Podcast: Το Vintage σκοτώνει τη μουσική;

Junior Boys - It’s All True (***)

Παρότι… junior boys, την electropop της δεκαετίας του ’80 την ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά, όχι απλώς την ξέρουν αλλά την «εκμεταλλεύονται» κι από πάνω. Τη χρησιμοποιούν ως ηχητικό, αισθητικό και στιλιστικό μπούσουλα κι άσ’ τους να λένε πως: «It’s all true».

Foster the People -Torches (**)

Το τρίο απ’ το LA ακούγεται χαρούμενο κι ευτυχισμένο κι αν δεν δώσεις καμία βαρύτητα στις μονοδιάστατες συνθέσεις τους, που στοχεύουν μόνο στο θυμικό, τότε μπορείς να μασουλήσεις για λίγο την τσίχλα τους (με γεύση φράουλα). Εκεί που οι Abba συναντάνε τα στρουμφάκια και τους Maroon 5.

Miles Kane - Colour of the Trap (***)

Όλοι οι ζωγράφοι που κάνουν αντίγραφα δεν είναι ίδιοι, αλλά… κάνουν αντίγραφα. Ο Miles Kane (Last Shadow Puppets) στον πρώτο προσωπικό του δίσκο δημιουργεί ένα πιστό αντίγραφο του μουσικού σύμπαντος των 50s και 60s. Θύμα κι ο ίδιος της μυθολογίας του rock’n’roll, της soul, των vocal groups και της pop, κάνει ένα άλμπουμ ορισμό του vintage.

Treefight for Sunlight -Treefight for Sunlight (****)

Ποιος είπε πως δεν υπάρχουν «παιδιά των λουλουδιών» ακόμη και σήμερα; Οι Δανοί ποπίστες, στον πρώτο τους δίσκο, φαίνονται παραδομένοι εντελώς στην ισχυρή (ακόμη) γοητεία της ψυχεδελικής pop, των Beach Boys, των Beatles και των φωνητικών συγκροτημάτων. Αλλά, παρότι γοητευμένοι, δεν μένουν άπραγοι. Αφενός το κάνουν πολύ πειστικά κι αφετέρου βάζουν μέσα και τις δικές τους απόψεις.

Sons & Daughters - Mirror Mirror (**)

Σε αυτά τα 3 χρόνια σιωπής που μεσολάβησαν από το προηγούμενο άλμπουμ, οι Sons & Daughters προχώρησαν στο «επόμενο εξάμηνο» και από τον punky ήχο μεταπήδησαν στο new wave. Μελέτησαν σοβαρά τους Joy Division, τους Bauhaus και κυρίως τους Siouxsie and the Banshees, αλλά η δική τους εκδοχή, παρότι έχει όλα τα συστατικά, δεν γοητεύει.

The Low Anthem - Smart Flesh (***)

Από τότε που η americana εγκαταστάθηκε στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα, έχουμε μια απίστευτη υπερπροσφορά απ’ αυτό το «συμπαθές τίποτα» που παράγουν δεκάδες συγκροτήματα. Παρεΐστικη ηχογράφηση, lo-fi αισθητική, country αναφορές, συμπαθητικοί στίχοι, φωνές που φέρνουν στο νου Neil Young ή Leonard Cohen, αλλά μέχρι εκεί…