Είναι ολοφάνερο πως δεν εφησυχάζει, ψάχνεται και αγωνιά, εξελίσσεται και μορφοποιείται αντί να κάτσει στα (χρυσά) αυγά του και να επαναλαμβάνει αενάως το ιδιαίτερο (και κατοχυρωμένο πιa) προσωπικό του στιλ, μετά από 6 δίσκους. Εδώ ακούγεται βελτιωμένος και σε μουσικό και σε στιχουργικό επίπεδο, και η δημιουργική του ωριμότητα είναι φανερή. Μεγαλώνει καλά…
Λένα Πλάτωνος - Καβάφης/13 τραγούδια (**)
Το μεγαλείο του Καβάφη είναι ότι μπορεί να προκαλέσει βαθιά συγκίνηση ακόμη και στους ποιητικά αδαείς κι έτσι κάθε απόπειρα μελοποίησης ενέχει τον κίνδυνο του «αποπροσανατολισμού», μιας «λοξής» ματιάς σε κάτι τόσο αυτοδύναμο. Η εγκεφαλική προσέγγιση και το «έντεχνο» ύφος απομακρύνουν μάλλον παρά υποβοηθούν την επαφή με το λόγο του ποιητή.
Mode Plagal - Στην κοιλιά του κήτους (**)
Μετά από τόσα χρόνια δράσης και 4 δίσκους, προσδοκούσα κάτι πιο συμπαγές και γοητευτικό. Η πολύχρονη πείρα τους όμως και οι «παικτικές» τους ικανότητες δεν κατορθώνουν να δέσουν τα επιμέρους συστατικά –τζαζ, ελληνική και βαλκανική παράδοση, λόγος του Μποστ–, αφήνοντας την πιο φιλόδοξη προσπάθειά τους με μια αίσθηση αμηχανίας.
Η προσωπική απόπειρα του SigmaTaf (με παρελθόν στους Βαβυλώνα και τους Έρεισμα) βασίζεται στo χιπ-χοπ αλλά εμπλουτίζεται(;) με στοιχεία από reggae, dub, latin, χωρίς όμως να δημιουργείται ηχητική χημεία. Αυτό που αποδυναμώνει το σύνολο ακόμη πιο πολύ είναι οι άστοχοι, εξυπνακίστικοι στίχοι και η άχρωμη ερμηνεία τους.
Προσωπικό ύφος, μελαγχολική διάθεση, βάθος συναισθημάτων, δυνατές μελωδίες, μοναδική ερμηνεία: αυτό το χαρμάνι δηλαδή που μπορεί να σε κάνει να αναθαρρήσεις ότι πάντα υπάρχει χώρος για δημιουργία σε ένα πεδίο όπως η (νεο)φολκ, που συχνά δείχνει να έχει εξαντληθεί.
Adele - 21 (***)
Οι τίτλοι των δίσκων καταγράφουν την ηλικία της, κι αν το «19» ήταν ο άγουρος δίσκος ενός κοριτσιού με (κάποιες) δυνατότητες, εδώ επιχειρείται η βιαστική ενηλικίωση με μια επίφαση σοβαρότητας, υπευθυνότητας, συνθετικής ικανότητας, μεγάλης ερμηνείας και παραγωγής, αλλά παρά τις προσπάθειες… ντίβα δεν μας προκύπτει. Τουλάχιστον όχι ακόμη.
Dr. Atomik - Reptiles (****)
Ο Αντώνης Λιβιεράτος και η παρέα του επιστρέφουν με μία ακόμη δημιουργική άσκηση με τα βασικά υλικά της ροκ μυθολογίας και της ποπ κουλτούρας. Αναμειγνύουν με θαυμαστή μαεστρία rock’n’roll, blues, country, rhythm and blues, ακόμη και jazz, φτιάχνοντας ένα κοκτέιλ που θες να ξαναπιείς.
Iron and Wine - Kiss Each Other Clean (***)
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη στιγμή του αλλά ακόμη κι έτσι κάνει με άνεση ένα γλυκό, φιλικό, ζεστό και λεπτοδουλεμένο άλμπουμ καλής παρέας, όπου η folk και η soul συνδυάζονται αρμονικά με τις rock μπαλάντες και τα τραγούδια δεν «εξατμίζονται» μόλις τελειώσει ο δίσκος.
12°
