Είναι μια παλιά τέχνη που συνεχίζει να φτιάχνεται με τα ίδια περίπου υλικά και να βασίζεται στις ίδιες αξίες και ιδέες: ένα ή λίγα όργανα, ποιητική διάθεση, συναισθηματικός λόγος, επιρροές στη μουσική και τους στίχους από όσα συναντάνε on the road, μελαγχολικό mood, εξομολογήσεις, ιδιαίτερη και προσωπική ερμηνεία, ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά. Οι τροβαδούροι, οι singers-songwriters, οι τραγουδοποιοί –όπως θες πες τους– είναι η πιο καλή, ανθρώπινη, ενδιαφέρουσα και ικανοποιητική παρέα που μπορείς να έχεις από έναν απρόσκλητο επισκέπτη, από έναν άγνωστο που μπήκε στο σπίτι σου κρατώντας μια κιθάρα ένα απόγευμα, ένα βροχερό πρωινό που δεν είχες διάθεση να δεις κανένα.
Με πολλούς απ’ αυτούς έχω πια δημιουργήσει μια μακροχρόνια σχέση, κάθε φορά που βγάζουν δίσκο έρχονται να με επισκεφτούν, να καθίσουν στον ίδιο καναπέ και να μου πουν τις καινούργιες τους ιστορίες, γυμνές, αφτιασίδωτες, λυπητερές, γλυκόπικρες και μέσα τους να δω κι εγώ τον εαυτό μου.
Αυτές τις μέρες πέρασε η αγαπημένη μου Rickie Lee Jones απ’ το σπίτι, που είχα να τη δω πάνω από 10 χρόνια. Γνωριζόμαστε από τη δεκαετία του ’80, μου αρέσει η ιδέα πως κάποτε τα είχε με τον Tom Waits κι έχει δουλέψει με όλους, 40 χρόνια στο κουρμπέτι. Λέει φανταστικές ιστορίες, έχει αυτή την παιδική, περίεργη φωνή, της αρέσει να σκαλίζει τον κήπο της και με τον καινούργιο της δίσκο «The Other Side of Desire» με πήγε βόλτα στη Νέα Ορλεάνη, στα Απαλάχια Όρη, στις πολιτείες που ακούνε μόνο country, αλλά μου έπαιξε κι ένα ωραίο βαλσάκι, μου τραγούδησε στα γαλλικά, περάσαμε πολύ ωραία. Της είπα πως είναι από τα πιο καλά άλμπουμ που έχει κάνει κι έφυγε ευχαριστημένη.
Ο παλιόφιλος Ryan Adams, με τα ξεσκισμένα τζιν και το αλήτικο παρελθόν, έχει πια ηρεμήσει κι έχει βρει τον εαυτό του. Με κάλεσε να πάω να τον δω στο Carnegie Hall. Διάλεξε 10 τραγούδια από την ωραία, πλούσια και γοητευτική μουσική του ιστορία και μου τα τραγούδησε με τον πιο απλό, αληθινό και σπαρακτικό τρόπο: με μια κιθάρα ή ένα πιάνο. Με το «(Ten Songs From) Live at Carnegie Hall» πέρασα υπέροχα, ο Ryan μεγαλώνει ωραία, έφτασε κι αυτός τα 40 κι έχει ακόμη πολλά να δώσει.
Πάνε κάποια χρόνια που με το όνομα Moa Bones και τον τίτλο «Aquarelles» πρωτοήρθαν σπίτι μου ο Δημήτρης Αρώνης και η Ευαγγελία Ξυνοπούλου και γνωριστήκαμε. Τώρα εμφανίστηκε μόνος του, κρατούσε στα χέρια ένα σπιτικό άλμπουμ που το είχε φτιάξει με τα χεράκια του και ήταν σαν να γνωριζόμασταν από την αρχή. Ο Moa Bones με το «Spun» κάνει ένα τεράστιο άλμα και φτάνει εκεί που ζούνε οι σπουδαίοι τροβαδούροι. Με υλικά από folk, country, americana και blues, μου τραγούδησε με πολύ καλή φωνή και σπουδαία ερμηνεία 10 τραγούδια που όλα απλώθηκαν μέσα στο δωμάτιο, μέσα μου, και κατέλαβαν τα πάντα. Πολύ χάρηκα με αυτή την αναπάντεχη πρόοδο.
Με λένε Bridie Monds-Watson, μου συστήθηκε το νεαρό κορίτσι από τη Β. Ιρλανδία, αλλά όλοι με φωνάζουν Soak. Είμαι από το Derry και μόλις έβαλα τον πρώτο μου δίσκο «Before we forgot how to dream», ένας τίτλος που μου φάνηκε πολύ ταιριαστός για ένα παιδί 18 χρονών. Και τα τραγούδια όμως δεν με άφησαν καθόλου αδιάφορο, μερικά μάλιστα μου φάνηκαν εξαιρετικά, και ο στίχος της ενδιαφέρων και η λοξή ματιά της και η παιδική φωνή της. Χάρηκα που τη γνώρισα, της είπα πως θα την παρακολουθώ κι έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Έμεινα μόνος κι άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο…
3°
