Όταν η κόρη μιας οικογένειας κωφών ανακαλύπτει το ταλέντο της στο τραγούδι κι έχει την προοπτική να φύγει για το Παρίσι, βρίσκεται διχασμένη απέναντι στη επιθυμία της και στην αδυναμία της να εγκαταλείψει την οικογένειά της, η οποία βασίζεται πάνω της, αφού αποτελεί το συνδετικό της κρίκο με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η ιδέα πίσω από την «Οικογένεια Μπελιέ» θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για ένα δράμα, όμως ο Ερικ Λαρτιγκό αποφασίζει να κάνει μια συχνά συγκινητική μα τελικά αστεία κωμωδία που ακόμη κι αν δεν αποφεύγει πάντα τις ευκολίες, συναισθηματικές ή μη, καταφέρνει να είναι τρυφερή και αποτελεσματική. Η ταινία υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς στη Γαλλία και υπάρχουν ήδη σκέψεις για ένα αμερικάνικο ριμέικ και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί. Ναι, η ιστορία της ακολουθεί μια ξεκάθαρη φόρμουλα, αυτή ενός κοριτσιού που βρίσκεται διχασμένο ανάμεσα στην επιθυμία να ακολουθήσει το όνειρό της και στις υποχρεώσεις της που την κρατάνε πίσω. Ναι, η εξοχή στην οποία ζει η οικογένεια Μπελιέ μοιάζει βγαλμένη από μια ρομαντική ιδέα για την αγροτική ζωή, ναι, το φιλμ δεν διστάζει να γίνει μελοδραματικό. Όμως ακόμη κι αν ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες μιας δραμεντί φτιαγμένης για το μεγάλο κοινό, ακόμη κι αν θυσιάζει μερικά πράγματα για εύκολα, ηχηρά γέλια, δεν μπορείς να αγνοήσεις πως η συνταγή λειτουργεί και πως η ταινία του Λαρτιγκό σε συγκινεί και σε διασκεδάζει, αποκαλύπτει μια ταλαντούχα νεαρή πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της Λουάν Εμερά και κρατά την καρδιά της στο σωστό μέρος, ακόμη κι αν σκοντάφτει σε μερικά αφηγηματικά και συναισθηματικά κλισέ στην πορεία.
Μια υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στην πρεσβεία της χώρας στη Μεγάλη Βρετανία, θα μπλεχτεί σε μια σκοτεινή υπόθεση όταν ανακαλύψει τα ίχνη ενός τρομοκρατικού σχεδίου με στόχο τη Νέα Υόρκη.
Δεν είναι σωστό να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του, ή μια ταινία από τον τίτλο της, αλλά μερικές φορές, ένα φιλμ που επιλέγει έναν τόσο μπανάλ κι αδιάφορο τίτλο, δεν μπορεί παρά να είναι μπανάλ κι αδιάφορο το ίδιο. Το κατασκοπικό θρίλερ του Τζέιμς ΜακΤιγκ ανακυκλώνει μια σειρά από σκηνές που μοιάζουν απολύτως δεδομένες και αναγνωρίσιμες όχι μόνο σε καλύτερες ταινίες του είδους μα πλέον και σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές, δίχως να έχει κάτι καινούργιο να προσθέσει ή μια ιστορία ικανή να σε κρατήσει κολλημένο στην οθόνη να αφηγηθεί. Αντίθετα έχει μερικούς αναγνωρίσιμους ηθοποιούς που προτίμησαν να πουν ναι σε μια καλή αμοιβή για μια ταινία που δεν απαιτεί τίποτα παραπάνω από αυτούς πέρα από το να τρέχουν στο Λονδίνο ή την Times Square δείχνοντας τρομαγμένοι ή αποφασισμένοι ή και τα δύο, πυροβολώντας κατά περιόδους. Ναι, τόσο συναρπαστικό.
Ένας παπουτσής τέταρτης γενιάς ανακαλύπτει στο υπόγειο του εργαστηρίου του μια μαγική ραπτομηχανή η οποία κάθε φορά που μπαλώνει ένα ζευγάρι παπούτσια του δίνει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί στον κάτοχό τους, όταν τα φορά.
Ο Άνταμ Σάντλερ ήταν κάποτε απλά ένας κωμικός ηθοποιός, αλλά πλέον μοιάζει με εκείνες τις τεράστιες προειδοποιήσεις στα κουτιά από τα τσιγάρα: «Προσοχή: Πρόκειται να δείτε μια αληθινά κακή ταινία». Και το «Σε ξένα παπούτσια» είναι μια τόσο κακή ταινία όσο δεν περιμένετε, σχεδόν ντροπιαστική όταν προσπαθεί να είναι αστεία και ενοχλητικά μελό όταν προσπαθεί να γίνει συγκινητική, αμήχανη όταν θέλει να είναι ανθρώπινη και αξιογέλαστη καθώς προσπαθεί να δώσει στην πλοκή μια δόση αγωνίας. Και όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Σάντλερ δεν είναι εδώ τόσο φρικτός όσο συνήθως, αφού η ταινία σαν σύνολο είναι ένα ενοχλητικό αλλοπρόσαλλο μείγμα κωμωδίας και φαντασίας που θα ήθελε να θυμίζει παλιομοδίτικο παραμύθι, αλλά καταλήγει απλά σε έναν αξιογέλαστο εφιάλτη.
22 χρόνια μετά το άνοιγμα του πάρκου ψυχαγωγίας με αληθινούς δεινόσαυρους «Jurassic Park», που όπως όλοι θυμόμαστε δεν είχε ακριβώς επιτυχία, κάποιος είχε την όχι και τόσο φαεινή ιδέα να αφήσει και πάλι τους δεινόσαυρους ελεύθερους.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ παραμένει στο τιμόνι του franchise που ο ίδιος έκανε επιτυχία με τις δύο πρώτες ταινίες της σειράς, αλλά εδώ αφήνει την σκηνοθεσία στον Κόλιν Τρεβόροου, ο οποίος πριν από τρία χρόνια έκανε αίσθηση με την ανεξάρτητη κομεντί επιστημονικής φαντασίας «Safety Not Guaranteed». Και, ναι, το φιλμ υπόσχεται ακόμη πιο εξελιγμένους ψηφιακούς δεινόσαυρους κι ακόμη πιο εντυπωσιακά ειδικά εφέ, αλλά στην πραγματικότητα ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ατού του να μην είναι άλλο από τον ταχύτατα ανερχόμενο πρωταγωνιστή του Κρις Πρατ. Ο πρώην τηλεοπτικός κωμικός έδειξε στους «Φύλακες του Γαλαξία» ότι έχει τα φόντα να γίνει ένας νέας κοπής action star, αστείος και πειστικός μαζί κι εδώ έρχεται να επιβεβαιώσει τη φήμη του απέναντι σε ένα μάτσο γιγαντιαία ερπετά και τις προσδοκίες ενός κολοσσιαίου χολιγουντιανού blockbuster.
Ακόμη: Μοιάζοντας επίκαιρο μέσα από την κουβέντα που γίνεται για τις ελληνικές απαιτήσεις επί των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, το ντοκιμαντέρ του Στέφαν Χάουπτ «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» (A Song For Argyris) αφηγείται την ιστορία ενός άντρα ο οποίος επιβίωσε της σφαγής του Διστόμου και της προσπάθειάς του να χτίσει μια καινούργια ζωή μέσα από αυτή την τραυματική εμπειρία. >>> Η Κάθριν Χεπμπορν φτάνει μόνη στη Βενετία για διακοπές κι ερωτεύεται ένα γοητευτικό Ιταλό, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι είναι παντρεμένος στο «Διακοπές στη Βενετία» (Summertime) του Ντέιβιντ Λιν που βγαίνει στις αίθουσες σε επανέκδοση.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
4°
