Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Ξεκίνημα με τον George Nikas (ηγέτης των Noise Figures, κιθαρίστας των Zebra Tracks)
Στα 5
Ο ΜΟΡΜΟΛΗΣ
«Ότι τι; Ότι στα πέντε χρόνια της ζωής σου ακούς σοβαρά μουσική; Φυσικά και όχι! Η φάση είναι πάρτι γενεθλίων με παπάκια και τραγούδια ταξιδιού στην εθνική οδό για Γιάννενα. Οικογενειακή a capella κατάσταση, σε μια κόκκινη Ascona, με μαέστρο τον οδηγό, όταν το κασετόφωνο δεν έπαιζε Χάρρυ Κλυνν. Και ναι, ένα δώρο που σιγά μη θυμάμαι και από πού βρέθηκε στα χέρια μου, γίνεται ένας μικρός θησαυρός. Ένα παιδικό θεατρικό της Καλογεροπούλου, ηχογραφημένο σε χαμένη πλέον κασέτα, λιωμένη από το συνεχόμενο playback. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Μορμόλης ήταν ένα κουτί. Στο σημείο που τον έκοβαν φοβόμουν πολύ. Αν υπάρχει κάπου να το κατεβάσω, θα εκτιμούσα πολύ ένα link».
ALICE COOPER – Hell is livin’ without you (Από το Trash)
Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίεργα. Κάθε Σάββατο στα ξαδέρφια με Amstrad και κόκκινα μάτια, δουλεύοντας σκληρά πάνω στην ανάπτυξη μυωπίας. Σε ένα μπαλκόνι-δωμάτιο κλειστό με πλαστικά, κάπου στο Χολαργό, μου παίρνουν από τα χέρια το joystick και με αναγκάζουν να ακούσω το Anesthesia των Metallica από το “Kill ‘Em All”. Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ ίδια. Χέστηκα πάνω μου. Φεύγοντας μου έδωσαν κρυφά κασέτες Skid Row, Motley Crue, Cinderella και το “Trash” του Alice Cooper, που θυμάμαι ακόμα κάθε στίχο, κάθε σόλο και ξέρω απ’ έξω ακόμα και τα special thanks. Τo “Hell is livin’ without you” το είχα χορέψει και «μπλουζ».
SONIC YOUTH - Screaming Skull (Από το Experimental Jet Set Trash and no Star)
«Εντάξει, για να μη λέμε ότι να ναι, περισσότερο από Nirvana δεν ακούστηκαν οι Sonic Youth στα ηχεία. Μάλιστα θυμάμαι να βλέπω την ανακοίνωση για το θάνατο του Cobain στο MTV και να βάζω τα κλάματα. Την επόμενη πήγα στο σχολείο και νόμιζα ότι όλοι θα φοράνε μαύρα και η προσευχή θα έχει περιεχόμενο τη σωτηρία της ψυχής του Kurt. Όχι, δεν συνέβη. Αλλά κάπου εκεί ανάμεσα στο ψάξιμο και τη δίψα για μάθηση έπεσε στα χέρια μου ο υποτιθέμενα χειρότερος δίσκος των Sonic Youth. Τότε πήρα την κιθάρα μου και άρχισα να την ξεκουρδίζω, να την πιέζω στον ενισχυτή, να της κολλάω αυτοκόλλητα από αυτά που μετανιώνεις αλλά είναι αργά και να κάνω διαγωνισμό με τους κολλητούς μου για το ποιος θα αντέξει περισσότερο με το μαλλί άλουστο. Τότε έκανα και το πρώτο μου live, με τα κομμάτια όλα σε διπλάσια ταχύτητα από το άγχος».
Στα 20
BLUR – Trimm Trabb (Από το 13)
«Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά η ροκ παρακμή της μεταgrunge και μεταbritpop εποχής ήταν παντού στον αέρα και ακόμα περισσότερο στα media. Βγαίναμε ανεξέλεγκτα στα απομεινάρια του Mad όταν μεταφέρθηκε στου Ψυρρή και φυσικά στο Decadance, δοκιμάζαμε ότι ναρκωτικά βρίσκαμε μπροστά μας και φυσικά ακούγαμε ότι άσχετο έβγαινε. Και κάπου εκεί ανάμεσα από σπασμωδικές αναζητήσεις της Warp και Ninja Tunes και κάποια σάπια nu metal ξεσπάσματα, με καλύτερο το “White Pony”, δοκιμάζουν οι Blur να πειραματιστούν και να γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντες. Λίγα θυμάμαι από εκείνες τις μέρες. Πιο έντονο είναι όμως το hangover της Κυριακής στον καναπέ, στη σοφίτα ενός φίλου, με το soundtrack της καταστροφής».
«Λόγος εθισμού στο folk, ταυτόχρονα με τον Jack Johnson. Ο Ryan ήταν πάντα λίγο περισσότερο στις μαύρες του, πολύ περισσότερο αλκοολικός, το ίδιο καλή παρέα όταν οδηγάς μόνος για 450 χιλιόμετρα ή παίρνεις το τρένο για Θεσσαλονίκη. Είναι μια καλή αφορμή να κλείσεις για λίγο τον ενισχυτή, να πιάσεις την ακουστική κιθάρα και να γράψεις το “How to live in open Spaces”. Αν δεν το είχα ηχογραφήσει στο Λονδίνο θα ήθελα να το έγραφα σε ένα κατεστραμμένο μοτέλ της Route 66, με ένα μικρόφωνο και ένα πιστόλι στον κρόταφο».
Σήμερα
THE BLACK KEYS – Your Touch (Από το Magic Potion)
Επιστροφή στις ρίζες του rock. Ή κάπως έτσι, με μερικές μικρές παραλλαγές. Μια κιθάρα, μια φωνή και τύμπανα. Απλά, βασικά πράγματα. Αν με ρώταγες πριν 3-4 χρόνια θα έλεγα White Stripes, ο Jack White είναι ο κιθαρίστας της δεκαετίας σίγουρα. Οι Black Keys λοιπόν είναι παραδοσιακοί, είναι βρώμικοι, είναι πάντα επίκαιροι και είναι ταυτόχρονα και σέξι. Σου λένε με λίγα λόγια ότι το rock n’ roll είναι πολύ απλή υπόθεση.
Ο George Nikas παρουσιάζει με τους Noise Figures το δεύτερο άλμπουμ του στο 6 D.O.G.S. την Παρ. 2/12 (ανοίγει ο Egg Hell, free) που θα κυκλοφορήσει τη νέα χρονιά. Στις 22/12 έχει unplugged live στο Use Bar της πλ. Καρύτση. Αυτό είναι το ‘Bitter Taste’, το πρώτο single από το νέο δίσκο. Ψιλοδέρνει έτσι;
13°
