Σήμερα η στήλη δίνει τη θέση της στο δημιουργό ενός μουσικού ντοκιμαντέρ που ακολουθεί κι αυτός το δρόμο της «καλοσύνης των ξένων» για να ολοκληρωθεί η δουλειά του: ένα ντοκιμαντέρ για το σπουδαίο –και εν πολλοίς άγνωστο– Έλληνα συνθέτη Γιάννη Χρήστου. Ο Κωστής Ζουλιάτης προχωράει το έργο του εδώ και καιρό, με την οικονομική βοήθεια του κόσμου, τη γνωστή πια μέθοδο του donation. Αυτό τον καιρό βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ, με σκοπό να είναι έτοιμο στις αρχές του 2012 για την επέτειο της γέννησης αλλά και του θανάτου του συνθέτη. Ζητήσαμε από το δημιουργό της ταινίας να μας γράψει ένα κείμενο για το πώς βιώνει αυτή την προσπάθεια, ενώ στο site της A.V. μπορείτε να βρείτε περισσότερο οπτικοακουστικό υλικό.
ΑNAPARASTASIS: Σε αναζήτηση μιας νέας αφήγησης
«Ποτέ δεν μπόρεσα να ακούσω αυτή τη μουσική. Θέλω να πω ότι ποτέ δεν μπόρεσα μόνο να την ακούσω, και να την ακούσω μόνο ως μουσική. Κοντά στη συναισθησία και στην παράκρουση –καθώς και σε διάφορες οριακές καταστάσεις της νοητικής εμπειρίας– κάθε επαφή με αυτό το έργο βιώνεται ως μια αποκαλυπτική εμπειρία, μια λυτρωτική τελετουργία, μια καθαρτήρια προβολή – των εσώτερων αναγκών σου, των πιο βαθιών μυστικών και φόβων σου, των πρωτογενών ενστίκτων, των πιο αρχέγονων τεκμηρίων της ανθρώπινης φύσης.
Υπάρχουν πολλές λέξεις με τις οποίες μπορώ να δώσω σχήμα στα βιώματα αυτά, και είναι όλες τους πέρα, πολύ μακριά από τη μουσική. Μπορώ να μιλήσω για εκρήξεις – πραγματικές εκρήξεις που εντελώς φυσικά περιμένεις να συμβούν καθώς βλέπεις τους performers στη σκηνή, καθώς σε κατακλύζει η ίδια αγωνία με κείνους, καθώς υποφέρεις στο ίδιο δράμα, ως μύστης, ως συνένοχος, ως όμηρος. Μπορώ να περιγράψω τις αποκαλύψεις που δέχεσαι απανωτά, βίαια και αγρίως γοητευτικά – αποκαλύψεις για όλα όσα είσαι και μπορεί να κρύβονται, για όσα δεν είσαι και δεν σου έχουν ακόμα φανερωθεί, για τις σχέσεις των πραγμάτων που φτιάχνουν δεσμούς μέσα σου και δίπλα σου, αλλά δεν ανιχνεύονται στην επιφάνεια. Είναι μια μουσική πέρα από τη μουσική, ένα έργο πέρα από τις συμβάσεις ενός έργου, μια τέχνη που ξεπερνά την ίδια την έννοια της τέχνης.
Αυτές οι πρώτες αλήθειες ρυθμίζουν το φακό της κάμερας, για να εστιάσει πίσω και πέρα από τις πληροφορίες. Η αφήγηση της ιστορίας αυτής της μουσικής γίνεται μια νέα, ξεχωριστή συναρπαστική περιπέτεια. Η αγωνία του ερευνητή είναι να ανακαλύψει ένα σύγχρονο νόημα: τι έχει να πει αυτή η ιστορία σήμερα; Πώς μπορεί ν’ αγγίξει τις αγοραίες συνήθειές μας και τις ανίερες συντεταγμένες της καθημερινότητάς μας; Γιατί χρειαζόμαστε άλλη μια αφήγηση, άλλη μια ιστορία;
Σύμφωνα με τον Βέντερς, η επιθυμία ν’αφηγηθούμε ιστορίες πηγάζει από την ίδια ανάγκη: «Να επιβεβαιώνουμε τη δυνατότητα δημιουργίας αλληλουχιών ανάμεσα στα πράγματα». Μέσα από την τέχνη και την πράξη του, ο Γιάννης Χρήστου έχει καταγράψει γενναιόδωρα, με ειλικρίνεια και συγκλονιστική αμεσότητα, ένα ολόκληρο σύστημα τέτοιων δυνατοτήτων. Εμείς δεν έχουμε παρά να ανακαλύψουμε και να επιβεβαιώσουμε ακόμα μία δυνατότητα – εκείνη που θα κάνει αυτό το σύστημα δικό μας κτήμα, που θα μας συνδέσει με τις δυνατότητες που κρύβονται πίσω από κάθε μεγάλο βήμα της ανθρώπινης πράξης. Και γυρίζοντας πάλι στον Βέντερς, «είμαστε υποχρεωμένοι να διηγηθούμε μια ιστορία, αν θέλουμε να παρουσιάσουμε όλα όσα αφορούν κάποιον». - Κωστής Ζουλιάτης
10°
