MUSIC VOICE: Andrew Weatherall - Ivan Smagghe

Στο τεύχος που είναι εκεί έξω έχουμε κάνει ένα μικρό λάθος. Στη σελίδα της μουσικής που φιγουράρουν οι φάτσες των δύο κυρίων του τίτλου, έχουμε αντιστοιχίσει λάθος τις λεζάντες με τα ονόματά τους. Μικρό το κακό. Τους γνωρίζετε και τους δύο.

Ο βρετανός μουστακαλής, ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός «Δούκας του Ουίντσορ», είναι ο τύπος που μύησε στο rave τους Primal Scream με αποτέλεσμα το θρυλικό Scremadelica, έφτιαξε underground «δύσκολα» σχήματα όπως οι Sabres Of Paradise και οι 2 Lone Swordsmen, ενώ τελευταίο του κατόρθωμα ήταν η παραγωγή στο Tarot Sport των Fuck Buttons που ακόμα παίρνει κεφάλια. Εμμονικός ενδυματολογικά με τα ‘20s – ‘30s, πολύ cool τύπος και DJ πού ποτέ δεν ξέρεις τι θα παίξει μετά…

Ο γάλλος καχεκτικός είναι παιδί χίπηδων που «μεγάλωσε» μουσικά δουλεύοντας στο κατάστημα Rough Trade στο Παρίσι. Έφτιαξε το dark electro σχήμα των Black Strobe, τους παράτησε το 2006 όταν το electroclash είχε ξεφουσκώσει πλήρως εξελισσόμενο σε μανιέρα και συνεχίζει κάνοντας μνημειώδεις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα πιο εκλεκτικά σετ που μπορείς να πετύχεις εκεί έξω.

Δεν είναι μόνο μεγάλοι τζόκεϊς, αλλά και τρομεροί, πολύ ενδιαφέροντες τύποι. Η AV είχε την ιδέα να τους βάλει – σε αποκλειστικότητα για πρώτη φορά στην καριέρα τους – να πάρουν συνέντευξη ο ένας από τον άλλον. Αυτό που προέκυψε κι ακολουθεί, εμείς σίγουρα δεν το φανταζόμασταν. Απολαύστε ελεύθερα…

AW – Γιατί η Επανάσταση δεν πέρασε το Κανάλι; Μήπως γιατί οι ψυχικές ουλές του Βρετανικού Εμφυλίου Πολέμου χρωμάτισαν την στάση των Βρετανών απέναντι στον Ρεπουμπλικανισμό;

IS – Ουαου… δύσκολη αρχή και δεν είμαι και ειδικός… όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, η Αγγλία είχε ήδη μια σταθερή συνταγματική μοναρχία, ήταν μια αναπτυσσόμενη εμπορική αυτοκρατορία (παρά την απώλεια των αμερικανικών αποικιών της) και βίωνε την εξελισσόμενη βιομηχανική επανάσταση. Με άλλα λόγια είχε νομιμοποιηθεί ένα μπουρζουά οικονομικό σύστημα.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν αυτό, η ‘Terreur’ (δηλαδή το «δεύτερο μέρος» της Γαλλικής Επανάστασης, μετά το 1792) θα μπορούσε να ιδωθεί μόνο σαν απειλή, οδηγώντας την Αγγλία στο να κηρύσσει, μαζί με άλλα αυτοκρατορικά έθνη, τον πόλεμο στην Γαλλική Δημοκρατία το 1793. Επομένως, ο Ροβεσπιέρος ή ο Σεν Τζιστ – οι «αιμοδιψείς επαναστάτες» (σύμφωνα με το φιλελεύθερο μότο που θέλει «μόνο κακό να προέρχεται από εκείνους που προσπαθούν να επιβάλλουν το καλό») – αντιμετωπίστηκαν ως μετεμψυχώσεις του Κρομγουελιανού τέρατος (σ.σ. ο Κρόμγουελ ήταν ο βρετανός ηγέτης που προκάλεσε την προσωρινή ανατροπή της μοναρχίας στην Αγγλία στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα) .

Το κοινό όλων αυτών ήταν η απόλυτη – σχεδόν μη ανθρώπινη δέσμευση – στην ιδέα της επανάστασης: η άρνηση μιας «ήπιας» μορφής της με μελλοντική προοπτική, η αναπόφευκτη μοναξιά της επαναστατικής επιλογής, η αποδοχή των συνεπειών του «περάσματος στο άγνωστο». Υπερασπιζόμενος τη βία απέναντι στα απομεινάρια της τυραννίας (αγώνας του λαού κόντρα στον επιδρομέα κι εκτέλεση των μετριοπαθών), ο Ροβεσπιέρος ήξερε ότι ρίσκαρε τα πάντα. Εκτελέστηκε, όπως και ο Σεν Ζιστ, αλλά αμφιβάλλω για το αν θεωρούσαν τους εαυτούς τους «θύματα».

Μην με παρεξηγείς, δεν αρνούμαι το αιματοκύλισμα αλλά δεν μπορούν να γίνονται ηθικές κρίσεις σε μια ιστορική στιγμή που δεν είχε προηγούμενο, σε ένα κύμα αναζήτησης ισότητας (‘Egalite’) και πάνω απ’ όλα σε ένα ξέσπασμα νέων κοινωνικών ιδεών. Μπορεί να ήταν μια αποτυχία, αλλά όπως είπε ο Μπέκετ, το ίδιο ισχύει και για τους Άγγλους ( με τα δικά τους σημεία αναφοράς, από τον Κρόμγουελ στην απεργία των ανθρακωρύχων): «Προσπάθησε ξανά, απέτυχε πάλι, απέτυχε καλύτερα».

Μερικές φορές ονειρεύομαι μια νέα Αντάντ (σ.σ. η βρετανογαλλική συμμαχία που ξεκίνησε το 1904) που θα συνδυάζει τη δύναμη και τη δημιουργικότητα της δικής σας αστικής κοινωνίας με την δική μας λεπτή τέχνη της εξέγερσης και του συνεχούς πολιτικού debate. Ίσως καμία από τις δύο πλευρές δεν καταφέρει να δει το φως στο τέλος του τούνελ, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει…

IS – Πολιτικά, σε φαντάζομαι σαν ένα είδος Οργουελιανού «παραδοσιακού αναρχικού», έναν χαρακτηριστικό αντιπρόσωπο του χαμένου πνεύματος της βρετανικής εργατικής τάξης. Σου κάνει αυτό;

AW – Οι πολιτικές απόψεις συνήθως κάνουν στροφή προς τα δεξιά όσο κάποιος μεγαλώνει κι αποκτά συγκεκριμένες ευθύνες (ή πέφτει θύμα διάρρηξης). Μη με παρεξηγήσεις, ξεκίνησα να αγοράζω την Telegraph (χωρίς να σταματήσω τη συνδρομή μου στη Guardian). Άρα, σε αυτή φανταστική γραμμή μεταξύ του «παραδοσιακού» κι «αναρχικού» μάλλον λοξοδρομώ προς την παράδοση.

AW – Wikileaks. Κλοπή από τα σκουπίδια της πληροφορίας ή ζήτημα ελευθερίας του λόγου;

IS – Είμαι, όπως πολλοί, διχασμένος. Ευτυχώς έχουμε ελευθεροτυπία που καταδεικνύει την υπερβολή της απληστίας και του κυνισμού της πολιτικής. Η οποία, όμως, πολύ συχνά περιορίζει τον εαυτό της σε ένα αφελές ευχολόγιο περί «ηθικού δημοκρατικού καπιταλισμού». Η δομή του οποίου δε συζητείται, με αποτέλεσμα η κριτική να γίνεται μέρος της δομής.

Η υπόθεση Wikileaks έχει τις σκοτεινές πλευρές της:

- την σκιώδη μεγαλομανία του Ασάνζ

- την συμφωνία που έκανε με τις μεγάλες εφημερίδες για τη δημοσιοποίηση των «μυστικών»

- την συνωμοσιολογική παρουσίαση της «μάχης» (WL vs. Αμερικάνικη Κυβέρνηση), η οποία έτεινε να αναπαράγει το Χολιγουντιανό κλισέ: οι « καλοί έντιμοι τύποι» από τον πάτο VS «οι διεφθαρμένοι τύποι» στην κορυφή (μετά τους Χόφμαν και Ρέντφορντ στο Όλοι Οι Άνθρωποι Του Προέδρου, το WL σώζει τη δημοκρατία, γιούπι!).

- την μαζική αναπαραγωγή επίσημου κουτσομπολιού χωρίς προοπτική που δεν παρέχει καμία αλήθεια…

Αλλά τελικά το WL ταρακούνησε τα συνήθη κανάλια της μιντιακής κριτικής. Όχι με το περιεχόμενό του., αυτό τελικά είναι μικρότερης σημασίας. Ακόμα κι αν τα ξέραμε όλα, το ότι «τα λέει» το WL είναι ωφέλιμο. Γιατί μας αναγκάζει να τα προσέξουμε και να δούμε και τη δική μας «ντροπή». Τη ντροπή του να ανεχόμαστε την αποσύνθεση της δημόσιας σφαίρας, την κυνικότητα της παγκόσμιας τάξης κι εκείνους που νομίζουν ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία με το να επισημαίνουν το βαθμό των τραπεζικών μπόνους.

IS – Όταν γνωριστήκαμε κανονικά, μοιραστήκαμε την αγάπη που έχουμε στον Τζιμ Ντοτζ (σ.σ. βρετανός μυθιστοριογράφος και ποιητής). Μετά ανακαλύψαμε ότι μας αρέσουν και στους δυο οι «θαρραλέοι Λονδρέζοι» συγγραφείς (από τους Γουέστερμπαι, Κέρτις, Κερς στον Ρέιμοντ/Κουκ). Ποιο είναι λοιπόν το τελευταίο βιβλίο που ξεχώρισες και ποιο αυτό που ξεχωρίζει στη βιβλιοθήκη σου απ’ όλα τα υπόλοιπα;

AW – Από τις πρόσφατες αναγνώσεις αυτό που κράτησα ήταν το «Η Τελευταία Φορά Που Είδα Το Παρίσι» του Έλιοτ Πολ. Αναφέρεται στις ζωές των ενοίκων ενός μικρού παριζιάνικου δρόμου από το 1923 ως το σκηνικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είναι μυθιστορηματικό, αλλά στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τις πιο υποβλητικές νουβέλες που έχω διαβάσει. Ένας μικρόκοσμος ανθρώπινης ύπαρξης με όλο το πάθος που αναπόφευκτα στάζει. Αυτή την εποχή διαβάζω το «Η Ζωή Του Σάμιουελ Τζόνσον» από τον Μπόσγουελ. Ξέρω ότι πρόκειται ένα από τα αγαπημένα μου για τα χρόνια που έρχονται.

AW – Μποντλέρ. Μοιράστηκε τη διορατικότητά του πάνω στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής ή στη μισανθρωπία της κατάθλιψης;

IS – Χμμμμ … Η εικόνα που έφτιαξα κάποτε για τον εαυτό μου κι έχει γίνει τώρα ένα κλισέ που δύσκολα μπορώ να αποφύγω (« αυτοί που ζουν με το σπαθί….») με προτρέπει να σου απαντήσω «μα αυτά τα δύο δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα;»….

Ο δανδής είναι σίγουρα ένα υπέροχο παράδοξο: είναι ελιτιστής αλλά ο ελιτισμός του δεν βασίζεται στην παράδοση ή το κοινωνικό στάτους, παρά στη διάκριση. Δεν θέλει να είναι σαν τους άλλους (για να μην πω θέλει «να είναι ανώτερος»), αλλά για να το πετύχει χρειάζεται την προσοχή τους. Εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται τη λεπτότητα της τέχνης του, αλλά κι εκείνος είναι ένα τίποτα χωρίς κοινό. Αλλά το «να είσαι ένας σπουδαίος άνθρωπος κι άγιος για κάποιον, αυτό είναι το μόνο σημαντικό πράγμα» (σ.σ. στίχοι του Μποντλέρ) θα μπορούσαν να είναι οι λέξεις ενός εγωκεντρικού αλαζόνα ποιητή;

IS – Τι θα ήθελες να είσαι ή/και να κάνεις σε μια άλλη ζωή;

AW – Ζωγράφος και τυπογράφος την ημέρα. Ερευνητής της αγγλικής ιστορίας τη νύχτα.

AW – Νοσταλγία. Πηγή έμπνευσης ή συναισθηματική εξουθένωση;

IS – Δεν έχω κλίση στη νοσταλγία με τη μορφή της επιστροφής στο παρελθόν, της επιθυμίας για πράγματα που ήδη ζήσαμε, για εποχές και στυλ που συμμετείχαμε (πιο επιπόλαια, θα έλεγα ότι η φράση «τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά όσο ήταν κάποτε» πρέπει να αποτυπωθεί με καυτό σίδερο σε αυτούς που τη χρησιμοποιούν πολύ άνετα). Αλλά, σε αυτές τις μέρες που κυριαρχούν όλα τα ‘New-’ μερικές φορές έχω λαχτάρα για αυτά που πέρασαν. Το θέμα αυτής της φαντασιακής ανακατασκευής γίνεται τότε θέμα γούστου και προσωπικής ευαισθησίας. Είναι η δική μου νοσταλγία για τις εποχές που οι συγγραφείς έπαιρναν τα όπλα και πολεμούσαν ενάντια στον φασισμό στην Ισπανία «πιο άξια» από την πώρωση ενός σημερινού πιτσιρικά με το progressive rock των ‘70s; Σίγουρα όχι.

IS – Υπάρχει ένας σκοπός για τον οποίο θα ήσουν έτοιμος να πεθάνεις; Αν ναι, ποιο μότο θα είναι γραμμένο στο «μαχητικό αεροσκάφος» σου;

AW – Το να πληκτρολογήσω «ναι» από την άνεση του σπιτιού μου θα ήταν πολύ εύκολο. Το να έκανα το ίδιο με ένα περίστροφο ακουμπισμένο στον κρόταφό μου; Δεν είμαι σίγουρος. Επομένως, μετά από αυτήν την απάντηση το αεροπλάνο μου θα έπρεπε να διακοσμηθεί με λευκά φτερά και από κάτω τις λέξεις “Jump ? Certainly. How high ?" στα λατινικά

AW – Ενδυματολογικά μιλώντας, ποιος είναι το γαλλικό αντίστοιχο του «Δούκα του Ουίντσορ»;

IS – Ή εκείνος ή κανένας θα έλεγα (αφού οι Γάλλοι κυρίως κοιτούσαν το στυλ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού). Παρότι ο Αντρέ Μαλρό, ο Αλμπέρ Καμί ή ο Ντελόν στα φιλμ του Μελβίλ τον πλησιάζουν, αυτό είχε να κάνει περισσότερο με τη συμπεριφορά, το διανοουμενισμό και τα τσιγάρα παρά με την επίδειξη τουίντ υφάσματος. Η πολλή κομψότητα (η εκκεντρικότητα είναι πάλι ένα άλλο θέμα) θα φαινόταν ύποπτη σε ένα σημαντικό άνδρα…

IS – Πολύ συχνά μου υπενθυμίζουν τις ομοιότητές μας (από τη μουσική στη γενικότερη συμπεριφορά και στυλ). Εσένα;

AW – Θα έλεγα ότι τα μυαλά μας νιώθουν συχνά την ίδια έλξη της βαρύτητας και ότι κανένας από τους δυο μας δε θα έδειχνε αξιοπρεπής ντυμένος σπορτίφ ή φορώντας ρούχα από ανθρώπινο δέρμα.

Το Ping Pong vol.1, μια συμπαραγωγή των Outro και του 6. D.O.G.S., γίνεται αύριο Παρασκευή 25/2. Το ένα stage στήνεται στην οδό Αβραμιώτου (23:00 – 02:00: Joalz Soundsystem feat. Mary, 02:00 – 05:00: Ivan Smagghe, 05:00 – end: Lemos vs. Kreon) και το δεύτερο στο Yoga Bala, Ρ.Παλαμήδου 5-7 (23:00 – 02:00: Plaidmusic, 02:00 – 05:00: Andrew Weatherall, 05:00 – end: Lilis Bros). Εισιτήριο κοινό στα €10…