Αλέκα Κανελλίδου, ένα βράδυ

Ευκολάκι για την κυρία: ένα τζαζ σχήμα με ακορντεόν, κοντραμπάσο, ηλεκτρικό πιάνο, τύμπανα και βιολί και μερικά αλάνθαστα στάνταρ από Χατζιδάκι και Ντιν Μάρτιν, Νινή Ζαχά, Κάρλος Γκαρντέλ και Γιάννη Σπανό με εμβόλιμους Ρομπέρτα Φλακ και Χατζηνάσιο. Μιάμιση ώρα στη σκηνή η Αλέκα Κανελλίδου, από το πρώτο έως και το τελευταίο τραγούδι, με αυτή την ιδιότυπη βραχνάδα, γρέζι πολύτιμο και μέταλλο σπάνιο, δεν παρέκκλινε γραμμή από το zeitgeist, που σε ένα ιδανικό open air festival με φωνές και παρουσίες αντίστοιχου διαμετρήματος, θα την είχε στην ίδια σκηνή με τις Μαντλέν Πεϊρού, Ντάιαν Κραλ και Μέλοντι Γκαρντό. Κυρία!

Ήταν κατάμεστη η Μονή Λαζαριστών, καρφίτσα δεν έπεφτε, αν και τα sold out έχουν και τα αρνητικά τους: αδύνατον από τη βοή του πλήθους και τις κλασικές πλέον χαχανούλες, που θαρρείς και το έχουν σκοπό να χαλούν κάθε μυσταγωγία με το μουρμουρητό τους, να «συμβεί» η πολυπόθητη εκείνη στιγμή, όπου ερμηνεύτρια και κόσμος εκτοξεύονται στα αστέρια. Το ίδιο ρεπερτόριο, σε ένα κλειστό τζαζ κλαμπ θα προξενούσε ντελίριο συναισθηματικών εκρήξεων και δεν θα αναγκαζόταν κάθε λίγο και λιγάκι ο τυφλός κύριος, που με τόση προσήλωση πάλευε να συντονιστεί με τους στίχους και τις νότες, να εκλιπαρεί για λιγότερη αγένεια τις «κουκλίτσες». Παρ’ όλα αυτά, η Κανελλίδου το κράτησε «αληθινό». Ούτε μια στιγμή που να της έφυγε το ίσο και η μελωδία, ούτε ένας δεν έφυγε από τη συναυλία της παραπονεμένος: γίναμε χάλια! Το ζητούμενο. Το πρέπον.

Γιατί στα σκοτάδια, τους χωρισμούς, τις αμήχανες μοναχικές ή παγωμένες νύχτες και τα μελαγχολικά φεγγάρια είναι οι τόποι και τα τοπία όπου εξελίσσεται η δράση των ηρώων των τραγουδιών της. Ελαφρύ, ανάερο, τζάζι, μετρονομημένο, συναισθηματικό, ρεπερτόριο, λιτή επικοινωνία με το κοινό, ίσα ίσα για να το κρατά περίεργο αλλά και να το τιθασεύει, αφού οι φαν μπορούν να καταστρέψουν οτιδήποτε το ωραίο από την πολλή «φανοσύνη» τους. Έχει βαμμένους κι ορκισμένους πιστούς η Αλέκα. Που με συνεπήρε με την κλάση της και με υποχρέωσε σχεδόν σε κάθε ρεφρέν της να κοιτώ το βυθό της βότκας στο ποτήρι μου. Κι έβλεπα μέσα του να κολυμπούν και να αναδύονται αναμνήσεις και συναισθήματα, στιγμές, άνθρωποι και εποχές, που μόνο οι μεγάλοι ερμηνευτές μπορούν τόσο εύκολα να ανασύρουν. Τι τα θες! Γεννηθήκαμε και θα σβήσουμε αισθηματίες.

Περισσότερα για το πρόγραμμα της Μονής Λαζαριστών, εδώ.