Όσοι προτιμούσαν τους παλιούς καλούς Μatisse έχουν κάθε λόγο να περιμένουν το νέο τους άλμπουμ. Η αποχώρηση του σταρ Alex και η επαναφορά του πιο σκοτεινού τραγουδιστή Άρη Σιαφά διαμορφώνουν ένα παλιομοδίτικο ύφος, πιο κοντά στους πρώιμους Pulp για παράδειγμα. Ο Γιάννης Μασούρας, ιδρυτής των Matisse, μιλά στην ATHENS VOICE για τους νέους Matisse, τον ήχο του επερχόμενου άλμπουμ, τη σχέση του με την πόλη και το πιάνο της γιαγιάς.
Είστε ακόμη η «Rock’Ν Roll Mafia»; Εννοείς αν είμαστε η ίδια μπάντα που ήμασταν προ διετίας; Προφανώς, όχι. Αν το σκεφτείς υπό ένα πρίσμα θεατρικότητας, η «Rock’N Roll Mafia» ήταν μια παράσταση που ολοκληρώθηκε και πλέον ετοιμαζόμαστε να φορέσουμε τα κουστούμια μιας νέας, που είναι αρκετά διαφορετική. Ίσως, από την κωμωδία, να επιστρέφουμε στο δράμα.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι ένα γκρουπ να αλλάξει φωνή και τι ρόλο έπαιξε στην παρούσα αλλαγή η επαναφορά μιας γνώριμης φωνής στον ήχο αλλά και στη μουσική σύνθεση; Αναπάντεχα εύκολο. Με τον Άρη είχα διατηρήσει την επαφή κι αν ένα πράγμα μού είχε λείψει από τους παλιούς Matisse, αυτό ήταν ο τρόπος που γράφαμε τραγούδια μαζί. Θα έγραφα εγώ ή ο Γρηγόρης ή ο Βασίλης ένα μουσικό θέμα, ο Άρης θα έγραφε μια μελωδία που σίγουρα δεν θα ήταν αυτό που είχα κατά νου –αλλά πάντα τελικά θα με συνέπαιρνε– και μετά θα πρόσθετε τους ιδιαίτερους στίχους του. Ε, συμβαίνει ξανά!
Ποια είναι η σχέση σου με την Αθήνα; Τη λατρεύω και τη μισώ ταυτόχρονα. Μένω Γκάζι. Μου αρέσει το indie vibe της περιοχής. Δεν μου αρέσει το σκυλάδικο vibe της περιοχής. Ίσως, εντέλει, μου αρέσει αυτή η έντονη αντίφαση. Η αλήθεια είναι πως δεν συχνάζω κάπου συγκεκριμένα. Είμαι αυτό που λένε σπιτόγατος.
Πώς ξεκίνησε η σχέση με τη μουσική; Όταν η γιαγιά μου πήρε ένα πιάνο και εγώ έπρεπε να αρχίσω να μαθαίνω. Ξέρεις… γαλλικά και πιάνο. Παλαιών αρχών, η αγαπημένη μου γιαγιά. Να ’ναι καλά εκεί πάνω που είναι, μου πέρασε το μικρόβιο της μουσικής – άλλο, βέβαια, αν στο μυαλό της είχε την κλασική μουσική και όχι το rock’n’roll.
Mε ποια μουσική ενηλικιώθηκες; Θα σου πω ονόματα, όπως τα θυμάμαι με τη σειρά που τα άκουγα από έξι χρονών μέχρι δεκαοχτώ: Sandra, Alphaville, Duran Duran, Iron Maiden, Metallica, Nirvana, Morissey Suede. Κοινώς παιδική ποπ, μέταλ και πίσω στην ποπ.
Ποια είναι η τελευταία ταινία και ποιο το τελευταίο βιβλίο που σε εντυπωσίασαν; Η ταινία «Snowtown» του Justin Kurzel και το «Millenium People» του J.G. Ballard.
Ποια είναι τα καλά και τα κακά τού ότι ξεκινήσατε κατευθείαν από μια πολυεθνική εταιρεία σαν τη Sony; Τα κακά είναι ότι στην αρχή υποχρεώνεσαι σε κάποιους συμβιβασμούς, οι οποίοι σχετίζονται με το ανέκδοτο που στην Ελλάδα ονομάζεται ραδιοφωνική επιτυχία. Κανείς, φυσικά, δεν μας επέβαλε ποτέ το παραμικρό. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πειστήκαμε, όχι πιεστήκαμε, να κάνουμε μικρές αλλαγές στις συνθέσεις για να είναι πιο ραδιοφωνικές ή πιο εύπεπτες. Δεν μιλάμε, όμως, για κάποια σημαντική αλλοίωση στη σύνθεση. Το καλύτερο πράγμα όσον αφορά τη Sony είναι ότι κάναμε ένα πραγματικό φίλο, τον Αντώνη Βιλλιώτη. Είναι κάτι σαν ο πατέρας της μπάντας. Μας πίστεψε από την αρχή και μας στήριξε ακόμα και όταν όλοι λέγανε πως ήμασταν τελειωμένη υπόθεση. Το είπαν και όταν πρωτοέφυγε ο Άρης, το είπαν και τώρα που έφυγε ο Άλεξ. Οι Matisse θα τελειώσουν όταν το πούμε εμείς και… ο Αντώνης (ένα inside joke που έχουμε).
Πώς βλέπεις το νέο σκηνικό που διαμορφώνεται στην ελληνική σκηνή με κυκλοφορίες από ανεξάρτητες ετικέτες, όπως η Ιnner Ear και Archangel; Ποια ονόματα σου αρέσουν; Το βλέπω, φυσικά, πολύ θετικά. Μου αρέσουν πολύ οι Baby Guru και οι Liarbirds. Βρίσκω, επίσης, πολύ ελπιδοφόρους τους No Profile, αλλά και τους Brainwash Squad.
Bλέπεις τηλεόραση; Μόνο τους αγώνες του Παναθηναϊκού και όταν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο Σκάι, κυρίως τα ντοκιμαντέρ και τις ενημερωτικές του εκπομπές. Προτιμώ να «κατεβάζω» σειρές.
Πόσο κολλημένος είσαι με τα social media; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου twitterer; Παλιά ήμουν πολύ. Διαχειρίζομαι όλα τα social media των Μatisse προσωπικά και κάποτε περνούσα αρκετές ώρες, κυρίως στο Facebook. Τώρα πια απλά δεν υπάρχει τόσος ελεύθερος χρόνος. Έχω δύο αγαπημένους στο Twitter, το συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη και την Dimi του Οffradio. Καυστικοί σχολιαστές και οι δύο.
Πώς βλέπεις το σκηνικό της κρίσης; Προσπαθώ να θυμάμαι ότι οι παππούδες μας βιώσαν πολύ χειρότερες καταστάσεις απ’ ό,τι εμείς και επιβίωσαν. Αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά μου. Άλλοτε, όμως, θυμάμαι και ένα σύνθημα σε τοίχο που έλεγε «οι μέρες της αφθονίες σας είναι μετρημένες» και σκέφτομαι πως ίσως τελικά και να είναι. Φυσικά αντιμετωπίζω κι εγώ όπως οι περισσότεροι οικονομικές δυσκολίες, προσπαθώ όμως να περνώ την κάθε μέρα ξεχωριστά και να κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα. Όταν «δημιουργώ» ξεχνιέμαι και η κρίση προσωρινά «εξανεμίζεται».
Μπορεί να ζει κάποιος από τη μουσική στην Αθήνα;Eσύ τι άλλο κάνεις; Εμείς προσωπικά, όχι, δεν μπορούμε. Εγώ εργάζομαι ως δημοσιογράφος στην «Καθημερινή». Γράφω για διεθνή θέματα.
Ποιο είναι το μότο των Matisse; «Το ’χουμε».
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου πίνακας του Ανρί Mατίς; Ο «Blue Nude ΙΙ».
Ο αγαπημένος σου μπασίστας; Νομίζω o Mani των Stone Roses. Δεν είναι θέμα τεχνικής για μένα, αλλά θέμα ήχου και ύφους. Ο Mani έχει αυτόν το λεγόμενο «βομβαρδιστικό» ήχο στο μπάσο που λατρεύω.
Ποια συναυλία από αυτές που ανοίξατε σου έμεινε και γιατί; Οι Suede, γιατί είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και ουσιαστικά το πρότυπο μπάντας για μένα – από τις συνθέσεις μέχρι τη σκηνική παρουσία του Brett Anderson. Οι Kaiser Chiefs βγάζουν απίστευτη ενέργεια και είναι πολύ φιλικά άτομα, οι James είναι πολύ καλοί αλλά δεν είναι η μπάντα που θα μπορούσε ποτέ να γίνει η αγαπημένη μου. Θα θυμάμαι πάντα την ωραία κουβέντα με τον Vic Butch των Garbage. Εκτός από καλός ντράμερ, είναι και σπουδαίος παραγωγός («Nevermind», Nirvana).
Mπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για το ύφος του επερχόμενου άλμπουμ; Νομίζω ότι ηχητικά ακροβατεί μεταξύ των 60s, και αυτό επειδή έχει αρκετούς παλιομοδίτικους ήχους και κιθάρες, και των 80s λόγω ηχοχρώματος του Άρη και των μελωδικών γραμμών. Υπάρχουν τραγούδια με έντονο ψυχεδελικό στοιχείο, όπως τo «Happily Never After» με το οποίο ανοίξαμε τη συναυλία των Suede, άλλα με πιο americana, όπως το «Manifold», και μερικά αμιγώς ποπ κομμάτια όπως το «X».
8°
