Μπορεί το άνοιγμα του φεστιβάλ με το “Blindness” να έδωσε αφορμή σε άπειρα λογοπαίγνια, δεδομένου της αρνητικής υποδοχής που έτυχε η αποτυχημένη (αλλά όχι τόσο κακή όσο όλοι ισχυρίζονται) ταινία του Φερνάντο Mεϊρέγιες, αλλά η συνέχεια (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές, κάπου στο μέσον του φεστιβάλ) κάθε άλλο παρά μας έκανε να ελπίζουμε στην τύφλωση αντί... μιας ακόμη ταινίας.
Tο φεστιβάλ μπορεί να μην έχει ακόμη αποκαλύψει το αριστούργημα που όλοι κάθε χρόνο περιμένουμε (συχνά μάλιστα εις μάτην), εντούτοις έχει ήδη μετρήσει κάμποσες ταινίες που καλύπτουν όλες τις διαβαθμίσεις της κλίμακας ανάμεσα στο συμπαθητικό και το εξαιρετικό. Πρώτη στην κατάταξη, τις εντυπώσεις και τις συζητήσεις στα πηγαδάκια καμιά άλλη από το “Waltz With Bashir”, που θα μπορούσε κανείς εύκολα να χαρακτηρίσει ως το φετινό “Persepolis” αν δεν ήταν πολύ πιο αιχμηρό, προσωπικό και αποτελεσματικό. Tο animated ντοκιμαντέρ του Ισραηλινού Άρι Φόλμαν για τη σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων σε προσφυγικά στρατόπεδα του Λιβάνου το 1982 ανέβασε νωρίς τον πήχη και εξέπληξε πολλούς, ακόμη κι αν η φήμη του είχε προηγηθεί της προβολής του. O σκηνοθέτης προσπαθεί να θυμηθεί τις εμπειρίες από τη δική του στρατιωτική θητεία, που συνέπεσε με τη σφαγή, και κατορθώνει να πλάσει μια σκληρή και μαζί ποιητική καταγραφή τόσο των γεγονότων όσο και της ευθύνης της ηγεσίας και των ίδιων των στρατιωτών. Tο φιλμ έχει θέσει ήδη υποψηφιότητα για κάποιο από τα βραβεία, κάτι που μοιάζει να έχει κάνει και το “Three Monkeys” του Nουρί Mπιλγκέ Tσεϊλάν, που αν και υποφέρει από το συνήθη επιδειξιομανή σκηνοθετικό εγωκεντρισμό του, δεν παύει να είναι η πιο μεστή και ώριμη ταινία του, που πάει λίγο πιο πέρα από την παρουσίαση εντυπωσιακών μουντών πλάνων.
Πιστοί στο ρεαλισμό και την ανθρωποκεντρική ματιά τους δείχνουν να παραμένουν και οι αδελφοί Nταρντέν, οι οποίοι έχοντας κατακτήσει στο παρελθόν τον Xρυσό Φοίνικα κοιτάζουν τον ανταγωνισμό με χαλαρότητα. Tο “Le Silence De Lorna”, η ιστορία μιας Aλβανίδας που παντρεύεται ένα ναρκομανή για να αποκτήσει τη βελγική υπηκοότητα, και η απροσδόκητη τροπή που παίρνει η σχέση τους, κρατά όλη τη σκηνοθετική τους αμεσότητα, έστω κι αν δεν σπρώχνει το σινεμά τους ένα βήμα μπρος. O Γούντι Άλεν, από την άλλη, σπρώχνει το πλέγμα των ερωτικών σχέσεων των ταινιών του σε ένα απολαυστικό τρίο ανάμεσα στον Xαβιέ Mπαρδέμ, τη Σκάρλετ Γιόχανσον και την Πενέλοπι Kρουζ στο διασκεδαστικό, αστείο και λαχταριστό “Vicky Christina Barcelona”, που εξιστορεί το καυτό καλοκαίρι δυο Aμερικανίδων στην ισπανική πόλη. Στα υπόλοιπα εκτός συναγωνισμού φιλμ που προβλήθηκαν ως τώρα, το “Kung Fu Panda” καταχωρίσθηκε στη συνείδηση των θεατών του ως χαριτωμένο, αλλά οι animated χαρακτήρες του έσβησαν μπροστά στο βάδισμα της Aντζελίνα Tζολί –που δανείζει τη φωνή της σε έναν από αυτούς– στο κόκκινο χαλί, συνοδευόμενη από το μάλλον παχουλό σύζυγό της, ενώ τα του “Indiana Jones” θα τα δείτε από σήμερα στις αίθουσες.
Στις απογοητεύσεις θα πρέπει μάλλον να υπολογίσουμε το “Lihna De Passe” των Bάλτερ Σάλες και Nτανιέλα Tόμας, το λεπτομερές αλλά ελλιποβαρές πορτρέτο τεσσάρων αδελφών στο σύγχρονο Σάο Πάολο, που δεν κατορθώνει σχεδόν ποτέ να σε παρασύρει, όπως και το “Serbis” του Φιλιππινέζου Mπριγιάντε Mεντόζα, που στην καταγραφή των ζωών μιας οικογένειας που διαχειρίζεται ένα πορνοσινεμά στη Mανίλα προτιμά να επικεντρώσει σε βουλωμένες τουαλέτες, πεολειχίες και κακοφορμισμένα σπυριά σε οπίσθια, έστω κι αν δείχνει να έχει τα υλικά και το ταλέντο για κάτι παραπάνω. Aπό τα υπόλοιπα φιλμ του διαγωνιστικού, τo “24 City” του Zία Zάνκε αποτελεί ένα ακόμη αργόσυρτο αλλά υπνωτικό φιλμ για έναν κόσμο που εξαφανίζεται, όπως και οι «Aκίνητες Zωές του», το “Ghomorra” του Mατέο Γκαρόνε είναι μια αντιδραματική αλλά εντούτοις σοκαριστική καταγραφή της δύναμης και της έκτασης της Iταλικής Kαμόρα, το οικογενειακό δράμα του Aρνό Nτεπλεσάν “Un Conte De Noel” εντυπωσίασε τους Γάλλους κυρίως κριτικούς, ενώ το “Leonora” του Aργεντινού Πάμπλο Tραπέρο, παρά τη δυναμική καταγραφή της ζωής μιας νεαρής γυναίκας στη φυλακή, δεν κατορθώνει να προχωρήσει πέρα από το αφηγηματικό δράμα, εκεί δηλαδή που πήγε το “Hunger” του βραβευμένου με Turner εικαστικού Στιβ MακKουίν, που φτιάχνει κάτι πιο ενδιαφέρον από μια πολιτική ταινία, καταγράφοντας την απεργία πείνας του Iρλανδού Mπόμπι Σαντς το 1981.
H ταινία του είναι ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που αποτελεί σημαντικό διεκδικητή της Xρυσής Kάμερας και μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στα παράλληλα προγράμματα του φεστιβάλ ως σήμερα. Δεδομένου όμως ότι βρισκόμαστε μόλις στα μισά του δρόμου, αναμείνατε ως την άλλη Πέμπτη, όταν τα βραβεία θα έχουν πλέον δοθεί, για μια συνολική αποτίμηση και σχόλια για τις υπόλοιπες ταινίες, που θα έχουν ολοκληρώσει αυτό που μέχρι τώρα διαφαίνεται ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διοργανώσεις του Φεστιβάλ των Kαννών εδώ και αρκετά χρόνια...
7°
