Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

H καινούργια φιλενάδα (Une Nouvelle Amie)****

Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

Παίζουν: Ρομέν Ντιρί, Αναΐς Ντεμπουστιέ, Ραφαέλ Περσονάζ

Μετά το θάνατο της καλύτερής της φίλης, η Κλερ ανακαλύπτει κατά τύχη ότι ο σύζυγος της νεκρής νικά τη δική του θλίψη φορώντας τα ρούχα της γυναίκας του. Η αποκάλυψη θα τους φέρει απρόσμενα κοντά με όχημα την κοινή τους αγάπη για εκείνη.

Η ιστορία της καινούργιας ταινίας του Φρανσουά Οζόν, με διαφορά η καλύτερη, πιο ολοκληρωμένη και απολαυστική σε μια φιλμογραφία στην οποία δεν λείπουν οι αστοχίες, ίσως ακούγεται όσο εξωφρενική θα περιμένατε από ένα σκηνοθέτη που δεν αρνείται την ταμπέλα του «enfent terrible», αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύεται κάτι πολύ πιο σύνθετο από ένα φιλμ που φιλοδοξεί να ερεθίσει ή να «σοκάρει». Βασισμένο σε ένα διήγημα λίγων σελίδων γραμμένο από τηνΡουθ Ρέντελ, μια Βρετανίδα συγγραφέα κυρίως «αστυνομικών ιστοριών» που φλερτάρουν με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού και της σεξουαλικότητας, η «Καινούργια φιλενάδα» μετατρέπεται στα χέρια του Οζόν σε μια κατά βάση τρυφερή ταινία που φλερτάρει δίχως κανενός είδους κόμπλεξ με μια σειρά από διαφορετικά είδη. Από το μελόδραμα στο χιτσκοκικό θρίλερ κι από την κομεντί στο αλμοδοβαρικό camp, το φιλμ ξέρει πώς να μη χάνει την πορεία του στις κατά στιγμές απότομες στροφές και να κρατά στο κέντρο του τη σχέση που το κάνει να λειτουργεί: την απόλυτα μπερδεμένη μα απόλυτα γοητευτική εξερεύνηση της φύσης των δύο ηρώων μέσα από την αντανάκλαση μιας τρίτης γυναίκας, που μπορεί να είναι απούσα, υπήρξε και παραμένει όμως απόλυτα καθοριστική και για τους δυο. Με χιούμορ και αγωνία, με ανατροπές και γοητευτικούς υπαινιγμούς, με κατανόηση κι απροσδόκητα μετρημένη διάθεση, ο Οζόν στήνει ένα φιλμ για τη βιαιότητα της απώλειας και για τα σεξουαλικά φαντάσματά μας με τρόπο αριστοτεχνικό. Από την ερμηνεία του Ρομέν Ντιρί, που αν και μάλλον «ατάλαντη» γυναίκα είναι εξαιρετικός ηθοποιός, μέχρι τον κόσμο στον οποίο το φιλμ διαδραματίζεται –μια μάλλον off εκδοχή ενός γαλλικού προαστίου– υπάρχουν πολλά να απολαύσεις, με πρώτο και καλύτερο αυτό που μοιάζει ως η ωρίμανση του ίδιου του Οζόν στον κινηματογραφιστή που πάντα ελπίζαμε ότι μπορεί να γίνει.

Τα κορίτσια (Bande de Filles)***

Σκηνοθεσία: Σελίν Σιαμά

Παίζουν: Καριτζά Τουρέ, Ασά Σιλά, Λιντσέι Καραμό

Μια 16χρονη νεαρή στα φτωχά προάστια του Παρισιού γίνεται μέλος μιας συμμορίας κοριτσιών, θέλοντας να διασχίσει το δικό της δρόμο προς την ενηλικίωση μακριά από το καταπιεστικό οικογενειακό και κοινωνικό της περιβάλλον.

Από τα πρώτα πλάνα, όταν δυο ομάδες ράγκμπι συγκρούονται σε ένα σχολικό γήπεδο για να ανακαλύψεις όταν βγάζουν τα κράνη ότι είναι κορίτσια, το φιλμ της Σελίν Σιαμά –και στις τρεις μέχρι τώρα ταινίες της έχει στο κέντρο τους γυναικείους χαρακτήρες ιδωμένους με απρόβλεπτο τρόπο– σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Η ιστορία της Μαριέμ, που υποδύεται με ένταση και ταλέντο η πρωτοεμφανιζόμενη Καριτζά Τουρέ, δεν έχει καμιά σχέση με τα κλισέ των ταινιών για τα φτωχά προάστια ή για την κοριτσίστικη ενηλικίωση. Το ίδιο και ο τρόπος που η Σιαμά επιλέγει να την αφηγηθεί, μέσα από μια άμεση, αληθινή street κάμερα, αλλά και συχνά με σκηνές που δεν έχουν καθόλου διαλόγους μα που της επιτρέπουν να πει όσα χρειάζεται. Όπως αυτή στην οποία τα κορίτσια σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, φορώντας κλεμμένα ρούχα με τα αντικλεπτικά ακόμη επάνω τους, χορεύουν και τραγουδούν ολόκληρο το «Shine bright Like a Diamond» της Rihanna, σε μια σκηνή που βλέποντάς τη νιώθεις ότι είναι μεγαλειώδης και με τον τρόπο της ήδη κλασική.

Τα δικά μας παιδιά (I Nostri Ragazzi)***

Σκηνοθεσία: Ιβάνο Ντε Ματέο

Παίζουν: Αλεσάντρο Γκάσμαν, Τζιοβάνα Μετζοτζιόρνο, Λουίτζι Λο Κάσκιο

Δύο ζευγάρια στη σύγχρονη Ιταλία με διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή θα έρθουν αντιμέτωποι με την τραγική υποψία (ή και βεβαιότητα) πως τα παιδιά τους είναι υπεύθυνα για ένα αναίτιο έγκλημα.

Βασισμένο στο best seller του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ «Το δείπνο», το οποίο έχει ήδη μεταφερθεί μια φορά στο σινεμά στη χώρα του και το οποίο ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει και η Κέιτ Μπλάνσετ, το φιλμ του Ματέο κρατάει από την ιστορία μόνο τη βασική αφηγηματική γραμμή και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προβληματική του. Αν το βιβλίο διαδραματιζόταν στη διάρκεια ενός δείπνου, τα «Δικά μας παιδιά» ανοίγουν την παλέτα τους σε κάτι λιγότερο θεατρικό, κατορθώνοντας παράλληλα να κοιτάξουν βαθύτερα στην ουσία των χαρακτήρων, του τρόπου σκέψης τους και κυρίως πάνω στις κοινωνικές δομές που γεννούν και τρέφουν τη βία. Καθώς πρόκειται για μια σύγχρονη ιταλική ταινία μερικές αχρείαστες στιγμές (υπερβολικά μελοδραματικές, υπερβολικά μουσικές ή αναίτια γυμνές) δεν λείπουν, ωστόσο η καρδιά της ταινίας βρίσκεται στο σωστό σημείο και η ματιά της παραμένει διαπεραστική.

>>> O Τομ Χάρντι είναι ένας αστυνομικός που προσπαθεί να διαλευκάνει μια σειρά από δολοφονίες παιδιών στη σταλινική Ρωσία στο «Child 44» του Ντάνιελ Εσπινόζα, βασισμένο στο best seller του Τομ Ρομπ Σμιθ, το οποίο είχε με τη σειρά του βασιστεί σε αληθινά γεγονότα.

>>> Μια τελειόφοιτη λυκείου ανακαλύπτει ότι ο μόνος λόγος που την κάνουν παρέα τα αγόρια είναι για να προσεγγίσουν τις όμορφες φίλες της. Και μάλιστα ότι την αποκαλούν «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.» (The Duff), δηλαδή «Φίλη Λόγω Όγκου Μάζας Περιφέρειας & Ασχήμιας». Αν αυτό σας ακούγεται αστείο, τότε ίσως διασκεδάσετε και με την κωμωδία του Άρι Σάντελ.