Δύσκολο να κριτικάρω τους DaDa Tapes, αλλά πανεύκολο αυτό το Σάββατο να κατέβω στο «Υπόγειο», για το release album παρτάκι-συναυλία. Δίσκος και δύσκολο ίσον Δίσκολο, κυρία διορθώτρια, μπες στο κλίμα, θυμήσου παλιά που με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή τους Γιώργο Μπάκα συμβιώναμε στα ίδια γραφεία.
Το πείραγμα των λέξεων ήταν το χόμπι του, μετά την κοπάνησε από τη δημοσιογραφία και πέταξε στην πόλη. Όπως κι ο «Μπιλ» Μητσιόπουλος, που πάτησε τέρμα το κόκκινο/μαύρο χρώμα επιμελούμενος το εξώφυλλο του ντεμπούτου τους, ναι οι Dada Tapes διαθέτουν και οπτικό επικοινωνιολόγο, ναι με μερικούς από τους Dada Tapes συμπορευτήκαμε σε περιοδικά, μπαρ, κάμπινγκ και δραστηριότητες ποικίλες, γκαλερί, μπίρες, φεστιβάλ, άστεγους και... ποντίκια, για να θυμηθώ τις ηρωικές μέρες που τα γραφεία μας ήταν στα Λαδάδικα.
«Δίσκολο» επομένως. Αλλά και πανεύκολο, μιας και το πρώτο τους άλμπουμ, «A Cold Kiss For Torrid Days» απ' έξω το μάθαμε, ως κι εσύ, κυρία διορθώτρια, στο τραγούδι που το ανοίγει έπιασες το δανεικό «Ready or not» των Fugees σφηνωμένο μέσα στα ακόρντα και τους στίχους του «Expecting the Blow».
Λοιπόν οι τύποι παίζουν ένα ίντι, γρήγορο, Cureάτο ανά στιγμές ποστ ροκ, μιας και η φωνή του Γιώργου συντονίζεται δίδυμα θαρρείς με του Robert Smith και το μπάσο του Johnny Notte ξύνει κοφτά σαν του Simon Gallup. Λογικό, όπως λέει κι ο Καραθάνος από το απέναντι γραφείο, «αναπόφευκτα μερικές στιγμές, πολλώ δε δημιουργικές μας, είμαστε τα αντίγραφα των ηρώων μας, όχι, δεν τους κοπιάρουμε, αβίαστα μας βγαίνουν οι αναφορές, σπονδή στα παιδικά μας δωμάτια και τα κασετόφωνα που έγδερναν τα όνειρά μας και σφυρηλατούσαν τον χαρακτήρα μας».
Α, για δες, εύκολο τελικά να γράψεις για τους Dada Tapes, όλο το SOUL magazine μπαίνει στο παιχνίδι και τους ακούει να κοπανάνε τις ινστρουμέντες τους με ποστ ροκ χάρη και ποπ fast goth διάθεση. «Και τα αγγλικά του Γιώργου ακούγονται πειστικά και οξφορδοβαρή», συμπληρώνει η κυρία διορθώτρια της οποίας αγαπημένο τραγούδι είναι το «Full in Orbit». Το δικό μου πάλι είναι το «Love is Tricky». Όπως και οι ερωτήσεις που τους στέλνω. Για μια μπάντα που το κρατάει αληθινό από τη Θεσσαλονίκη, που ξέρει από μανουριάσματα υγρασίας κλιματικής αλλά και ψυχικής, όπως κι από κέφι, χάσιμο, παρεΐστικα τζαμαρίσματα και χαλαρές στιγμές, που όμως να που αποκτούν το δέον βάρος με την κυκλοφορία τούτου του δίσκου.
Έτσι πάει νομίζω σ' αυτή την πόλη, που όλα τα παιδιά δεν είναι το ίδιο πράγμα, άλλοι με το Dada κι άλλοι με του χαλαρά τον χαβά, για να βάλω και στο κλίμα τον φρόντμαν Γιώργο Μπάκα, για να μου αναλύσει τι Dada και τι Dalga βαράνε.
Τι Dadalga βαράτε, παίδες; Τι περιμένετε από αυτόν τον δίσκο; Πωλήσεις, κορίτσια, καταξίωση ποιητική, ξεχαρμάνιασμα, για πείτε… Πρώτα απ’ όλα να σου εξομολογηθώ πως όταν άκουσα Συνέντευξη & Τσιτσόπουλος είπα θα γίνει μάχη λογοπαιγνίων εδώ μέσα, κάτσε να ακονίσω το ξίφος μου. Μετά είπα όχι, δεν θα παρασυρθώ στην παγίδα του. Λοιπόν… από το δίσκο περιμένουμε, αν μη τι άλλο, αναγνώριση της μουσικής μας. Όχι με την εμπορική έννοια, φυσικά. Προσδοκούμε πολύ απλά να αποκτήσουμε φίλους που θα εκτιμήσουν αυτό που παίζουμε. Ανθρώπους που θα ταυτιστούν με οποιονδήποτε τρόπο.
Τι θα ακούσω το Σάββατο στο «Υπόγειο»; Και πόση απόκλιση θα έχει το play αυτής της νύχτας από το στούντιο; Πού λειτουργείτε καλύτερα, υπό συνθήκη καπνού και... παίχτε μας κι ένα Undertones να γουστάρουμε, ή υπό την ασφάλεια των ρικοφόν; Θα ακούσεις όλα τα κομμάτια του δίσκου, παλιές ηχογραφήσεις, νέα τραγούδια που δουλεύουμε αυτόν τον καιρό και κάποιες διασκευές. Δομικά το playlist δεν θα έχει απόκλιση από τον τρόπο που ηχογραφήθηκε στο στούντιο, αλλά την ψυχή που καταθέτει ένας μουσικός στο live, ως γνωστόν, δεν μπορεί να την καταγράψει ένας recorder. Μας αρέσει να παίζουμε live, να πίνουμε μπίρες, να γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους και να ανοίγουμε τα αυτιά μας στο τι έχουν να μας πουν. Το κάθε επιβραβευτικό χτύπημα στην πλάτη, είναι μια καινούρια ώθηση για να δοθούμε ακόμη περισσότερο σε αυτό που κάνουμε. Το αίτημά σου για Undertones θα προωθηθεί και θα εξεταστεί πάραυτα.
Στιχουργικά τι ανθολογείτε; Εικόνες και συναισθήματα-κλειδιά θέλω να μου αναπτύξετε, όπως και την «ποιητική» της μπάντας. Δεν είναι μόνο τα κιθαρομπασοντραμόνια αλλά και οι λέξεις, υποθέτω, που ορίζουν την Dada Tape μαστορική... Οι λέξεις μου καταπιάνονται με καθημερινές καταστάσεις που έχουμε βιώσει όλοι μέσα στις σχέσεις μας και κυρίως έξω από αυτές. Είναι μια ανάγκη ειλικρινούς έκφρασης όλων αυτών των σκοτεινών συναισθημάτων που έχω νιώσει στο παρελθόν, που με στιγμάτισαν και διαμόρφωσαν εν πολλοίς τον ψυχισμό μου. Μια ανάγκη συνάντησης του ατομικού με το συλλογικό. Επικοινωνία.
Οι γκόμενες οι τρέντι συχνάζουν Μητροπόλεως και παραλία. Οι ίντι και οι εναλλακτικέξ, τουράρουν από Εγνατία και πάνω και Ροτόντα under. Μαρκίζ ή Tabya, θα το έθετα πολοτικώς, και το ερώτημα είναι αυτό: Ποιο είναι το κοινό σας, αλλά και με το χέρι στην καρδιά, ποιο θα θέλατε να είναι το κοινό σας; Από την αρχή που στήσαμε τη μπάντα, συμφωνήσαμε να μη στοχεύσουμε σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό. Είπαμε, να ξοδέψουμε ο καθένας τον εαυτό του και ό,τι data μουσικών ακουσμάτων κουβαλάμε, και στην πορεία να προσπαθήσουμε να λειάνουμε τις άκρες. Να μην ακουγόμαστε δηλαδή σαν New Order που προσπαθούν να παίξουν Frank Zappa. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει αν αυτός που μας γουστάρει έχει εντρυφήσει στην post punk, αν είναι underground, νιουγουεϊβάς, hipster ή εναλλακτικός. Ακόμα και ένας σκυλάς να μου πει «ωραίο αυτό το κομμάτι σας», θα το εκτιμήσω. Στη μουσική δε χωράνε σνομπισμοί και ελιτισμοί, άσχετα αν τη βρίσκουμε με το κράξιμο.
Όλως τυχαίως το 2016 γιορτάζουμε εκατό χρόνια από τη γέννηση του Dada, εκεί στη Ζυρίχη και το τρομερό και φοβερό καφέ «Βολταίρος». Τι κόλλημα-αγάπη τραβάτε με το «κίνημα» και πόσο γλυκιά καταστροφή, θόρυβο αλλοπρόσαλλο και διεστραμμένη ομορφιά αντέχει μια πόλη και μια χώρα που κλαρίνα, ζούκια, τσολιάδες και ελαιογραφίες με ψηλά βουνά και ρυάκια έμαθε να θεωρεί τέχνη και κάλλος; Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα πως είμαστε μια παρέα φιλοντανταϊστών που έτυχε να συναντηθούν. Το Dada προέκυψε σαν αστείο, όταν δεν μπορούσαμε να κατασταλάξουμε στο τι θέλουμε να παίξουμε και δημιουργούνταν μια αναρχία ήχων. Φυσικά και το αγαπάμε ως αισθητικό κίνημα, όντας συνδεδεμένο με την punk, το DIY και τα fanzines, αλλά δεν μας δένει κάποιος ισχυρός δεσμός. Μιας που το ρωτάς όμως, να σου πω τι κακό θεωρώ πως έχει κάνει ο ντανταϊσμός. Έδωσε το πράσινο φως στον κάθε ατάλαντο καλλιτέχνη να λανσάρει μια ψευτοεκκεντρική περσόνα και να πουλάει τις μπούρδες του για τέχνη. Το πιο εύκολο είναι να βάλεις ένα πινέλο στον κώλο και να ασχοληθούν όλα τα media μαζί σου. Το δύσκολο είναι να βγάλεις το πινέλο απ’ τον κώλο, να ζωγραφίσεις ένα όμορφο έργο τέχνης και να ασχοληθούν όλα τα media με αυτό που ζωγράφισες. Όχι με τον κώλο σου.
Ας περιποιηθούμε όμως λίγο και τους «αλτέρνατιβ»: γεμάτη είναι η Θεσσαλονίκη και η πατρίς από καινοτόμες φράντζες και start up νεανική lounge επιχειρηματικότητα, ΕΣΠΑ, τέσπα και κλάιν μάιν ίντι φροϊλάιν χιπστεροσύνη. Λες να υπάρξουν τέτοια φρούτα το βράδυ του Σαββάτου στο «Υπόγειο»; Φάση, Dada Tapes φίλος, γαμώώώώ, κοκτεϊλάρα τώρααα... Κοιτά, μπορεί η λέξη DADA να γοήτευε έναν χίπστερ, αλλά η μουσική μας δύσκολα. Δεν ξέρω. Υποτίθεται ότι οι χίπστερς την ψάχνουν πιο πειραματικά, εκτός κι αν το next big thing σήμερα είναι μια μετά-post αναβίωση του μετά-post punk. Άντε να ξανάρθουμε στη μόδα. Στο «Υπόγειο» δεν θα βρεις καμία φυλή ανθρώπων. Θεωρώ πως οι φυλές έχουν γίνει λίγο πολύ ένα κοκτέιλ, τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι στους χώρους που κινούμαι. Ίσως στην Αθήνα να είναι πιο διακριτά τα πράγματα. Στη Θεσσαλονίκη μπορεί να πετύχεις τον ίδιο άνθρωπο σε μια ψαγμένη περφόρμανς του Black Box, την άλλη μέρα να τον δεις σε συναυλία του Παυλίδη και τη μεθεπόμενη να πίνει μπίρες στον Dubliner βλέποντας ματς της Λίβερπουλ.
Καλή επιτυχία σε όλα, αδέλφια. Παρεμπιπτόντως μήπως θέτε να πείτε και κάτι άλλο που μου διέφυγε, χρήζει όμως άμεσης απάντησης, καθοριστικής για την πορεία σας; Παρακαλώ... Όχι, φτάνει. Ερωτήσεις ήταν αυτές;
Αυτό το Σάββατο, 28 Μαΐου! Το πρώτο self released άλμπουμ των Dada Tapes, μετά live, χορού και παλαιών ηχογραφήσεων και νέων τραγουδιών θα παιχθεί ενώπιον του «πελάτη» (δωρεάν είσοδος, βρε, ορμάτε) στο «Υπόγειο», Κωνσταντίνου Μελενίκου 13. Να προσέλθετε ευπρεπώς ενδεδυμένοι και να καταθέσετε οβολό, μιας και από καλά λόγια χόρτασαν, αλλά νηστικό αρκούδι δεν Dadaρει δεύτερο άλμπουμ, οπότε κανονίστε: θέλει αρετή και μερικά ψιλά η ελευθερία.
7°
