λίγο μετά τα 30 συνεργάζομαι μέχρι και με τον Ντέμη Ρούσσο... Αυτό και αν δεν το περίμενα. Πίναμε μπύρες στην Γλυφάδα και μου έλεγε ατελείωτες ιστορίες για ‘60s σκηνικά με Beatles και Pink Floyd! Έτσι κι αλλιώς, τους Aphrodite’s Child τους έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση!Ακόμα κολλημένος όμως με την μαύρη μουσική, αυτή την φορά με τον Curtis Mayfield αρχίζω να πιστεύω σιγά σιγά ότι ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ζω σαν μαύρος ήσυχα σε κάποιο φτωχικό προάστιο λίγο έξω απ' την Νέα Υόρκη ατενίζοντας την γέφυρα του Brooklyn, ακούγοντας δίσκους των προγόνων μου, νοσταλγώντας παλιές χαμένες αγάπες».
ΣΗΜΕΡΑ
"Λίγο πριν τα 35 μου έχω ετοιμάσει τον πρώτο μου δίσκο. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω πολλά χρόνια, ποτέ μου όμως δεν το έπαιρνα πολύ σοβαρά. Είμαι πολύ ευτυχής που έγινε τελικά και κυκλοφόρησε από την Inner Ear. Είναι συσσωρευμένη μουσική πολλών χρόνων που έπρεπε με κάποιο τρόπο να βγάλω απ' το σύστημα μου. ”Η θλίψη το βράδυ” είναι το αγαπημένα μου track και είναι αυτό το οποίο ανοίγει τον δίσκο".
