Ακούω ξανά και ξανά και ξανά το τραγούδι-προάγγελο του νέου δίσκου των Radiohead. Ξανά και ξανά και ξανά, αψεγάδιστο, συμφωνικό, η βιόλα, οι κιθάρες, τα μηχανάκια κουρδισμένα σε ένα τέμπο ατμομηχανή, σαν το βαγονέτο του τρένου με το οποίο πιθανώς και να έφτασε σ' αυτήν την παιχνιδούπολη-αγρόκτημα του κλιπ που συνοδεύει το τραγούδι ο καφκικός θαρρείς ήρωας-πρωταγωνιστής. «Red Crosses on wooden doors, and if you float, you burn. Loose talk around tables, abandon all reason, avoid all eye contact, do not react, shoot the messengers».
Το «Burn the Witch» προανακρούει το ένατο άλμπουμ τους και κυκλοφόρησε εχθές, Τρίτη 3 Μαΐου. Οι στίχοι του έρχονται από το 2002 και το «Hail to the Thief», αποτελώντας μέρος του εικαστικού του εξωφύλλου. Ολοκληρώθηκαν το 2005, απαγγέλθηκαν αρκετές φορές στις ζωντανές εμφανίσεις τους, ακομπανιαρισμένοι με θέματα πιάνου, εκείνα δηλαδή τα διαστήματα όπου η μπάντα σταματά απότομα, αφήνοντας μόνο τα πλήκτρα να περιλούζουν το σύμπαν που χτίζουν σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση.
Το στόριμπορντ, το στιλ του ανιμέισιον και η ευθεία αναφορά του στην παιδική σειρά της δεκαετίας του '60 «Trumpton» αλλά και στο καλτ horror classic «A Wicker Man», για άλλη μια φορά είναι συνδεδεμένα με τους στίχους, μοιάζουν με «κατ' άρθρο» πιξελαρισμένη ανάλυση. «Stay in the shadows, cheer all the gallows, this is round up. This is a low flying panic attack, sing a song on the jukebox that goes». Σκηνοθετεί ο Chris Hopewell.
Το τραγούδι είναι ένα κρεσέντο με το καλημέρα. Είναι γνωστή η μπάντα για μερικά από τα πιο συγκλονιστικά φόρα παρτίδα τραγούδια που έχει γράψει, καταργώντας τη σύμβαση κουπλέ - ρεφρέν. Το αυτό κι εδώ, ήχος και εικόνα χτίζουν ένα επικίνδυνο και κλειστοφοβικό σύμπαν, ασχέτως του γραφικού, εξωτικού και αγροτουριστικά βουκολικού κόσμου, όπου ο ήρωας περιπλανιέται διασχίζοντάς τον ανέμελα και μη γνωρίζοντας τι θα συμβεί.
Κολλάω. Και ξανακολλάω και πριν γράψω τα δικά μου παίρνω και τη σοφή συμβουλή από το δίπλα γραφείο, όπου επίσης ο κτήτωρ του σέβεται και υπερεκτιμά την μπάντα: «Είναι ωραίο, μα προσοχή: οι Radiohead δεν είναι συγκρότημα των singles. Θα έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα, όταν ακούσουμε όλο το δίσκο». Σωστότατος, ας μην προτρέχω και ας μη διθυραμβολογώ, μιας και ασχέτως με το εάν το «Burn the Witch» με κάνει να επαναφορτίσω την αγάπη μου για τούτους τους μελαγχολικούς υπαρξιστές ποπίστες, είναι αδύνατον να εκτιμηθεί στο πραγματικό του πλαίσιο, αυτό δηλαδή της συνολικής αφήγησης που μας επιφυλάσσουν οι Radiohead, όταν με το καλό.
Κρατείστε όμως αυτό: με το «Burn the Witch» οι Radiohead συνεχίζουν και ίσως αποτελούν τους μοναδικούς όχι απλώς αξιοπρεπέστατα επιβιώσαντες των υπερεκτιμημένων βρετανικών 90s, μιας και φρόντισαν πολύ νωρίς να αποτινάξουν την γκλαμουρόσκονη και τις ευκολίες της Brit Pop, μα παραμένουν μια αχαρτογράφητα υπερδημιουργική sui generis μπάντα. Είπα καφκικό. Χμ. Και Άλμπερτ Καμύ. Ναι, τούτα τα παιδιά είναι ευθέως συνδεδεμένα με κάτι περισσότερο από το λήμμα «μεγάλη μουσική» μιας και συνομιλούν ντιρέκτ με αυτό που προσωπικά ορίζω ως ολιστική προσέγγιση του πεδίου ανθρώπινος πολιτισμός, ανεξαρτήτως μέσου εκπομπής και στιλιζαρίσματος φόρμας. Αξία.
14°
