Αν συμφωνήσουμε στο αυτονόητο, πως το ροκ δεν είναι ήχος αλλά νοοτροπία και συμπεριφορά, κοσμοθεωρία και οπτική γωνία και πως δεν έχει να κάνει με την ηλεκτρική κιθάρα αλλά με την ανατρεπτική διάθεση, την αντισυμβατική ματιά, την επιθυμία για περιπέτεια, για μπλεξίματα και (σχεδόν) παραβατικότητα, την ανάγκη έκφρασης πέρα από τους κανόνες και τις συμβάσεις, τη σύγκρουση με την καθεστωτική πραγματικότητα, τη «φαντασία στην εξουσία», τη δημιουργική τρέλα της στιγμής, την ελευθερία της έκφρασης και την εξερεύνηση του μυαλού και των ορίων της τέχνης μέσω του πειραματισμού και της αποτυχίας του, τότε το ροκ μπορείς να το βρεις παντού. Στα ρεμπέτικα και τα μπλουζ, στις «έθνικ» μουσικές και στην τζαζ, στα λαϊκά της εθνικής οδού, ακόμη και στην κλασική μουσική.
Αν και είναι συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας «κλασικής μουσικής», ο Θεόδωρος Κουρεντζής θα μπορούσε να είναι frontman ενός ροκ συγκροτήματος. Γιατί το λες αυτό; θα με ρωτήσει ο εναλλακτικός χίπστερ που νομίζει πως ροκ είναι αυτό που βλέπει στο six d.o.g.s και στο An Club κι όταν ακούει «κλασική μουσική» το βάζει στα πόδια γιατί οι «παρωπίδες των ειδών» που φοράει δεν του επιτρέπουν να δει έξω από το περιορισμένο οπτικό πεδίο του προκαθορισμένου.
Δεν είναι μόνο η dark wave εμφάνισή του και ο punk τρόπος που διευθύνει, αλλά το ότι απέρριψε μια γενναιόδωρη υποτροφία για τις ΗΠΑ προκειμένου να πάει στη Ρωσία όχι για ιδεολογικούς αλλά για αισθητικούς λόγους. Ζει στη Σιβηρία, δηλώνει αναρχικός, οι χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν τις μουσικές του προσεγγίσεις είναι «ανατρεπτικός», «εκκεντρικός», «ιδιοφυής», «ανορθόδοξος» και η σχέσεις μεταξύ των μελών της μεγάλης ορχήστρας MusicAeterna, που διευθύνει, είναι αυτές ενός ροκ γκρουπ.
Η «λοξή ματιά» με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα είναι φανερή και στην πρόσφατη δουλειά του πάνω στην «Ιεροτελεστία της Άνοιξης». Μόλις κυκλοφόρησε το cd «Igor Stravinsky - Le Sacre du printemps», ένα έργο που όταν πρωτοπαίχτηκε πριν από 100 χρόνια στο Παρίσι (σαν μπαλέτο) δέχτηκε τέτοιες αποδοκιμασίες και γιουχαΐσματα, ενώ εκσφενδονίστηκαν τόσα αντικείμενα επί σκηνής που ο Στραβίνσκι αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την αίθουσα. Μετά από μερικά χρόνια το έργο αυτό δικαιώθηκε απολύτως για να γίνει ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά, εμβληματικά και σπουδαία έργα του 20ού αιώνα. (Πόσες ροκ ιστορίες δεν σας θυμίζει αυτό;)
Ο Στραβίνσκι προσπάθησε –βασιζόμενος στην ουσία σε μια απλή λαϊκή ρώσικη φολκ μελωδία– να μεταφέρει όλη τη βία και τον ξεσηκωμό της φύσης, «σαν όλη η γη να ραγίζει» όπως έλεγε ο ίδιος, που διαδραματιζόταν στη ρωσική επικράτεια μετά από τους βαρείς χειμώνες όταν η γη ξυπνούσε και ζωντάνευε και πάλι, και να αποτυπώσει τις παγανιστικές τελετές που γιόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης. Αυτό το –ούτως ή άλλως– ροκ έργο, ο Κουρεντζής το πλησιάζει ακριβώς με αυτό τον τρόπο, στερώντας του κάθε λυρικό φτιασίδι δυτικής προέλευσης που του κότσαρε ο μελαγχολικός, ποιητικός, λυρικός ρομαντισμός, ακριβώς επειδή έχει να κάνει με την άνοιξη. Αν προσθέσεις και το ψυχεδελικό πουά εξώφυλλο του άλμπουμ, τότε το ροκ είναι παρόν ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένεις.
13°
