Η Μουσική της Ανησυχίας είναι, εδώ και 19 χρόνια, ο ήχος των Active Member. Ένας άνθρωπος, ο B.D.Foxmoor, με τη σύντροφό του Sadahzinia και τους συντρόφους του, ενάντια στους σπόνσορες και τους διαχειριστές του πολιτισμού. Αυτές «τις μέρες της αντάρας», ο Μιχάλης-Β.D.Foxmoor-Μυτακίδης απαντάει στις ερωτήσεις της A.V. και καραδοκεί για την έκπληξη.
Τι ετοιμάζετε για την πρώτη παρουσίαση του νέου άλμπουμ; Έχουμε συγκεντρώσει αγανάκτηση, οργή, θλίψη, κουράγιο και μια κρυφή ελπίδα για την έκπληξη που μπορεί να μας χρωστάνε οι καιροί. Όλα αυτά θα τα μοιραστούμε αυτές τις παράξενες μέρες με όσους τραβηχτούν για μας εκείνο το βράδυ.
Πόσα έχουν αλλάξει από την εποχή της «Διαμαρτυρίας»; Έχουν αλλάξει πολλά από το ξεκίνημά μας πριν 19 χρόνια, γι’ αυτό και το νέο δίσκο διαλέξαμε να τον κάνουμε πάνω στην «αντάρα», όπως και τότε, απλά κι ωραία.
Πώς μπορεί να αντιδράσει ουσιαστικά κάποιος στη σημερινή κατάσταση; Όπως λαχταρά η ψυχή του και του επιβάλλει η συνείδησή του. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος, υπάρχει μόνο αυτό που μπορεί ο καθένας να στηρίξει με τη ζωή και τη δράση του. Απέτυχαν όλα τα κλασικά μοντέλα εξουσίας και αντίστασης. Σ’ αυτό το τόπο, εδώ «στων βουβών την εσχατιά», πειραματίζεται ο μεταλλαγμένος καπιταλισμός, μήπως και του προκύψει κάτι που θα μπορεί στη συνέχεια να λανσαριστεί σα νέα πρόταση. Άρα, λοιπόν, ή βοηθάς στο πείραμα σαν καλό σφαχτάρι ή αρκείσαι στην πολυτέλεια της επιλογής του τέλους σου. Όμως, κάπου εδώ μπορεί να καραδοκεί η έκπληξη.
Πώς βλέπετε τη δραματική κατάσταση των ελληνικής πραγματικότητας; Περίπου όπως και ο Σουρής στην εποχή του ή κάποιες στιγμές σαν από κελί απομόνωσης στην ακροναυπλία με μακρινή μνήμη το ουρανοθέμελο. Άλλες φορές σαν κρυφή μελωδία του Χατζιδάκι που δε μοιράστηκε ποτέ με κανέναν ή και σαν σφαίρα που περιμένει να λυτρώσει τους φταίχτες για τα αγδίκιωτα φταιξίματα. Αυτή τη φορά η κατάσταση δεν είναι δραματική, είναι απλά πραγματική.
Tι δημιούργησε, πιστεύετε, αυτή την κατάσταση; Πώς βλέπετε το αύριο; Αν μου επιτρέπετε να χρεώσω κάπου το φταίξιμο, θα διάλεγα όλους εκείνους που ενεπλάκησαν με τα πολιτιστικά τα τελευταία 30 χρόνια. Με πρώτους και καλύτερους τους καλλιτεχνάδες, τους σιωπηλούς ποιητάδες, τους μανατζεραίους, τους αργόσχολους κουμανταδόρους και διαχειριστές του πολιτισμού. Κανείς δεν τους χρεώνει τίποτα και κάποιοι ακόμα βρίσκουν παρηγοριά σ’ όλα αυτά τα στρατευμένα απομεινάρια της μεταπολίτευσης.
Όχι πως τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα και πώς να δεις το αύριο όταν κάποιοι μισομαστουρωμένοι χιμπαντζήδες σού τραγουδούν πάνω στην αντάρα ότι «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα». Όταν πολλοί «αγανακτισμένοι» πελάτες περιμένουν με ανυπομονησία τα «μπάνια του λαού». Τι αύριο και σκατά, το μόνο που απασχολεί τους πελάτες είναι το καινούργιο μαγαζί που θα στηθεί, να ’χει και μια γωνίτσα εύκαιρη για την πάρτη τους.
Πώς βλέπετε την αγανάκτηση στους δρόμους και πόσο κοντά πιστεύετε πως είναι στην οργή ή στην αντίδραση; Πού ήταν τόσα χρόνια κρυμμένη αυτή η αγανάκτηση; Στα καγιέν, στα πεντάστερα, στις αντιπαροχές, στα σκυλάδικα, στα έγκυρα ψηφοδέλτια, στα ρουσφέτια, στη μεγάλη ζωή. Τώρα τι τρέχει, άμοιρε γείτονα; Σε προδώσανε τα πάντα; Δεν σου απέμεινε τίποτα; Θυμήθηκες ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διεκδικήσεις το αυτονόητο. Ανακάλυψες τώρα ότι κάπου υπήρχε το δίκιο, όταν μας χλεύαζες εμάς τους άτακτους. Παρ’ όλα αυτά εμείς δεν θα σ’ ακυρώσουμε, τώρα που σου συμβαίνει το πρωτόγνωρο, όπως τόσα χρόνια έκανες εσύ για μας, τους ανήσυχους και βλάσφημους. Δεν θα σου το χαλάσουμε, για να έχεις να θυμάσαι ότι έστω και για μια στιγμή στο διάβα σου έφτασες κοντά στο να νιώσεις άνθρωπος. Κι όλα αυτά ξέροντας ότι τις πρώτες κρεμάλες μετά το χαμό θα τις έφτιαχνες για μας. Αυτός είσαι, γείτονα, ένας βουβός και μόνος ακόμα και μες στη λαοχαλασιά.
Είστε κοντά στους πιτσιρικάδες της πόλης. Τι σας λένε, τι τους λέτε; Δεν είμαι κοντά σε κανέναν. Ψάχνω μέσα μου τόσα χρόνια για να βρω λόγους γι’ αυτό μου το ξόδεμα. Απλά το κάνω φωναχτά. Δεν είμαι το καλό παράδειγμα, αλλά μπορείς να κρατήσεις ότι το ίδιο καρτερώ ένα τέλος ή τη μεγαλύτερη ομορφιά που κρύβει η ζωή.
Tι θα συμβουλεύατε έναν πιτσιρικά σήμερα; Να μη πιαστεί μαλάκας, σαν τη γενιά μου ολάκερη.
Είστε μια κατηγορία από μόνοι σας, ακολουθώντας ένα διαφορετικό δρόμο με συνέπεια. Τι σας κρατάει, τι σας φοβίζει, τι σας δίνει ελπίδα;Έχω στην καβάντζα μου στοιβαγμένες απίστευτες στιγμές, ματιές, κουβέντες και τόσα αμέτρητα όμορφα, αυτά μαζί με τα χαμόγελα των παιδιών μου και της Γιολάντας με κρατάνε. Με φοβίζει ότι ξεφύτρωσαν από μέσα μου καινούργιοι μικροί φόβοι και πρέπει ν’ αγωνιστώ για την παραδοχή τους κι ελπίδα μού δίνει μόνο η αναμονή για την έκπληξη.
Ποια η σημασία της μουσικής και ευρύτερα της τέχνης στη σημερινή κατάσταση; Συνένοχη είναι η τέχνη. Ηθικός αυτουργός η μουσική (το σάουντρακ της παρακμής) και οι βουβοί ανίκανοι ν’ αποκαταστήσουν την τιμή των χαμένων ποιητάδων. Δεν πάει πιο κάτω.
Μελλοντικά σχέδια; Ν’ αντέξω και να ζήσω για όσα περισσότερα γίνεται φιλιά καληνύχτας από την κόρη μου, τη Μάγια μου.
Κάτι άλλο που θέλετε να προσθέσετε; Δεν είμαι μόνος, αβανιάρη, για κακή σου τύχη. Η βρυσομάνα τρέχει νιότη και γλεντάνε οι στίχοι.
Info Η παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ «Στων βουβών την εσχατιά» (Ιmantas και 8ctagon) θα γίνει στις 30/6 στην Κεντρική Αυλή της Τεχνόπολις σε ένα τρίωρο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφία τους. Πειραιώς 100, Γκάζι, Είσοδος: 15, e 18 (ταμείο) Προπώληση Δισκοπωλείο Τζίνα, Πανεπιστημίου 57, & Τεχνόπολις. Πληρ. 210 3830.609, 210 3251.271, www.lowbap.com.
4°
