Μέσα σε 20 χρόνια οι Tindersticks μας έχουν δώσει μερικές (πολλές) υπέροχες, ήσυχες στιγμές θλίψης, αέρινο depression, μία κατάθλιψη που πονάει γλυκά σαν καραμέλα σε παιδικό δόντι, νανουρίσματα μιας μεγάλης πόλης, ευαισθησίες που τις έχουμε κρυμμένες στις σπέσιαλ επιλογές μας, για δύσκολες ώρες. Μία βαριά φωνή, ο Stuart Staples και ένας περίτεχνος συναισθηματισμός.
Στις 22 Ιανουαρίου, στην ετικέτα City Slang, οι Tindersticks κυκλοφορούν το The Waiting Room, πολυαναμενόμενο άλμπουμ αλλά και κινηματογραφικό πρότζεκτ, αφού το κάθε τραγούδι θα συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο φιλμ μικρού μήκους.
Η ιδέα ήρθε από τη συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Clermont-Ferrand της Γαλλίας. Τα διάφορα τραγούδια του άλμπουμ δόθηκαν σε διαφορετικούς κινηματογραφιστές το καθένα και αυτοί δημιούργησαν τα ταινιάκια, μία θαυμάσια ποικιλία από στιλ και τρόπους γραφής σε φιλμ, διαφορετικές ευαισθησίες και χρωματικοί τόνοι.
Το πρώτο από τα ντουέτα του άλμπουμ ήταν το «We are Dreamers!» με την Jehnny Beth των Savages, το οποίο συνοδεύτηκε από το φιλμάκι του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Gabriel Sanna. Το επόμενο τρακ από το άλμπουμ, μόλις παρουσιάστηκε: είναι το «Hey Lucinda» με τη φωνή της αδικοχαμένης Lhasa De Sela, «εγκάρδιο» άνθρωπο και σύντροφο του Staples στις εμπνεύσεις τους. Οι Βρετανοί κινηματογραφιστές Rosie Pedlow και Joe King (με colorist τον Jason R Moffat) δημιούργησαν ένα ονειρικό, μαγικό φιλμάκι για το τραγούδι – το οποίο περιγράφεται από τον ίδιο τον Stuart Staples:
«Άρχισα να σκέφτομαι το τραγούδι αυτό πριν πολύ καιρό – ένα πρωί γύρω στις 6 καθώς περπατούσα στους δρόμους στο κέντρο της Κολωνίας – χωρίς να καταλαβαίνω τότε ότι με έσπρωχνε το τραγούδι σε ντουέτο, ότι κατασκευαζόταν σαν διάλογος για να ρέει καλύτερα, ότι ήταν κάτι παραπάνω από ‘μένα. Κι έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας που κράτησε δέκα χρόνια, το τραγούδι αυτό έγινε κάτι σαν ανέκδοτο στο συγκρότημα – μου λέγανε “Ήρθε η ώρα να ξαναδοκιμάσεις τη Lucinda…” Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, επισκέφτηκα την καλή μου φίλη Lhasa de Sela στο Μόντρεαλ και περάσαμε λίγο καιρό μαζί, ηχογραφώντας το “Hey Lucinda”. Η Λάσα καταλάβαινε ότι δεν ταίριαζε σε αυτό το τραγούδι το θρηνητικό στιλ, ότι κάτω από τη “θλιμμένη” του επιφάνεια κρύβει μία σκανταλιάρικη διάθεση. Μετά το θάνατο της Λάσα την Πρωτοχρονιά του 2010, έκρυψα αυτό το τραγούδι μαζί με τις άλλες ηχογραφήσεις της. Μόλις πρόσφατα κατάφερα να ξανακούσω πάλι τη φωνή της να τραγουδά. Μαζί με το συγκρότημα πιάσαμε να δουλεύουμε ξανά τη μουσική του κομματιού, δίνοντας έμφαση στη στιγμή του διαλόγου, τονίζοντας ακριβώς τα σημεία που χρειαζόταν, και ελπίζοντας ότι έχουμε καταφέρει να δώσουμε αυτή τη σκανταλιάρικη διάθεση!
Όταν με πλησίασε ο υπεύθυνος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Clermont-Ferrand, ο Calmin Borel μου έδειξε το φιλμάκι “Sea Change” της Rosie και του Joe, και θέλησα να μάθω περισσότερα γι’ αυτούς. Ένιωσα ότι ο φυσικός χώρος και η αίσθηση του τόπου στη δουλειά τους θα μπορούσε να ταιριάξει ιδανικά με την Lucinda – ένα από τα πιο αφηγηματικά τραγούδια του άλμπουμ. Το φιλμ που προέκυψε είναι ταυτόχρονα έντονο, φωτεινό, και ευαίσθητο αλλά όχι υπερβολικά περιγραφικό. Στήνει τη δική του ιστορία μέσα από το διάλογο, χωρίς ποτέ να επιβάλλει κάτι, αντίθετα αφήνοντας το τραγούδι να αναπνεύσει».
10°
