Made In Greece, Live Everywhere

Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; (υποτίθεται)…  Ελληνικά προϊόντα (και μάλιστα πολιτιστικά) διεθνών προδιαγραφών, ικανά να μας προβάλλουν στο εξωτερικό, να αποδείξουν δυναμικά ότι κάτι κάνουμε και τώρα (εκτός απ’ το αρχαίο πνεύμα αθάνατο…), ότι δεν είμαστε μόνο «λαμόγια», «τεμπέληδες», rooms to let, tzatziki και mouzaka.

Ξύπνα ΥΠΠΟ (λέμε τώρα), ξύπνα ΕΡΤ (που νομίζεις ότι μουσική είναι ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Μπίλιω Τσουκαλά και η Eurovision), ξυπνάτε κανάλια με τα α-talent show, ξύπνα MAD & MTV, ξυπνάτε σταθμοί του playlist, ξυπνάτε εφημερίδες που έχετε κάνει τις πολιτιστικές σελίδες «αναγκαίο κακό», ξυπνάτε επιχειρηματίες της επιδότησης και της κακογουστιάς, ξυπνάτε διαφημιστικές (που κοιμάστε ακόμη τον ύπνο του life style), ξυπνάτε ξιπασμένοι ψευτοδιανοούμενοι που τρέχετε εκ των υστέρων να δείτε τον «Κυνόδοντα» –τώρα που «πήρε έγκριση» από τα Όσκαρ κι όχι όταν συνέβη– και πέφτετε πάνω στα μούτρα σας, ξυπνάτε κοσμικοί κουλτουριάρηδες της τηλεόρασης που «τσακώνεστε» για το 1821 κι όχι για το 2021.

Η άλλη Ελλάδα είν’ εδώ, αυτή που μπορεί να κοιτάξει τον κόσμο κατάματα, να αναμετρηθεί μαζί του, να κερδίσει εκτός έδρας, να δικαιωθεί και να μας δικαιώσει. Ένα μικρό δείγμα (θα υπάρξουν κι άλλα) ακολουθεί:

 Le Page - Yojikevin

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, η αθάνατη χημεία της τέχνης που τροφοδοτείται απ’ αυτό που ζει. Παιδικές σκανταλιές, ζωγραφιές και όργανα, αθώες μελωδίες, εφηβική μελαγχολία και αδεξιότητα, απλές ιστορίες, ένας δροσερός δίσκος για αιωνίως νεανίες.   

 Raintear - Buena Suerte Motherfuckers

Πέρα απ’ το ταλέντο, η τέχνη είναι σκληρή δουλειά και απόλυτη πίστη στο όνειρο, ακόμη κι όταν η προοπτική δεν είναι φανερή. Μετά από 10 χρόνια συστηματικής  προπόνησης οι Raintear φτάνουν στο επίπεδο των σπουδαίων ροκ συγκροτημάτων του κόσμου και αποδίδουν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.

 The Callas - Objekt

Διοχετεύουν σωστά τη γλυκιά τους ενέργεια, εμπλουτισμένη με την καλλιτεχνική τους φύση. Οι part time punks στην καλύτερη, πιο μουσική και ψαγμένη στιγμή τους ως τώρα.

 Travel Mind Syndrome - East Acton to Saint Friday

Αν η ελληνική indie κοινότητα δεν ήταν τόσο ετερόφωτη, οι TMS θα ήταν ήδη τόσο αγαπητοί όσο και κάθε «αγγλούρα» που μας σερβίρεται ως next big thing. Κι αν οι Άγγλοι δεν ήταν τόσο σοβινιστές με την εγχώρια παραγωγή τους, θα τους είχαν εξώφυλλο στο NME.   

 Abbie Gale - No Inspiration

Αργούν να μιλήσουν αλλά κάθε φορά είναι και –σαφώς–καλύτεροι. Το 3ο τους άλμπουμ βαραίνει λίγο, καθώς χωράει από trip hop μέχρι shoegaze κι από progressive μέχρι «ήχο της 4AD», όμως το trip τους είναι ολοκληρωμένο και το ταξίδι τους έχει προορισμό.

Νομίζω πως ο πρόλογος αλλά και η παρουσίαση των δίσκων κάνει –αυτή τη φορά– την αξιολόγηση με **** μάλλον περιττή. 

➜ makismilatos@gmail.com