Ένα εξάχρονο αγόρι και η μητέρα του που ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει το θάνατο του συζύγου της, θα κάνουν ένα βράδυ το λάθος να διαβάσουν ένα παράξενο βιβλίο αντί για παραμύθι. Κι ένα σκοτεινό πλάσμα θα έρθει απρόσκλητο στο σπίτι τους.
Αν περισσότερο κι από το να σας τρομάζουν έχετε πλέον συνηθίσει οι ταινίες τρόμου να σας απογοητεύουν με τη σχηματική πλοκή, τις προβλέψιμες ανατροπές και τις ευκολίες του ηχητικού design και των ξαφνικών «μπου», οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε πριν μπείτε στην αίθουσα για να δείτε το «Babadook». To φιλμ της Αυστραλέζας Τζένιφερ Κεντ δεν έχει καμιά σχέση με όλα τα παραπάνω. Χτισμένη με απόλυτο σεβασμό στους πιο βασικούς κανόνες ενός είδους που όταν λειτουργεί πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από ένα απότομο τίναγμα στην πολυθρόνα, αναμοχλεύοντας τους πιο μύχιους και κρυφούς φόβους μας, αυτή η ταινία σε βυθίζει σε ένα ψυχολογικό, φροϊδικό σκοτάδι ανασύροντας από το βάθος κάτι που δεν χρειάζεται να ξέρεις τι είναι για να φοβηθείς. Ναι, το «Babadook» ξέρει με το παραπάνω πώς να χτίσει το μηχανισμό ενός αληθινά τρομακτικού φιλμ, αλλά έχει στο βάθος του μια ιστορία και χαρακτήρες που δεν ξεφτίζουν σαν χαλκομανίες αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια. Κι όπως τα καλύτερα σκοτεινά παραμύθια για παιδιά λειτουργούν σαν παραβολές για το μεγάλο «φωτεινό» κόσμο στον οποίο βρίσκουμε καταφύγιο στη διάρκεια της μέρας, έτσι και το φιλμ της Κεντ μιλά για περισσότερα απ’ όσα η ιστορία λέει με την πρώτη ματιά. Για την κατάθλιψη και την απελπισία, για την τραυματική εμπειρία του να μεγαλώνεις, για το έμφυτο σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Και με το οποίο ίσως χρειάζεται να γίνουμε φίλοι για να προχωρήσουμε μπροστά. Κι αν όλα αυτά ακούγονται ίσως κάτι παραπάνω απ’ ό,τι έχετε συνηθίσει να περιμένετε από μια ταινία τρόμου, μην ανησυχείτε. Δεν θα σας αποσπάσουν από τις ανατριχίλες που εγγυημένα θα νιώσετε βλέποντας το φιλμ. Αντίθετα θα τις κάνουν πολύ πιο έντονες. Και πιθανότατα θα τις πακετάρουν στο υποσυνείδητό σας για να τις πάρετε σπίτι βγαίνοντας από την αίθουσα...
Νυχτερινή καταδίωξη (Run All Night) **
Σκηνοθεσία: Ζομ Κολέ Σέρα
Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Εντ Χάρις, Τζόελ Κινάμαν
Ένας πρώην εκτελεστής για έναν Ιρλανδό μαφιόζο θα πρέπει να διαλέξει πλευρά όταν ο γιος του βρεθεί στο στόχαστρο του πρώην αφεντικού του.
Πιθανότατα κανείς δεν θυμάται πλέον ότι ένα πιστόλι δεν ήταν πάντα κολλημένο στο χέρι του Λίαμ Νίσον και πως μια γροθιά δεν ήταν το πιο αναγνωρίσιμο εκφραστικό του μέσο στο σινεμά. Όμως ένας καλός ηθοποιός είναι πάντα ένας καλός ηθοποιός, ακόμη κι όταν καλείται να παίξει παραλλαγές ενός υπερβολικά γνώριμου χαρακτήρα σε μια υπερβολικά γνώριμη ταινία. Και το ίδιο ισχύει και για τον Εντ Χάρις που επίσης ξέρει πώς να κλέψει την παράσταση σε ένα φιλμ που είναι σαν να το έχεις ξαναδεί, αλλά που ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι στο μεγαλύτερο μέρος του απολαυστικό. Σε αντίθεση με το «Taken» και τις απομιμήσεις του, εδώ ο Σέρα κι ο Νίσον δοκιμάζουν κάτι πιο «αληθοφανές» και «σκληρό», κάτι που θα ήθελε να θυμίζει το σινεμά του Σκορσέζε (οι λέξεις κλειδί είναι «θα ήθελε») αλλά που, έστω κι αν δεν τα καταφέρνει, παραμένει αξιοπρεπές και με τον τρόπο του τίμιο.
Περισσότερο από μια βιογραφία, το φιλμ φιλοδοξεί να είναι μια λυρική ανάγνωση της ζωής και του έργου του ποιητή Τσαρλς Κένεθ Γουίλιαμς.
Σκηνοθετημένο από 11 συμφοιτητές του Τζέιμς Φράνκο, υπό την καθοδήγησή του, η «Υπόσχεση» μπορεί να υπόσχεται πολλά αλλά δεν παραδίδει σχεδόν τίποτα. Θυμίζοντας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα κακοσκηνοθετημένο, πολύ πιο φτηνό και εντελώς ανούσιο κακέκτυπο του «Δέντρου της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ, το φιλμ δεν κατορθώνει να αποτελέσει ούτε ένα πορτρέτο του Γουίλιαμς, ούτε κάτι που να περιγράφει με αποτελεσματικό τρόπο τις επιρροές την απήχηση, την ουσία της τέχνης του. Αυτό που βλέπεις καταλήγει να μοιάζει όχι με μια λυρική εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης (όπως το «Δέντρο της Ζωής» επιχειρούσε να είναι), αλλά μια σχεδόν ερασιτεχνική συλλογή από πλάνα περασμένα από το αντίστοιχο ενός κινηματογραφικού instagram δίχως ιδιαίτερη συνοχή και σίγουρα δίχως κανένα λόγο ύπαρξης.
Η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι: Εκείνη (The Disappearance of Eleanor Rigby: Her) **
Μια γυναίκα προσπαθεί να ξαναβρεί το νόημα της ζωής της και του διαλυμένου γάμου της μετά το θάνατο του γιου της.
Γυρισμένο σε δύο μέρη, από τη μεριά εκείνης κι από τη μεριά εκείνου, αλλά και μονταρισμένο σε μια ταινία που περιέχει τις ιστορίες και των δυο, το «Έλενορ Ρίγκμπι» απλώνεται ουσιαστικά σε τρία φιλμ. Το πρώτο από αυτά δυστυχώς δεν σε κάνει να ανυπομονείς να δεις τα δύο άλλα, αφού όσο κι αν είναι γεμάτο από εξαιρετικούς ηθοποιούς και ξεκινά από μια σεναριακή ιδέα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι εν δυνάμει σπαρακτικό και λυτρωτικό, δεν μοιάζει να πηγαίνει πιο βαθιά από ένα πρώτο επίπεδο. Η Τζέσικα Τσαστέιν μπορεί να είναι μια αληθινά μαγνητική κινηματογραφική παρουσία και ο Τζέιμς Μακαβόι ένας εξίσου ικανός ηθοποιός, όμως στο φιλμ του Μπένσον δεν σε πείθουν σαν δύο άνθρωποι συντετριμμένοι από ένα βαθύ δράμα κι η διαδρομή τους δεν σε παρασύρει με τον τρόπο που θα περίμενες. Παρόλη την μπεργκμανική ομφαλοσκόπηση και το βάθος που οι ιδέες και τα συναισθήματα φιλοδοξούν να αγγίξουν, το φιλμ μοιάζει σαν υπερβολικά καλογυαλισμένο δράμα φτιαγμένο από πλούσιους διανοούμενους για πλούσιους διανοούμενους. Και, δυστυχώς, όπως και ο τρόπος που η αφήγηση δομείται σε τρεις ταινίες, έτσι και το δράμα των ηρώων δεν μοιάζει με τίποτα παραπάνω από εγκεφαλική άσκηση, ένα οριακά ενδιαφέρον τρικ.
Ακόμη
>>> Αν είστε ακόμη στο δημοτικό σχολείο μπορεί να ξέρετε τις Winx, τις μαγικές νεράιδες που στο «Winx: Το μυστήριο του Ωκεανού» (Winx Club: The Mystery of the Abyss) επιστρέφουν για να αντιμετωπίσουν μια σειρά από επικίνδυνους εχθρούς και... τη μόλυνση των ωκεανών! Αν δεν είστε στο δημοτικό, προσπεράστε ελεύθερα.
>>> Μια ομάδα φοιτητών ανακαλύπτει έναν τρόπο να φέρνει πίσω στη ζωή τους νεκρούς. Και θα δοκιμάσουν να τον κάνουν πράξη σε μια συμφοιτήτριά τους. Το θρίλερ του Ντέιβιντ Γκελμπ «Η Επιστροφή των Νεκρών» (The Lazarus Effect) πιθανότατα δεν θα μπορούσε να βγει στις αίθουσες σε καλύτερο timing από ό,τι ανήμερα του Πάσχα. Καλή Ανάσταση!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
