Το μούσι (και ο δίσκος σύμφωνα με το Rough Trade) της χρονιάς έρχεται στην Αθήνα το Σάββατο. "Τώρα που ζεματάει" καλεσμένος του mixtape.gr. Η AV μίλησε στο τηλέφωνο με τον ευγενικό τεξανό που επέστρεψε από δισκογραφική εξορία 10 ετών μόνο και μόνο για να (αυτό)θεραπευθεί από έναν χωρισμό. Μην τον βλέπεις έτσι weirdo, τα λέει ωραία…
Βρήκα τον Josh T. Pearson να τεμπελιάζει στο Λονδίνο σε συναυλιακό off. Μου περιέγραψε τη μέρα του ως εξής: άραγμα στο ξενοδοχείο, βόλτα στο Rough Trade East, εκθέσεις στην Tate και φαγητό σε μεξικάνικα εστιατόρια της Trafalgar Square. Στην Αθήνα η ανακοίνωση της μετάκλησής του προαναγγέλθηκε στο twitter ως #gigoftheyear και προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον, ούτως ή άλλως το σόλο folk ντεμπούτο του (!) Last Of The Country Gentlemen πήρε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως. Θα διαβάσεις παρακάτω την απίθανη ιστορία του (του άλμπουμ αλλά και του τύπου)…
Πώς σου φαίνεται η παγκόσμια αποθέωση αυτού του παράδοξου comeback – ντεμπούτο;
Τι να σου πω; Όλο αυτό μου μοιάζει περίεργο και η ένταση του συναισθήματος μεγαλώνει καθώς παίζω live σε περισσότερα μέρη και βιώνω απίστευτη ανταπόκριση από το κοινό. Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα ότι δεν ήμουν ευχαριστημένος από τον δίσκο. Αλλά στην αρχή λειτουργούσε σαν θεραπεία και δεν ήθελα να τον κυκλοφορήσω. Πίστευα ότι θα αρέσει σε μέρος του κοινού και των κριτικών, αλλά από ένα σημείο και μετά οι αντιδράσεις ήταν αλυσιδωτές.
Ποιο είναι το κλισέ που έχεις βαρεθεί να απαντάς σε συνεντεύξεις ή/και να διαβάζεις σε κριτικές σχετικά με το Last Of The Country Gentlemen;
Νομίζω ότι περνάμε μια ιστορική περίοδο που η ειλικρίνεια, απ’ όπου κι αν προέρχεται, εκτιμάται. Μάλλον γι’ αυτό δεν άρεσε μόνο στους μελαγχολικούς τύπους, όπως θα ήταν αναμενόμενο και γράφτηκε παντού, αλλά εξέπληξε και τους υπόλοιπους.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις από τις προηγούμενες φορές που βρέθηκες στην Αθήνα;
Πρώτη φορά ήρθα, νομίζω, το 1988, όταν είχα εγκαταλείψει την τότε δουλειά μου για να διασχίσω κάνοντας backpacking την Ευρώπη. Έτσι έφτασα με ένα φεριμπότ στην Πάτρα. Δεν υπήρχε ίντερνετ τότε, δεν ήξερα τι να περιμένω. Και το 2005 ήρθα για συναυλία στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και είδα μια πόλη αλλαγμένη μετά τους Ολυμπιακούς. Ή τουλάχιστον έβγαζε μια αίσθηση πλούτου, μια εικόνα στην οποία φανερά είχαν γίνει επενδύσεις. Σε σχέση με την πρώτη φορά, είδα τον υπόγειο καθαρό, την Ακρόπολη ανακαινισμένη, όλους να μιλάνε για το ευρώ και να είναι κάπως θυμωμένοι. Τώρα ξέρω ότι είστε περισσότερο οργισμένοι λόγω της κρίσης κι ελπίζω να έρθει σύντομα η επανάσταση που περιμένετε. Για την ώρα να προσέχετε στις πορείες.
Από τον δίσκο που έβγαλες με τους Lift To Experience τo 2001 μέχρι τη φετινή σόλο επιστροφή πέρασε μια δεκαετία. Τι ήταν αυτή η περίοδος; Ένα φεστιβάλ αναβλητικότητας, μια περίοδος απόσυρσης, τι συνέβη;
Δε θα το έλεγα απόσυρση. Καθ’ όλη την διάρκεια των ‘00s «έτρεχα» - δεν καθόμουν άπραγος, έκανα πολλές χειρωνακτικές δουλειές. Δούλεψα ως ξυλουργός, φυλούσα κτήματα, έπαιζα σε μπαρ για 50 δολάρια. Δε θα το έλεγα απόσυρση, ακριβώς γιατί έκανα όλα αυτά τα πράγματα για να ζω, δεν είχα παραιτηθεί. Απλώς, αν δεν είχε συμβεί αυτό (σ.σ. ο χωρισμός) δεν ξέρω αν θα είχα γράψει ξανά. Ακόμα και τώρα που ο δίσκος κυκλοφόρησε και πήγε καλά δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά πότε θα βγει ο επόμενος.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του δίσκου; Πώς μοιάζει «ο τελευταίος των country gentlemen»;
Εγώ είμαι αυτός. Έτσι με φώναζε εκείνη…
Εκείνη έχει όνομα;
Έχει, αλλά δε θα στο πω.
Ξεκινάς τον δίσκο τραγουδώντας “Don’t cry for me baby/I’ll learn to live without you”. Είναι στη μοίρα του τραγουδοποιού να γράφει σχεδόν αποκλειστικά για το δίπολο αγάπη-απώλεια;
Ελπίζω πώς όχι. Και για να είμαι ειλικρινής, δε νομίζω ότι ισχύει αυτό που με ρωτάς. Στην περίπτωσή μου ακόμα προσπαθώ να την ξεπεράσω, επομένως η θεματική ήταν δεδομένη. Με ιντριγκάρουν όμως τα τραγούδια που ψάχνουν να βρουν την ελπίδα εκεί έξω.
Στην περίοδο του διαλείμματός σου διάβασα ότι ταξίδεψες πολύ στην Ευρώπη. Και ότι ηχογράφησες τον δίσκο στο Βερολίνο…
Είναι αλήθεια. Πέρασα κάποιον χρόνο στο Παρίσι και δούλεψα στο Βερολίνο γιατί δεν είχα λεφτά κι εκεί τα στούντιο, όπως και η ζωή, είναι πολύ φθηνά. Το ηχογράφησα σε 2 μέρες και μου πήραν άλλες 2 μέρες κάποιες διορθώσεις. Έξω είχε -14 βαθμούς Κελσίου, πολύ κρύο, αλλά δεν ήμουν σε θέση να περάσω αυτή την ατμόσφαιρα στο άλμπουμ.
Ένα 'Do' κι ένα 'Don’t' σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος στο Τέξας;
Να δοκιμάσετε μεξικάνικο φαγητό, εδικά τα αυθεντικά μεξικάνικα τάκος.
Μην έρθετε καλοκαίρι.
Ποιος έχει πιο ωραίο μούσι; Εσύ η ο Warren Ellis (σ.σ. ο Αυστραλός πολυοργανίστας που συνεργάστηκε με τον Josh και γνωρίζουμε ως συνεργάτη του Nick Cave σε Bad Seeds και Grinderman);
Φυσικά εγώ. Είναι πολύ πιο ωραίο και μακρύτερο. Αλλά κι εκείνου καλό είναι, του αναγνωρίζω ότι έχει πολλές γκρίζες τρίχες που του δίνουν χαρακτήρα.
Ο Josh T. Pearson εμφανίζεται στο Bios (Πειραιώς 84) το Σάββατο 10/12, 22.30, €17. Ανοίγουν ο Ελληνοδανός Mickey Pantelous με την σύμπραξη του Dr. Albert Flipout & Οne CAN Βand.
27°
