Η κυρία Patti Smith στην Αθήνα

Η κυρία Patti Smith ήρθε στην Ελλάδα για δύο συναυλίες. Σε μια εκδήλωση που προηγήθηκε υπέγραψε το βιβλίο της «Πάτι και Ρόμπερτ» (εκδ. Κέδρος), μια ροκ αυτοβιογραφία που ταυτόχρονα είναι ένα χρονογράφημα της Νέας Υόρκης καθώς και της εποχής που το μότο «sex, drugs and rock ‘n roll» ήταν τρόπος ζωής και όχι μότο.

Έκανε βόλτα μέσα στον καύσωνα, έφαγε «a thousand sardines» όπως ομολόγησε και το Σάββατο το βράδυ βγήκε στη σκηνή του Piraeus Academy. Οι συνθήκες έμοιαζαν αντίξοες την ώρα που φτάσαμε εκεί. Λόγω τεχνικού προβλήματος δεν λειτουργούσε το κλιματιστικό σε έναν χώρο στο φουλ της πληρότητας του. Οι διοργανωτές προθυμοποιήθηκαν να επιστρέψουν το αντίτιμο του εισιτηρίου ή να το ανταλλάξουν με την ακουστική συναυλία της επόμενης μέρας. Ευτυχώς αν και αμφιταλαντεύτηκα δεν έκανα τίποτα από τα δύο. Μπήκα στο χώρο που θύμιζε σάουνα σκεπτόμενη ότι «έχουμε ανέβει βουνά και έχουμε οδηγήσει ώρες για ένα live, δε θα κολλήσουμε τώρα».

Βγήκε στη σκηνή, star quality, κάτασπρα μακριά μαλλιά, σακάκι –γιλέκο και τζην. Η μπάντα της σε απόλυτο συγχρονισμό. Δεν ξέρω ποια στιγμή ακριβώς διορθώθηκε το πρόβλημα του κλιματισμού ή αν διορθώθηκε ποτέ. Ίσως φωνάζοντας υπό τις οδηγίες της «break it up Jim Morrison» ξορκίσαμε τις αντιξοότητες. Δεν ξέρω αν με τη συγκίνηση που προκάλεσε αναφέροντας τα ονόματα των καλλιτεχνών που αγαπούσε και έφυγαν από τη ζωή, κάνοντας ένα ιδιόμορφο μνημόσυνο, καταφέραμε να βγούμε από την πραγματικότητα της αφόρητης ζέστης. Πιθανότατα το πρόβλημα να διορθώθηκε άμεσα, πιθανότατα να μας συνεπήρε το κύμα Patti, η γνήσια rocker που δεν έχει ηλικία. Το συμπέρασμα της βραδιάς είναι πως ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι σε μια στιγμή της ζωής τους αποφασίζουν πως «this is the older I get», το «δε γερνάω πια, μόνο μεγαλώνω» και αφήνουν τη φυσική διαδικασία του εξωτερικού γήρατος να περνάει σχεδόν απαρατήρητη πάνω από μια νεανική συμπεριφορά, νοοτροπία, φρεσκάδα.

Η κυρία Patti Smith «τα έσπασε» λοιπόν. Έσπασε τα ηλικιακά ταμπού, τις χορδές της κιθάρας της, την αντίληψη μας ως προς τη θερμοκρασία, έσπασε ακόμα και το φράγμα του χώρου αφού κατέβηκε στο κοινό και τραγούδησε με τον κόσμο την ώρα που έπαιζε η μπάντα της. Η εμπειρία της συναυλίας πέραν από συγκινητική μας άφησε γοητευμένους από την προσωπικότητα της.

Αποχαιρέτησε φωνάζοντας « Don’t give up!»

Βγαίνοντας έξω στην Πειραιώς δέκα μόλις λεπτά αργότερα είδα «γερασμένους» νέους να παραπονιούνται για την κίνηση, για τα ταξί που ήταν λίγα, για τον φίλο τους που καθυστερούσε να βγει από το χώρο. Χμμ… η διαδικασία γήρατος ξεκινάει την ώρα που καθένας μας θα το αποφασίσει. Τραβήξτε καλό χαρτί, έρχεται ξηρασία.