Οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν μ’ ένα νέο σκοτεινό παραμύθι. Τρόμος, δέος, παραμορφωμένα πρόσωπα, ρομαντικό γκόθικ ύφος, άγριες ιστορίες μιας τρελής γιαγιάς βρομόγριας, για παιδιά που αγαπάνε το σκοτάδι. Η νέα ιστορία περιγράφει τη σχέση μιας αυταρχικής μητέρας με το γιο της. Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους στο Badminton ο δημιουργικός αρχηγός του συγκροτήματος, ο Mouldbreath, που γράφει τη μουσική, τις ιστορίες κι έχει την ευθύνη των ιδιαίτερων σχεδίων και του artwork, μιλάει στην Athens Voice, αλλά και σχεδιάζει αποκλειστικά για μας...
Οι Dirty Granny Tales είναι ένα συγκρότημα που έγινε γνωστό με τον «παραδοσιακό» τρόπο: από στόμα σε στόμα, ενώ και τα cd σας κυκλοφορούν κυρίως στις συναυλίες σας. Αυτός ο τρόπος των «χαμηλών τόνων» είναι επιλογή σας; Αν σου πω πως δεν θέλουμε να ακουστεί το όνομά μας θα είναι ψέμα. Απλώς εμείς προσπαθούμε η κάθε μας κίνηση να μην απομυθοποιεί το ρόλο της Dirty Granny. Γενικώς πιστεύω πως όταν κάτι έχει τελετουργικό χαρακτήρα, έχει και περιορισμούς.
Παρότι «χαμηλών τόνων» και σχετικά άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό, τολμάτε να αναμετρηθείτε με ένα μεγάλο χώρο, όπως το Badminton. Πώς και το αποφασίσατε; Ένας τέτοιος χώρος απαιτεί εντελώς διαφορετική προσέγγιση στη σκηνοθεσία και το στήσιμο του έργου, από ό,τι ένα μικρό, εναλλακτικό θέατρο. Το Badminton μας δίνει τη δυνατότητα η φετινή μας παράσταση να είναι πιο πλούσια από τις προηγούμενες. Επίσης, είναι πολύ μεγάλη πρόκληση για μας μια τέτοια αναμέτρηση.
Άλλοι λένε πως το internet είναι η καταστροφή της μουσικής κι άλλοι πως δίνει πολλές ευκαιρίες –κυρίως– στα καινούργια συγκροτήματα για να διαδώσουν τη μουσική τους. Στην περίπτωσή σας, σας έχει φανεί χρήσιμο; Σας ενοχλεί να διακινείται η μουσική σας μέσω διαδικτύου; (τσάμπα, ως συνήθως...) Σίγουρα όταν η μουσική έρχεται στα χέρια του ακροατή με τόσο εύκολο τρόπο χάνει λίγη από την αξία της. Αν το δούμε βέβαια από την άλλη πλευρά, μπορεί και να μην του ερχόταν ποτέ. Εμάς μας έχει βοηθήσει αρκετά η διαδικτυακή προώθηση. Έχει, όμως, στενέψει τα περιθώρια στις δισκογραφικές να σου εξασφαλίσουν studio ηχογραφήσεων και προώθηση του υλικού. “You can’t have the one without the presence of the other”.
Στις συναυλίες/παραστάσεις σας παρουσιάζετε ένα σκοτεινό, ζοφερό, αλλόκοτο κόσμο. Περίμενες πως θα φτάναμε να ζούμε μια πραγματικότητα που φαίνεται να είναι πιο αλλόκοτη και ζοφερή, πιο σκοτεινή και αδιέξοδη; Η ιστορία έχει δείξει πως η ανθρώπινη κοινωνία είναι σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει, φουσκώνει, μέχρι που σκάει, και μετά ένα καινούργιο μπαλόνι συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό. Στον αιώνα που ζούμε, βέβαια, παράλληλα φουσκώνει και η οικολογική καταστροφή. Αυτό το πράσινο μπαλόνι δεν έχει πολλά περιθώρια ακόμα, και όταν σκάσει δεν θα υπάρξει άλλο να το αντικαταστήσει.
Νομίζεις ότι σε τέτοιες εποχές η τέχνη μπορεί να παίξει –στ’ αλήθεια– κάποιο ρόλο; Η τέχνη είναι ένας από τους βασικότερους παράγοντες ανάπτυξης του πολιτισμού. Ο πολιτισμός είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για την ανθρωπότητα.
Σε μια εποχή ευκολίας και προχειρότητας οι Dirty Granny Tales κάνουν concept album με ιδιαίτερες εικονογραφήσεις και παραστάσεις με μεταμφιέσεις, θεατρικό χαρακτήρα, χορογραφίες, και ο ήχος σας βασίζεται στο μαντολίνο! Πώς προέκυψαν όλα αυτά; Πάντα είχα την τάση να συνθέτω μουσική με μια αίσθηση soundtrack, δηλαδή με ιντριγκάρει η μουσική όταν πλάθει εικόνες. Με τους Dirty Granny Tales στόχος μας είναι ο θεατής να νιώσει έντονα την αίσθηση που θέλουμε να του μεταδώσουμε, γι’ αυτό και αφιερώνουμε πολύ χρόνο στο χτίσιμο του οπτικοακουστικού υλικού μας. Είναι απαραίτητο να δώσουμε βάση σε όλες τις λεπτομέρειες, για να δημιουργήσουμε ένα τελετουργικό χαρακτήρα.
Υπάρχουν πολλοί που λένε πως –τα τελευταία χρόνια– ζούμε στην Ελλάδα μια δημιουργική περίοδο στη μουσική, με αρκετά καινούργια συγκροτήματα πολύ καλού επιπέδου, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο σινεμά με μια φουρνιά καλών νέων σκηνοθετών, αλλά και στο θέατρο ή το χορό με πολλές νέες ομάδες. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Ναι, το έχω παρατηρήσει και εγώ αυτό. Νομίζω πως η κρίση σε αυτό έχει λειτουργήσει θετικά. Πρώτον γιατί είναι μια καλή πηγή έμπνευσης και δεύτερον γιατί ανοίγει τα μάτια του κόσμου, με αποτέλεσμα τα πρόχειρα έργα να χάνουν τη δύναμ;h τους ακόμα κι αν έχουν το μέσον και την ικανότητα να προωθηθούν.
Με όσα συμβαίνουν γύρω μας (στην πολιτική, την οικονομία, το ΔΝΤ, τις τράπεζες κ.λπ.) είσαι οργισμένος; Φοβισμένος; Αδιάφορος; Ναι έχω οργιστεί, ναι έχω φοβηθεί, έχω καταφέρει όμως να διώξω αυτά τα συναισθήματα γιατί διαπίστωσα πως θολώνουν τα μυαλό μου. Πρέπει να πάρω αποφάσεις, να είμαι υγιής…
Τι άκουσες, διάβασες ή είδες τον τελευταίο καιρό και σου έκανε εντύπωση; Όπως προαναφέραμε, έχω δει τελευταία κάποια ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Yianneis, οι Musica ficta, οι 2L8 κ.λπ. που έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τους συντηρητικούς περιορισμούς που κατά την άποψή μου, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, ήταν χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας. Μου άρεσε πολύ επίσης η ταινία Tungsten, καθώς και η τηλεοπτική σειρά 1821 που είναι ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ χωρίς μονόπλευρη άποψη.
«Στις 3 μέρες που φιλοξενήσαμε αυτόν και τον φίλο του Ίγκι Ποπ μαζί με τον αξέχαστο φίλο Μίκη Κορίνθιο, ταξιδεύαμε για στους αρχαιολογικούς τόπους της πατρίδας μας…»
