Σικάγο, αρχές της δεκαετίας του ’80. H disco είναι πια εντελώς mainstream και passé, αλλά μια ομάδα φουτουριστών παραγωγών και DJs αναλαμβάνει να την επιταχύνει. Χρησιμοποιώντας αναλογικά σύνθια και (τώρα πια) cult drum machines, επηρεασμένοι από το σαρωτικό πέρασμα των Kraftwerk και την ευρωπαϊκή ηλεκτρονική πρωτοπορία, ο Frankie Knuckles, o Ron Hardy, o Marshall Jefferson και η παρέα τους κατασκευάζουν το χορευτικό μέλλον. Δηλαδή, το house. Ο Larry Heard είναι εκεί και θα παίξει τον δικό του ρόλο στο γράψιμο της dance ιστορίας δημιουργώντας classics όπως ‘Can You Feel It?’, ‘Amnesia’, ‘Mystery Of Love’ (συχνά ως Mr. Fingers ή ως ηγέτης των Fingers Inc.). Το Σάββατο έρχεται στο Yoga Bala (€10, μαζί Bengoa και Costis/Black Athena). Να δούμε τι είπε από το Μέμφις στην AV…
Πού σε βρίσκω και με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;
Είμαι σπίτι στο Μέμφις και ασχολούμαι με τη δική μου καθημερινότητα. Διαχειρίζομαι θέματα του καταλόγου μου, τα οποία έχουν καθημερινές διοικητικές δουλειές και βέβαια συνθέτω και δημιουργώ. Αυτή είναι μια διαδικασία που ποτέ δε σταματά, ίσως μόνο όταν είμαι στο δρόμο για gigs.
Θα είναι η πρώτη σου φορά στην Αθήνα;
Η δεύτερη. Είχα έρθει πριν λίγα χρόνια κι έπαιξα στο Mamaca’s. Μου άρεσε η Αθήνα, έτσι όπως έκανα μερικές βόλτες και την είδα μέσα από το αυτοκίνητο. Είδα την Ακρόπολη και τα άλλα ιστορικά μνημεία και γενικά μου φάνηκε όμορφο το σκηνικό της πόλης σας.
Είσαι σχεδόν 30 χρόνια στο κόλπο; Πώς μπορείς ακόμα «να το νιώθεις» (σ.σ. αναφορά στη μεγάλη του επιτυχία ‘Can You Feel It’);
Απλά προσπαθώ. Προσπαθώ να εντοπίζω μέσα από τους εκατομμύρια δίσκους που βγαίνουν πια κάθε χρόνο εκείνους που ανταποκρίνονται στο γούστο μου. Ομολογώ ότι πια είναι δύσκολο. Πολλοί δίσκοι (υποθέτω με τις ψηφιακές κυκλοφορίες είναι πια αδύνατο να καταμετρηθούν), πολύ γρήγορος ρυθμός κυκλοφοριών, ακόμα και οι DJs είναι πια άπειροι, δεν μπορείς να τους ακούσεις όλους – ειδικά τώρα που δεν παίζονται στο ραδιόφωνο. Κάτι που στις δικές μου μέρες ήταν τουλάχιστον μια αφετηρία.
Αναμφίβολα, η ποσότητα έχει αυξηθεί τρομακτικά, τι γίνεται όμως με την ποιότητα της μουσικής που παράγεται;
Για την ποιότητα δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Είναι θέμα προσωπικού γούστου. Όταν ήμουν 14-15 χρόνων καλλιεργήθηκα μουσικά από τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μου (και οι δύο έπαιζαν πιάνο). Miles Davis, The Mahavishu Orchestra, Sam Cooke, Burt Bacharach, Smokey Robinson, Sara Vaughn, Dionne Warwick, jazz fusion groups. Σε αυτή την αισθητική που με καθόρισε, δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις. Πλέον, χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να ξεχωρίσεις αυτό που αξίζει από αυτό που είναι απλά trendy.
To Chicago house δεν ήταν trendy στα μισά της δεκαετίας του ’80;
Δε θα μπορούσε να είναι, γιατί αποτελούσε έναν ολοκαίνουριο ήχο. Είχε αναφορές σε άλλα είδη, αλλά δεν ήταν μίμηση.
Διάβαζα ένα άρθρο για σένα και με ιντρίγκαρε η φράση «ο Larry Heard δεν επέστρεψε στα clubs, τα clubs είναι που πήγαν ξανά σε αυτόν» - προφανώς, ο συγγραφέας του μιλούσε για την ανάκαμψη του deep house. Ποια είναι η γνώμη σου για τα διαρκή revivals που ζούμε πια στη μουσική;
Δεν έχω. Σου είπα δεν είμαι trendy και δεν ακολουθώ ότι έχει την ετικέτα ‘nu’ μπροστά του. Θυμάμαι και στα ‘90s να μιλάνε για είδη όπως 2step, trip hop κτλ. και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Άσε με να ακούσω τη μουσική, παράτα την ορολογία. Σε ότι ακούω πια στα 50 μου, προσπαθώ να μην υπάρχει το στοιχείο της ανακύκλωσης.
Ξεκίνησες ως ντράμερ σε διάφορες μπάντες κι άλλαξες μουσική κατεύθυνσης στις αρχές των ‘80s. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να αγοράσεις keyboard και drum machine και τελικά να ασχοληθείς με το house;
Το έκανα γιατί είχα μουσικές ιδέες , τις οποίες δεν αποδέχονταν οι υπόλοιποι στις μπάντες που έπαιζα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο ντράμερ απλά βάζει το ρυθμικό στοιχείο και δεν πρέπει να έχει λόγο στη μελωδία. Αποφάσισα να σταματήσω να είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Είχατε τότε την συναίσθηση ότι κάνατε κάτι επαναστατικό; Ότι αλλάζατε την ιστορία του ηλεκτρονικού χορευτικού ήχου;
Δε θα το έλεγα. Μιλώντας προσωπικά, απλά ήθελα να αναπτύξω τις ιδέες μου.
Πάντοτε ξεχώριζες τον εαυτό σου από τους dance παραγωγούς, επιμένοντας στο ότι πριν και πάνω απ’ όλα είσαι μουσικός. Αισθάνεσαι ότι οι καλλιτέχνες σαν κι εσένα έχουν αδικηθεί, ακριβώς επειδή αναγνωρίστηκαν κάνοντας μουσική για clubs;
Μα, είμαι μουσικός. Απλά τυχαίνει να κάνω dance μουσική. Δε νομίζω ότι έχουμε αδικηθεί, απλά έχουμε τοποθετηθεί σε μια μεγάλη κατηγορία. Είναι άλλο πράγμα να κάνεις παραγωγή κι άλλο να κάνεις μουσική. Μερικές φορές ακόμα και οι DJs αναφέρονται ως μουσικοί, ενώ είναι «παρουσιαστές».
Είσαι υπεύθυνος για ορισμένα από τα σημαντικότερα dance anthems στην ιστορία της χορευτικής μουσικής. Όταν συνέθετες κάποιο απ’ αυτά, είχες την αίσθηση ότι έκανες κάτι μεγάλο; Υπάρχει κάποια ένδειξη όταν μόλις το έχεις τελειώσει στο στούντιο σου;
Ενεργοποιείς τα αυτιά του A&R manager της Sony ή της Universal και προσπαθείς να καταλάβεις τι θα αρέσει στον κόσμο. Φυσικά, όταν έχει εκατοντάδες κυκλοφορίες όπως εγώ, αυτά τα αυτιά έχουν κάνει πολλές φορές λάθος.
Όταν κάνεις τον DJ προσπαθείς να σκέφτεσαι με γνώμονα το παραπάνω - την αναταπόκριση του κοινού – ή να απαοδεικνύεις τις μουσικές σου ικανότητες; Νιώθεις υποχρεωμένος να παίζεις τα δικά σου classics;
Όταν παίζω δίσκους είναι πιο απλά τα πράγματα, γιατί συνήθως παίζω μουσική άλλων, επομένως είναι μόνο θέμα γούστου. Είναι ενοχλητικό να σου ζητάνε τα συγκεκριμένα tracks. Μα αν είναι να έχεις προαποφασίσει τι θες να ακούσεις, γιατί δεν το φορτώνεις στο iPod και φωνάζεις εμένα που ζω χιλιάδες μίλια μακριά για να στο παίξω. Γιατί να με κάνεις ένα ανθρώπινο jukebox; Να με αντιλαμβάνεσαι σαν κάποιον που θα του πετάξεις ένα κέρμα και θα σου παίξει αυτό που θέλεις.
Γιατί το κάνει αυτό το κοινό;
Είναι ο συναισθηματικός δεσμός με τα τραγούδια, ο φόβος για πειραματισμό, η αδυναμία να αντιληφθούν το κλίμα που προσπαθείς να δημιουργήσεις (και σου ζητάνε π.χ. κομμάτια σε διαφορετικό επίπεδο BPM). Αναζητούν την άμεση ολοκλήρωση. Είναι πιεστικό. Σαν να οδηγείς και κάποιος από το πίσω κάθισμα να σου λέει «στρίψε εδώ, στρίψε εκεί». Δε συνέβαινε στα θρυλικά clubs όπως στο ‘Warehouse’, το ‘Music Box’ ή το ‘Paradise Garage’. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο DJ σχεδόν δεν ήταν ορατός από το κοινό. Ήταν κάπου ψηλά, αφοσιωμένος στη δουλειά του, Δεν ήταν ο σουπερ σταρ που έπρεπε να είναι ορατός.
Ακούγεσαι πολύ νοσταλγικός. Πες μου κάτι θετικό για το 2011…
Καταρχάς, δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου ακόμα. Όσον αφορά τα clubs, δεν ξέρω. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ.
Είσαι φανατικός με τα βινύλια, χρησιμοποιείς software, παίζεις CD ή mp3;
Δεν είμαι κολλημένος με κανένα format, τα θεωρώ απλά μέσα. Αν ακούγεται καλά η μουσική, είμαι ευχαριστημένος. Το αγαπημένο μου, βέβαια, είναι το βινύλιο. Φοράω γυαλιά και δεν μπορώ να ξεχωρίζω τις τυπωμένες λεπτομέρειες στα CD. Όσον αφορά τα ηλεκτρονικά αρχεία είναι «ανώνυμα», αυτό με ενοχλεί. Ακούω ωραία πράγματα και τα ξεχνάω την επόμενη στιγμή, αφού δεν υπάρχει π.χ. ένα εξώφυλλο να μου τα θυμίσει.
Να σπάσουμε την ανωνυμία και να αναφερθούμε σε μερικά ονόματα που έχουν κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό σου σε αυτές τις τρεις δεκαετίες;
Είναι ο Osunlade, οι Blaze, ο Louie Vega και σίγουρα μεγάλα ονόματα, τα οποία σέβονται άπαντες, σαν τους Kraftwerk, τους Telex ή την Donna Summer.
Πώς ήταν για έναν μάυρο 20αρη όπως εσύ στις αρχές των ‘80s να ακούει τα ευρωπαϊκά τευτονικά beats των Kraftwerk; Ήταν κάτι εξωτικό;
Δε νομίζω, τα ακούγαμε στο ραδιόφωνο και αυτό που με γοήτευε ήταν ο φουτουριστικός ήχος τους. Μαζί με τον Quincy Jones, τον Stevie Wonder και τον Rodney Franklin «έξυσαν» την παραγωγική μου περιέργεια.
Δώσε κι ένα teaser trailer της αθηναϊκής σου εμφάνισης…
Ελάτε με ανοιχτό μυαλό. Μην περιμένετε να ακούσετε συγκεκριμένα κομμάτια. Ποτέ δεν έχω προγραμματισμένη playlist, παίζω αυτό που νιώθω τη στιγμή…
Στα υπόλοιπα: Οι Yes It Does! Sure It Does! φωνάζουν επίσης το Σάβ. τις Girlcore. Τέτοια εποχή πέρσι, είχαν στήσει ένα αρχαιοελληνικό glitter όργιο στο Skull. Και φέτος, στο ίδιο μέρος (€ 8 με ποτό, δωρεάν όποιος φοράει είδη προικός) *** Την Παρ. η Sound of Everything γιορτάζει τα έβδομά της γενέθλια στον «Ελληνικό Κόσμο» (Πειραιώς 260, €15). Παίζουν μεταξύ άλλων G Pal, Papadeas, Seragos *** Την ίδια μέρα στο 6 D.O.G.S. “Mutant house” με τους Βρετανούς Altered Natives (free) *** Άλλος ένας εκπρόσωπος του deep house, έστω δύο γενιές μετά, το Σάβ. στην πόλη. Ο λόγος για το σπουδαίο Dennis Ferrer, μαζί του Andre Hommen & Viton στο Blend club (€ 20, 25) *** “Love Is Wet” Παρ. στο Bios με εκλεκτικά tunes από Δημήτρη Λιλή και Mr. Z (free) *** “Hangover night” εμπνευσμένο από το φιλμ στήνουν οι Xstatic την Παρ. στο Almaz του Γκαζοχωριού. Μουσικές από Γ. Βαλλάτο, Τεό Κανελλό, Γ. Μιχαλόπουλο και τον υπογράφοντα. Να δούμε, ποιος θα κάνει την τίγρη; (free) *** George Apergis κέρβερος το Σάβ. στο Almodobar μαζί με Pan Dalas & Akabela (free)
5°
