Στον καιρό της κρίσης…

 …η τέχνη ανθεί. Τι κι αν η «εθνική κατάθλιψη» είναι η κυρίαρχη τάση. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται με αυτό που είναι και μ’ αυτό που κάνουν, παρότι αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι πολλές δυσκολίες επιβίωσης. Καλλιτέχνες που βρίσκουν το σθένος, τη διάθεση, την έμπνευση να κάνουν κάτι καλό και έτσι να μας προσφέρουν μια άλλη προοπτική. Όντως υπάρχει μια άλλη Ελλάδα αλλά, παρά τις εξαγγελίες, παραμένει στο περιθώριο.

Gravitysays_i - The figures of enormous gray and the patterns of Fraud (****)

Υπερπηδούν το «εμπόδιο» του 2ου δίσκου με ένα ακόμη κόνσεπτ άλμπουμ, βελτιωμένο σε όλα τα σημεία. Χορωδιακά φωνητικά, ελληνικά παραδοσιακά στοιχεία, σαντούρι και σύνθια, ηλεκτρικά και ακουστικά όργανα και «φιλοσοφική» στιχουργία δημιουργούν έναν καλοδουλεμένο και εμπνευσμένο δίσκο που τους καταξιώνει σαν ένα πολύ καλό γκρουπ. 

Serafim Tsotsonis - Beautiful People (****)

…εικόνες, όνειρα, αισθήματα, μελαγχολία, ενηλικίωση, μνήμες, ποίηση, λυρισμός, αγάπη, ψίθυροι, ρομαντισμός, μινιμαλισμός, ταπεινότητα, καλή διάθεση… Ο Σεραφείμ Τσοτσώνης κάνει τον πιο πλήρη δίσκο του εισχωρόντας βαθύτερα στη μουσική του τέχνη κι αυτό σημαίνει εξέλιξη, που με τη σειρά της σημαίνει δημιουργικότητα. 

Monovine - Cliche (***)

Γιατί φτουράει πάνω από 50 χρόνια αυτό το βασικό σχήμα (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα) με τα 3 ακόρντα και τα εφηβικά κολλήματα; Γιατί είναι αρχετυπικό για την pop κουλτούρα, η βασική ιδέα γύρω απ’  την οποία περιστρέφονται όλα. Και οι Monovine  τιμούν δεόντως τη rock μυθολογία διατρέχοντας με άνεση την απόσταση από το rock’n’roll ως το grunge. 

George Trantalidis - Global Vision (***)

Άνετος, σίγουρος, ανοιχτός και με τη βοήθεια πολλών (και σπουδαίων) φίλων, ο ντράμερ που συμβολίζει τη δισκογραφική έναρξη της ελληνικής τζαζ (πριν από 30+ χρόνια) αλλά και το «ελληνικό fusion» (καθώς συνεργάστηκε και με τους Socrates) κάνει ένα άλμπουμ που δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο του και που κυλάει σα νεράκι…

Verbal Delirium - So close & yet so far away (***)

Τυπικό, σωστό και φροντισμένο progressive άλμπουμ που ελάχιστα διαφοροποιείται απ’ όσα συνέβαιναν πριν από 35 χρόνια στο είδος. Το ότι ένα ελληνικό γκρουπ κυκλοφορεί από γαλλική εταιρεία είναι ένα ακόμη ενθαρρυντικό σημάδι, αλλά η «νοσταλγία» δεν είναι αρκετή κινητήρια δύναμη για την τέχνη. Ή μήπως στις μέρες μας είναι;