Αν ήσουν πέρσι στην πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ για τον Joe Strummer “The Future Is Unwritten” του Julien Temple, ακόμη θα θυμάσαι την εκπληκτική εισαγωγή της ταινίας με το “White Riot” των Clash να ακούγεται δυνατά. Πολύ δυνατά. Tα καλά νέα από το μέτωπο του φεστιβάλ, πέρα από το γιο της Βάσως – να ζήσει, είναι ότι ο Bρετανός σκηνοθέτης είναι στους φετινούς καλεσμένους στις νυχτες πρεμιερας - conn-x.
Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Malcοlm ΜcLaren, ο πανκόφιλος απόφοιτος του Κέιμπριτζ αναλαμβάνει το 1979 την ολοκλήρωση της ταινίας “The Great Rock’n’Roll Swindle”, συνδέει το όνομά του με την ενέργεια του punk, σκηνοθετεί δεκάδες βιντεοκλίπ, μιούζικαλ και μουσικά ντοκιμαντέρ όπως τα “Absolute Beginners”, “Glastonbury” και την πρόσφατη επανένωση των Pistols σε ένα DVD με τίτλο “Sex Pistols: There ’ll Always Be An England”. Η νέα του ταινία, η νουάρ όπερα “Τhe Eternity Man”, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να αφηγηθεί: τη ζωή του Arthur Stace, ενός πρώην αλκοολικού που έγινε χριστιανός και για 40 χρόνια έγραφε τη λέξη «αιωνιότητα» (eternity) με κιμωλία στα πεζοδρόμια του Σίδνεϊ.
Λίγες μέρες πριν έρθει στην Αθήνα, τον πέτυχα τηλεφωνικά στο σπίτι του στη Δυτική Αγγλία, όπου ζει μακριά από το Λονδίνο και το αγαπημένο του Σόχο, να ανυπομονεί να βρεθεί στον αττικό ήλιο και κυρίως να ξεφύγει από τις συνεχείς βροχές έχοντας να πει μια καλή κουβέντα για τους Sex Pistols, μερικές πιο βαριές για τον Sting και το σύγχρονο κινηματογράφο.
Τι κυνηγάει με την αιωνιότητα ο ήρωας της νέας σου ταινίας;
Μου κίνησε την περιέργεια η ιστορία του “Eternity Man”, που πέρασε 4 δεκαετίες από τη ζωή του περπατώντας τις νύχτες στο Σίδνεϊ, γράφοντας στους δρόμους του μία και μόνο λέξη. Τη λέξη αιωνιότητα. Πολύ πριν από την έλευση του γκράφιτι. Μου άρεσε η εμμονή αυτή. Και ότι δούλευε στους υπονόμους.
Πώς σου φαίνεται η δουλειά του Banksy στο Λονδίνο και πόσο σχετίζεται με τον Stace;
Αυτό που έκανε ο Stace στην Αυστραλία ήταν περισσότερο conceptual. Έγραφε τη λέξη αιωνιότητα μέχρι την επόμενη μέρα που μια βροχή θα την έσβηνε. Μοιάζει με τον Banksy στο σημείο που ούτε αυτός ήθελε να φανερώσει την ταυτότητά του.
Νομίζεις ότι η αντίθεση μεταξύ της μεσοαστικής καταγωγής του Joe Strummer (ήταν γιος διπλωμάτη) και του punk χαρακτήρα του τον σημάδεψε;
Σίγουρα υπήρχε αυτή η αντίθεση μεταξύ της διάθεσής του να ζήσει στο δρόμο από τη μια και της μεσοαστικής καταγωγής του από την άλλη. Κατά διαστήματα μετουσίωσε την κατάσταση αυτή σε μερικά υπέροχα τραγούδια. Αργότερα, όσο εξοικειωνόταν με την αντίθεη, γινόταν όλο και πιο άνετος. Ο Strummer ήταν σύνθετη προσωπικότητα. Ήταν, ξέρεις, πολύ ευγενικός, σε βαθμό μάλιστα οι γύρω του να εκπλήσσονται.
Πόσα έχουν αλλάξει σήμερα από την εποχή του “No Future”;
Όλα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος ο ίδιος έχει αλλάξει. Πέρα από την ηλικία και το γεγονός ότι έχουν παχύνει, δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορά. Δεν δίνουν δεκάρα για το τη γνώμη των άλλων. Μου άρεσε η χιουμοριστική διάθεση με την οποία επιτέθηκαν στις πρόσφατες επανενώσεις συγκροτημάτων από μουσικούς που παίρνουν τους εαυτούς τους τόσο στα σοβαρά, όπως ο Sting. Νομίζει ότι είναι ακόμη 25 και κουνάει τον κώλο του στη σκηνή σαν να είναι ο νέος θεός του ροκ. Οι Pistols δεν τρέφουν τέτοιες αυταπάτες. Μου άρεσε που βγήκαν και είπαν ότι είμαστε χοντροί, 50 χρονών και πίσω στη δράση.
Τι είναι punk σήμερα;
Ή τα σύνορα μεταξύ mainstream και underground είναι πιο ασαφή από ποτέ; Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι η διαχωριστική γραμμή δεν είναι τόσο ξεκάθαρη πια. Από την άλλη, υπάρχουν τόσες διαφορετικές αγορές που διαθέτουν εξαιρετικά δημιουργικές μεθόδους στο να πείσουν τον κόσμο να καταναλώσει. Στην περίπτωση των Sex Pistols, υπήρχε αυτή η underground ιδέα για τον κόσμο, η ιδέα να χτυπήσουν τη μαζική κουλτούρα με τη μία.
Πόσο εύκολο είναι να γίνει πάλι κάτι τέτοιο;
Τώρα είναι πολύ δύσκολο να συνδεθείς με τη μαζική κουλτούρα μέσω ενός ουσιαστικού μηνύματος. Σήμερα πρέπει να είσαι όσο πιο ανούσιος γίνεται για να πετύχεις. Ίσως με τους Pistols να ήταν η τελευταία φορά που έγινε κάτι. Βέβαια με όσα συμβαίνουν σήμερα –το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η οικονομική κατάρρευση, ο πόλεμος στην τρομοκρατία– ίσως ο κόσμος να αφυπνιστεί, ίσως να χρειαζόμαστε ξανά τραγούδια με ουσία.
Τι προβλέπεις για το μέλλον;
Kαταστροφή. Κάτι που είναι συναρπαστικό. Το καλύτερο δυνατό. Να αρχίσει το πράγμα από την αρχή. Να τελειώνουμε με την αποθέωση της απληστίας.
Πώς σου φάνηκε η «Εξιλέωση»;
Moυ άρεσε η κόρη μου. (Η 19χρονη σήμερα κόρη του Juno Temple έπαιζε στην ταινία το ρόλο της Lola Quincey). Η αρχή ήταν εντάξει, αλλά μέχρι εκεί. Βρήκα πολύ στατική τη σκηνή της παραλίας με εκείνο το μεγάλο μονοπλάνο.
Η σχέση σου με τον Derek Jarman;
Τον αγαπούσα, ήταν φίλος μου. Γενναιόδωρος, ζεστός, με αίσθηση του χιούμορ.
Ο David Bowie;
Πάντα ήταν συνεργάσιμος και πραγματικά απόλαυσα τις δουλειές που κάναμε μαζί. Συναρπαστικός χαρακτήρας. (Γέλια) Εκεί που τον βλέπεις κανονικό, μπορεί να μεταμορφωθεί ξαφνικά και να γίνει απίστευτα εκκεντρικός. Νομίζω ότι ο τρόπος του είναι σχιζοφρενικός.
O τίτλος “The future is unwritten” (Το μέλλον είναι άδηλο) ήταν μια απάντηση στο “Νο Future των Pistols”; Ναι. Μπορείς να πεις και τα δύο, πάντως. (Γέλια)
Oι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας θα διαρκέσουν από τις 17 ως τις 28 Σεπτεμβρίου. Κανόνισε την πορεία και τα εισιτήριά σου.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
