Δάφνη Γερογιάννη

Toν Αύγουστο μερικά επίμονα τηλεφωνήματα για τα δικαιώματα του τραγουδιού με την ένδειξη υπερεπείγον στη Δάφνη διαιώνισε το έντονο διεθνές ενδιαφέρον για το υλικό των Αlive She Died. Έχει δεχτεί δεκάδες μηνύματα από ξένες δισκογραφικές για την αξιοποίηση του υλικού. Άλλωστε το ελληνικό ντουέτο In Trance 96 έχει ήδη κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ στην αμερικάνικη Minimal Wave της Veronica Vasicka. H αναβιώση του minimal wave ήχου της δεκαετίας είναι σθεναρή και κρατά εδώ και πολλά χρόνια.

Tα συγκεκριμένα τηλεφωνήματα προέρχονταν από τον οίκο Gucci και ζητούσαν τη χρήση της διασκευής των Alive She Died στο She’s Lost Control των Joy Division για το βίντεο της συλλογής Cruise 2016 του καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου Αlessandro Michele. Το κλιπ σκηνοθέτησε ο Βρετανός φωτογράφος μόδας και σκηνοθέτης Glen Luchford ταξιδεύοντας στον κινηματογραφικό κόσμο του Wes Anderson. Η συγκεκριμένη διασκευή κυκλοφόρησε σε 300 κασέτες με τίτλο «Viva Voce» τον Μάρτιο του 1985 και minimal-new wave ήχο. Spooky.

Η φωνή των Αlive She Died, Δάφνη Γερογιάννη, εξηγεί το απρόσμενο αυτό flash back από το παρελθόν και θυμάται τις μουσικές ιστορίες των Alive She Died, Trespass και Atria πριν την πρώτη της κυκλοφορία σαν σόλο καλλιτέχνης με το όνομά της.

Πώς προέκυψε η επιλογή του «She’s Lost Control» στην καμπάνια της Gucci;

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, μέσα στον Αύγουστο. Μία εκπρόσωπος της Gucci επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά. Βρήκε τα στοιχεία μου μέσω της Universal Music και της ΑΕΠΙ και ζήτησε την άδεια για να ενταχθεί η συγκεκριμένη διασκευή στη διαφημιστική τους καμπάνια για το 2016. Φυσικά την άδεια δεν μπορούσα να τη δώσω μόνη μου, οπότε έψαξα να βρω και τα υπόλοιπα μέλη των Alive She Died, με κάποια από τα οποία είχα να επικοινωνήσω πολλά χρόνια. Μου είπαν και αυτοί οκ, και έτσι δώσαμε την άδεια. Οι Alive She Died της αρχικής περιόδου ήταν: Δάφνη Γερογιάννη - vocals, Ξενοφώντας Ξενιός - keyboards, Γιώργος Γκίνης - keyboards, Τίνα Γκουντή - bass. Κυκλοφορήσαμε μία κασέτα ανεξάρτητης παραγωγής με τίτλο «Viva Voce», που τυπώσαμε σε 300 αντίτυπα. The rest is history...

Έχεις κάποια ιδέα πώς βρήκαν και αναζήτησαν τη συγκεκριμένη διασκευή σας;

Οι Alive She Died τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει ένα cult status στην παγκόσμια post-punk eighties μουσική σκηνή. Π.χ. στο YouTube υπάρχει η διασκευή του «She’s Lost Control» από το 2009, ανεβασμένη από Γάλλο χρήστη. Όλα σχεδόν τα κομμάτια των Alive She Died έχουν αναρτηθεί στο YouTube από δεκάδες διαφορετικούς χρήστες, έχουν δημιουργηθεί προφίλ του συγκροτήματος σε διάφορα social media όπως σελίδα των Αlive She Died στο Facebook και αφιερώματα για το συγκρότημα σε site που ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος. Ίσως, λοιπόν, κάποιος από τη Gucci γνώριζε ήδη τους Alive She Died ή ίσως απλά έπεσε πάνω τους στο διαδίκτυο.

Tι θυμάσαι από την τότε εποχή;

Η εποχή, όπως τη θυμάμαι εγώ, ήταν σκοτεινή και αθώα. Η γεύση της άγρια, γλυκιά και γρήγορη. Έβλεπα «Γλυκιά Συμμορία», «Blade Runner», «Mad Max», «Rumble Fish», «Outsiders». Διάβαζα Ντέμιαν, Τομ Ρόμπινς, Καζαντζάκη και Μικρό Πρίγκιπα.

Από το live στον Πήγασο;

Οι συναυλίες στον Πήγασο ήταν τρεις. Στην πρώτη στις 21 Φεβρουάριου 1985, ο Πήγασος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και υπήρχε κόσμος απ’ έξω που δεν κατάφερε να μπει. Ένιωθα πολύ αμήχανα και είχα πολύ αγωνία – ήταν η πρώτη φορά. Αλλά μόλις ανέβηκα στη σκηνή, όλα αυτά εξαφανίστηκαν και πια ένιωθα μόνο τα τραγούδια.

Από το booklet του Viva Voce των Alive She Died 

Τι μουσική ακούγατε τότε και ποιοι ήταν οι μουσικοί σας φίλοι;

Ο καθένας μας άκουγε διαφορετική μουσική τότε. Εγώ ήμουνα πάντα λίγο περισσότερο ροκ και goth. Άκουγα πολύ Sisters of Mercy, Nick Cave, Red Lorry Yellow Lorry, Anne Clark, Siouxsie and the Banshees, Popaganda, Iggy Pop, David Bowie, John Cale αλλά και Pink Floyd και Jim Morrison. Κάποια από τα ονόματα που νομίζω ότι συμφωνούσαμε όλοι μας απόλυτα, ήταν οι Joy Division, Kraftwerk, DAF, Cure, Bauhaus, The Sound, Madness, Stranglers, Ultravox, Simple Minds, The Clash. Φίλοι μας ήταν οι FMQ, R.R.Hearse, The Hands Of Cain, Film Noir, Not Only Bones. Το τραγούδι που μας συγκινούσε ήταν το «Let’s Face The Heroes» από τους πολύ αγαπημένους Statues In Motion.

Πού κυκλοφορούσατε στην πόλη;

Κάποια από τα μέρη που συχνάζαμε ήταν το Snowball, Bright Shoe, Muswell’s, Madd, Πήγασος... Τρώγαμε εκμέκ με παγωτό στη Χαρά και πηγαίναμε πολύ σινεμά.

Από τη συναυλία στο Ρόδον-support στον Νick Cave

Πόσο μακριά και πόσο κοντά σου φαίνεται η περίοδος αυτή;

Μου φαινόταν μακρινή μέχρι σήμερα... με αυτή την αναδρομή είναι σαν να γίνεται μία ανακεφαλαίωση που ζωντανεύει τις μνήμες και η εποχή δεν φαντάζει πια τόσο απόμακρη. Είναι ένα πολύ spooky συναίσθημα που βιώνω αυτές τις μέρες. Τους τελευταίους μήνες ηχογραφώ ένα προσωπικό album και τώρα ξαφνικά έρχεται η επιλογή της Gucci με ένα κομμάτι από τις πρώτες μέρες των μουσικών μου ταξιδιών. Είναι σαν να πιάνει το νήμα της πορείας μου από την αρχή και να ενώνει τα κομμάτια της.

Το γκρουπ δεν είναι πλέον ενεργό, αλλά έχετε προτάσεις από το εξωτερικό για επανακυκλοφορία του υλικού. Yπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο;

Είχαμε τα τελευταία χρόνια μεγάλο ενδιαφέρον για κυκλοφορία του υλικού μας από πολλές δισκογραφικές εταιρείες από Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αμερική, αλλά και από Ελλάδα. Επειδή όλοι μας έχουμε πάρει διαφορετικούς δρόμους και είναι δύσκολο πια να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, δεν έχουμε καταλήξει μέχρι σήμερα πώς και από ποιον θέλουμε να κυκλοφορήσει το υλικό. Παρόλη την έλλειψη επικοινωνίας και τη δυσκολία στη συνεννόηση, το 2010 κυκλοφορήσαμε το «The First Night» (ένα από τα κομμάτια της τότε κασέτας) στη συλλογή «Genotypes» της γερμανικής ανεξάρτητης εταιρείας Genetic Music. Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα και αν τελικά θα επανακυκλοφορήσουμε κάτι, δεν το ξέρω αυτή τη στιγμή. 

Τόσο οι Alive She Died όσο και οι Trespass με την κυκλοφορία του Stange Times είχαν σύντομη διάρκεια. Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη αυτό;

Υπήρξε και μία δεύτερη περίοδος ASD, στην οποία ήρθαν στο σχήμα οι Γιώργος Κολιόπουλος - drums, Ηρακλής Αναστασιάδης - κιθάρα και Γιώργος Μπουσούνης - πλήκτρα. Ο ήχος μετασχηματίστηκε και το σχήμα συνεχίστηκε σαν Trespass. Οι Trespass κυκλοφόρησαν το LP «Strange Times» το 1988 και το video-clip του ομώνυμου κομματιού, ήταν το πρώτο αγγλόφωνο ελληνικό video clip που μεταδόθηκε από το MTV Europe.

Στις 5 Μαΐου 1989 έγινε και το πολυσυζητημένο support στον Nick Cave στο Ρόδον και στις 5 & 6 Οκτωβρίου 1990 στους Fall. Η συνολική διάρκεια και των δύο σχημάτων (γιατί για μένα οι Trespass ήταν η μετεξέλιξη των Alive She Died και όχι δύο διαφορετικά σχήματα) ήταν 1984-1991. Τότε διαλυθήκαμε οριστικά, λόγω εσωτερικών συγκρούσεων, και εγώ έφυγα για τρία χρόνια στη Νέα Υόρκη για θεατρικές σπουδές, και με την απόφαση να μην ξανακάνω μουσική. Όμως, ποτέ μη λες ποτέ ειδικά αν έχεις το μικρόβιο.

Το πόστερ από το support των Trespass στους Fall στο ιστορικό Ρόδον

Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;

Από 14 χρονών άρχισα να γράφω στίχους και μετά ήρθαν τα συγκροτήματα.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς και πάλι με τη μουσική και πώς προέκυψαν οι Atria;

Μετά από μερικά χρόνια που έχω γυρίσει από Νέα Υόρκη και που δεν ασχολούμαι πια καθόλου με τη μουσική, ξαναβρέθηκα με τον Ηρακλή, ο οποίος είχε γράψει κάποια κομμάτια και μου ζήτησε στίχους. Στην αρχή είχα αρκετή αντίσταση που σύντομα κάμφθηκε, λόγω μικροβίου. Και έτσι το 2000 άρχισε το ηλεκτρονικό ταξίδι των Atria, με ένα LP, δύο mini LP, πολλές εμφανίσεις και σημαντικά support, όπως Hooverphonic, Mark Almond, Scissor Sisters, Pet Shop Boys, Anne Clark, Stereo Mc’s. Οι Atria ήταν: Δάφνη Γερογιάννη - στίχοι/φωνή, Ηρακλής Αναστασιάδης - μουσική/keyboards, Μιχάλης Σεμερτζόγλου - μπάσο, Σπύρος Παπακώτσης - drums, Γιώργος Ζαβούρης - κιθάρα. Το 2007 τελείωσε κι αυτή η πορεία και πέρασα άλλο ένα χρόνο musicless. Το 2009 άρχισα να ψάχνομαι και βρέθηκα με τον Άρη Ζαρακά (που είχε παίξει κιθάρες στο Strange Times). Στην αρχή συνεχίσαμε σαν Atria κάνοντας κάποιες εμφανίσειw αλλά επειδή ο ήχος είχε γίνει πια καθαρά κιθαριστικός και θέλαμε να τον διαφοροποιήσουμε από τον παλιό, μετονομαστήκαμε σε Atria the Project. Κυκλοφορήσαμε πέντε digital singles, μεταξύ των οποίων και μία διασκευή του γνωστού «Bang Bang», και διαλυθήκαμε λόγω μετανάστευσης δύο μελών αυτή τη φορά. Οι Atria the Project ήταν: Δάφνη Γερογιάννη - στίχοι/φωνή, Άρης Ζαρακάς - μουσική/κιθάρες, Στέφανος Kundig - μπάσο, Σπύρος Μισυρλής - drums.

Tι ακολουθεί;

Σήμερα βρίσκομαι στο στούντιο και ηχογραφώ ένα solo album με 10 κομμάτια, που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την Ammos Music, σε παραγωγή του Γιώργου Γκίνη και του Γιώργου Μπουσούνη.