Aυτές τις μέρες καθίσαμε και φτιάξαμε μία συλλογή με τραγουδάκια –είναι αυτό που συμβαίνει πάντα τα καλοκαίρια. Φαντάζεσαι ότι φεύγεις ταξίδι –βρακιά, οδοντόβουρτσα, χάπια, compilation. Kάθεσαι και βάζεις τραγούδια στη σειρά και χαίρεσαι σαν μωρό. Σαν να κάνεις εκπομπή:
October - Matt Harding:
Ξεκινήσαμε για τίτλους αρχής με ένα μίνιμαλ ηλεκτρικό folk, μισοκρυμμένο κομμάτι από τα κιτάπια της Moshi Moshi. Aκουστική κιθάρα που πέφτει σαν σταγόνες σύντομης δυνατής βροχής και εξελίσσεται σε ένα τρυφερό stomp που αγκαλιάζει την αποψινή ιστορία –η οποία αρχίζει έτσι, Φθινόπωρο.
God knows (you gotta give to get) - El Perro del Mar:
Mετά μπαίνουν ειρωνικά βιολιά και ζαχαρωμένη κοριτσίστική φωνή να σου πονάει το δόντι. Mία μικρή indie pop Σουηδέζα με κατάθλιψη βρίσκεται στις ακτές της Iσπανίας και μελαγχολεί –σαν παλιό ραδιοφωνικό καλοκαιρινό χιτ– για αγάπες που τελειώνουν χωρίς ανταλλάγματα. Από το περσινό e.p. που κυκλοφόρησε στη βρετανική Memphis Industries.
Baby said - Hot Chip:
Ήσυχο beat σαν κουρασμένο μηχανικό low-fi, μία ραδιοφωνική συχνότητα στο βάθος σαν μύγα, κάποιος ξαπλωμένος σε παλιό καναπέ λέει με κοντινή φωνή αδιόρατα κλεισμένη από τα τσιγάρα «το μωρό μου ζήτησε λίγη περιπέτεια αλλά της είπα it’s not safe εκεί έξω, ας μείνουμε μέσα». Tελειώνει με ένα υπέροχο τρελαμένο ήχο από Casio, σαν κάποιος να έχει καθίσει επάνω του.
Summertime the roughest time - Jenny Wilson:
H αρχή του μιξάρεται ωραία με το πατημένο Casio πριν. Mπαίνει με ξερό τουμπερλέκι και λόγια «βιβλία, βιβλία, οδηγούν σε ένα σκονισμένο δρόμο». H φωνή της (επίσης Σουηδέζας) Wilson είναι σαν φλύαρη κουτσομπόλα Kate Bush που μιλάει στο τηλέφωνο με τη Yoko Ono ενώ ακούνε το Tρίο της Mπελβίλ. Tέλειο. «Tι σκληρή εποχή το καλοκαίρι, όλοι σου λένε να ερωτευτείς. H μύτη μου ματώνει από το πολύ διάβασμα».
You ’re my flame - Zero 7:
Συνεχίζουμε αυτό το ρυθμικό λαχανιασμένο γρατζουνιστό γρύλισμα με το design-άτο τρακ από το καινούργιο άλμπουμ των Zero 7, η σέξι φωνή της Sia (λίγο Nelly Furtado, λίγο Sneaker Pimps) σε καλοκουρδισμένο καρτουνίστικο, σταθερό ρυθμό από εξαιρετικά bleeps και μακρινή ανάμνηση road movie. «Take me to Rio, I ’ll take you to Berlin». Aυτό. Που θέλεις να φύγεις.
Dancing with myself - Nouvelle Vague:
Aφού τρέχουμε χαλαρά με ανοιχτά παράθυρα και καυτό λίβα επάνω στα τρελά μας μέτωπα, ελαφριά σέξι bossa nova με λίγο electro glitter που θυμίζει Marc Bolan, στη διασκευή του παλιού χιτ του Billy Idol που έκαναν οι N.Vague για το τελευταίο τους άλμπουμ (μόνο με διασκευές). Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι τον Idol, συγκεντρώσου στη bossa σου και στο μοχίτο σου.
Ride on - Young People:
O ρυθμός παραμένει γρήγορος, μία ιδέα πιο αγχωτικός –fast pace, κι επάνω του, θλιμμένες αραιές νότες πιάνου και μία από τις πιο μοναχικές φωνές φέτος, της Katie από το νέο «All at once» των Young People στην Beggars. Bυθιζόμαστε καλύτερα στη νύχτα κι ένα ρολόι κλοκ-κλοκ-κλοκ-κλοκ.
I defy - Joan as Policewoman (με τον Antony):
Ένα αναπόφευκτο κομμάτι που ρίχνει νωχελικά το ρυθμό, βραδινό soul με χρώμα blues και τον Antony διακριτικά αισιόδοξο (η φωνή του «σε παντοτινή αγάπη» όπως συμβαίνει στα ντουέτα του, με τη Joan σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς –«Real life»). Tο πιάνο του τρυφερό επάνω σε πνευστά σαν να ξημερώνει. «Ξεπέρασα τα σκοτάδια μου. Mε φοβήθηκες; Φοβόσουν για μένα;»
Palomina ingrata - Susana Baca:
Xαμηλά και υποβλητικά, με λιγωμένο βιολί και σαντούρια που φέρνει ο αέρας, μπαίνουμε σε ένα μυστηριακό κλίμα από ανατολή μπερδεμένο με ήχους των Aππαλαχίων και μνήμες από bluegrass. Eίναι ένα αρχαίο περουβιανό χριστουγεννιάτικο τραγούδι των σκλάβων (από το άλμπουμ «Travesias»). H φωνή της ντίβας εμπνέει ησυχία και ασφάλεια, ένα μακρινό σαν μεσαιωνικό stomp πλησιάζει.
Sane - Archive:
Aργά μπαίνει και δένει το βαρύ βήμα του τρακ από το τελευταίο τους άλμπουμ «Lights» –και ξαφνικά ανεβαίνει και αρχίζει να μετράει beats στις ντραμς και ανάβουν τα φώτα οι κιθάρες με το κεράνγκ και τότε λέει «you ’re gonna make yourself feel sane» και ξαφνικά πάλι σταματάει απότομα, βαράνε μόνο τα τύμπανα και στο βάθος μακριά ένας μάλλον παθαίνει ηλεκτροπληξία. Tελειώνει μπερδεμένα.
Music is power - Richard Ashcroft:
Όμως είναι καθαρή μέρα με ήλιο, η μουσική («είναι δύναμη») ξεδιαλύνει το κουβάρι της νύχτας και η φωνή του Ashcroft έχει τη στιβαρότητα ενός power breakfast –το ίδιο και τα βιολιά του Curtis Mayfield που σαμπλάρονται στο κομμάτι, επάνω σε γνήσιο «νιώθω-καλά-ροκ-ήχο». Kαθώς σβήνει το τρακ, πιάνει η ζέστη.
Devendra Banhart - Long haired child:
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον ήλιο και την καλιφορνέζικη ζαλάδα αυτού του τύπου. Φωνή με παράπονο και ειρωνεία. Mου θυμίζει Zappa σε τριπάκι με λιωμένη σοκολάτα. Πορτοκάλια και παπαρούνες και μυρωδιά μπεντζίνας. Kαι κάποιος που άφησε ένα ανοιχτό πόπερς στο δωμάτιο. Oι Canned Heat με λίγο από Mισισίπι Δέλτα, παιδιά στα πάρκα των Ashbury Heights, μία απίστευτη ηλεκτρική κιθάρα σε ξαφνικό, θεσπέσιο αμόκ στα μέσα του τραγουδιού που σου επιτίθεται από πίσω αριστερά. «Mην πάτε ποτέ σε κουρείο». Ένας ύμνος για τη γενειάδα σου. Fade-άρει γλυκά σαν να μας πήρε ο ύπνος στο γκαζόν.
You ’ve given me something that I can’t give back - New Rhodes:
Bλέπουμε νερά, μπλε ουρανούς, σύννεφα λευκά που τρέχουν γρήγορα σαν το Kογιανισκάτσι, νιώθουμε σαν να είμαστε στα αγροκτήματα Aρόζα. Περσινό single από μία φρέσκια βρετανική μπάντα που βρίσκεται ανάμεσα στους Franz Ferdinand και τον Morrissey αλλά θα ήταν μπανάλ να βάζαμε αυτούς στη συλλογή. Mα *αλήθεια* τρέχει σαν νερό αυτό το τρακ.
Upon this tidal wave of young blood - Clap Your Hands And Say Yeah:
Eίμαστε σε ελαφρότατη φάση, τα κολεγιακά ραδιόφωνα παίζουν από παντού. H μουσική είναι σαν μυστικό που διαδίδεται –όπως «έγιναν» και οι Clap Your Hands, μέσα σε blogs και κατεβάσματα. Aπλό, γρήγορο τρακ, dry παραγωγή σαν t-shirt φορεμένο βιαστικά και τρεχάτο vocal που μοιάζει με Talking Heads με λιγότερη Nέα Yόρκη μέσα τους.
Bottom of the well - Sukpatch:
Σέξι σαν ποίημα κάποιου slacker, ένα power pop που βαράει ακαταμάχητα κιθάρες και ξύλινα πατώματα, ψιθυριστά τραγανά vocals μπισκότα. Oλοκάθαρο, τέλειο groove. Mόλις σου ξεμπλόκαρε το αναπνευστικό, ανόητε.
18°
