Ρέκβιεμ για το Νίκο Παπάζογλου

Χωρίς πολλά λόγια, και χάρη στο φιλικό διαδίκτυο:

1. «Απόψε σιωπηλοί», σε στίχους - μουσική Βάσως Αλαγιάννη, ένα από τα κορυφαία νεότερα ζεϊμπέκικα, σε δυο εκτελέσεις. Τώρα ξέρουμε γιατί η φωνή είναι πιο δύσκολη στο δεύτερο βίντεο. Πρώτο:

2. και δεύτερο:

3. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» (Νίκος Ξυδάκης - Μανώλης Ρασούλης). Λαμπρό, είχε δημουργήσει και «απάντηση» από το Στράτο Διονυσίου. Νέος και υγιής εδώ ο Νίκος.

4. «Ραγίζει απόψε η καρδιά» (Νίκος Παπάζογλου - Τάκης Σιμώτας). Με το που βγήκε, φάνηκε αμέσως ότι θα γίνει κλασικό:

5. «Εγώ δεν είμαι ποιητής» (Νίκος Παπάζογλου - Λάζαρος Ανδρέου). Ένα ολοκληρωμένο τραγούδι:

6. «Το πηγάδι» (Νίκος Παπάζογλου - Τάκης Σιμώτας). Υψηλού επιπέδου ρομαντική μελαγχολία, κατευθείαν από το Σολωμό και το Βιζυηνό:

«Ars longa, vita brevis». Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς. Η αισιόδοξη ερμηνεία την οποία θέλω να γράψω τώρα είναι: όταν πεθαίνουμε, το έργο μας μένει.

Η τέχνη του Νίκου Παπάζογλου θα ζει, όσο θα ζει κι ο τελευταίος ακροατής που την εκτιμάει και την αγαπάει. Κι αυτό ισχύει για κάθε σημαντικό καλλιτέχνη.