Το καλοκαίρι της Nεφέλης

Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι…

Ο ήχος των πιρουνιών που χτυπάνε στα πιάτα τις νύχτες στα μικρά

μπαλκόνια.

Τα κουκούτσια από το καρπούζι στα πλακάκια της κουζίνας.

Τα απλωμένα ρούχα στην ταράτσα που κάνουν χρφχρς χρφχρς μεταξύ τους

και μοιάζουν με τον αέρα στις

ομπρέλες Ιούνιο στο Αιγαίο.

Ο κύριος απέναντι με την κοιλίτσα που γυρίζει την καρέκλα της βεράντας από 90 σε 180 μοίρες και είναι η κοιλίτσα σα νησί.

Τα φεστιβάλ σε πέτρινα θέατρα και βράχους, το Womad που δεν έγινε

άλλη φορά, οι πάγκοι με τα ξύλινα

ζωγραφισμένα δαχτυλίδια.

Το «Senegal Fast Food» των Amadou & Mariam, χορεύοντας ξυπόλυτοι, και απέξω να περνάνε παπουτσωμένα τα αυτοκίνητα.

Τα βιβλία σε μπαλκόνια και ταράτσες, ας πούμε το «Με τέσσερα χέρια»

του Paco Ignacio Taibo II.

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Οι εκθέσεις, τα φαγητά, οι γιορτές.

Στο δρόμο.

Η μυρωδιά από σάλτσα ντομάτας και κρεμμύδι μαζί στην κατσαρόλα και όλο αυτό στον αέρα.

Οι αυλές στα προσφυγικά.

Η ησυχία το μεσημέρι που σε πιάνει άπραγο.

Το πορτοκαλί φουστάνι που μου

μίκρυνε.

Τα μάτια μας που γίνονται πιο μεγάλα.