Παραμονές Χριστουγέννων του 2010, ο Στέλιος, ιδιοκτήτης ενός τζαζ κλαμπ, βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Οι δανειστές του απαιτούν τα χρήματά τους κι ο χρόνος τρέχει εναντίον του.
Η φράση ελληνικό φιλμ νουάρ μπορεί να ακούγεται οξύμωρη (ακόμη κι αν δεν είναι τόσο σπάνιο όσο ίσως μοιάζει), όμως το νέο φιλμ του Αλέξη Αλεξίου, που είχε κάνει αίσθηση με την πρώτη του ταινία «Ιστορία 52», δείχνει πώς οφείλει να είναι ένα νεο-νουάρ στις μέρες μας στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού. Κι αν μια ταινία είδους οφείλει να ακολουθεί μια σειρά από «κανόνες» και «συμβάσεις», η «Τετάρτη 04:45» δείχνει πως αυτές όχι απλά δεν συνεπάγονται περιορισμούς, μα αντίθετα μπορούν να οδηγήσουν σε μια δημιουργική απογείωση. Το φιλμ του Αλεξίου είναι μία από τις πιο στιλιζαρισμένες και όμορφες ταινίες που θα δείτε όλη τη χρονιά, ένα ολοκληρωμένο όραμα για το σινεμά είδους με την ξεκάθαρη ματιά ενός δημιουργού να την εμπνέει. Μεταμορφώνοντας απόλυτα πειστικά την Αθήνα στο τοπίο ενός βροχερού νυχτερινού άσχημου ονείρου από το οποίο ο ήρωάς της αδυνατεί να ξυπνήσει, η «Τετάρτη» ξεκινά τεταμένη και σφίγγεται γύρω σου ασφυκτικά καθώς ο χρόνος κυλά. Μπορεί να τρέχει πάνω στις ράγες ενός «γκανγκστερικού θρίλερ», μπορεί η αισθητική της να είναι ένα μεγάλο κομμάτι της γοητείας της, μπορεί να είναι απόλυτα περήφανη για τις αναφορές της, όμως η ταινία του Αλεξίου όχι μόνο πατά γερά στα δικά της πόδια και κερδίζει τη θέση της στο πάνθεον, μα, όπως οι καλύτερες ταινίες του είδους, κρύβει πολλά κάτω από την υπέροχη επιφάνειά της. Την πορεία ενός ήρωα που μπορείς αν θες να δεις σαν μια παραβολή για κάτι μεγαλύτερο, την αντιστοιχία με μια χώρα, τη διαδρομή συμπεριφορών και νοοτροπίας που μας έφεραν ως εδώ, την αναμέτρηση ενός ανθρώπου με το δικό του αδιέξοδο. Όλα δοσμένα με μια συναρπαστική κινηματογράφηση, με ένταση και χιούμορ, με στιβαρές ερμηνείες και κυρίως με την αίσθηση πως αυτό που βλέπεις είναι αληθινό, αδιάβροχο, αλεξίσφαιρο σινεμά. Και αυτό λέει πολλά σε μια ταινία γεμάτη βροχή και σφαίρες...
Μια δυναμική γυναίκα, πανεπιστημιακός, ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα τριών ενήλικων παιδιών, ανακαλύπτει ότι πάσχει από αλστχάιμερ και βλέπει τη ζωή της να χάνεται σιγά-σιγά στη λήθη.
Με μια σπουδαία, καθόλου αποφασισμένη να εντυπωσιάσει ερμηνεία από την Τζουλιάν Μουρ στο κέντρο της, μια ερμηνεία που δίκαια της χάρισε το Όσκαρ φέτος, το «Still Alice» είναι μια βαθιά συγκινητική και απόλυτα ανθρώπινη ταινία. Μια ταινία που ευτυχώς, όπως και η πρωταγωνίστριά της, δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το έντονα δραματικό της θέμα για να κερδίσει ακόμη περισσότερα δάκρυα (τα οποία ούτως ή άλλως έρχονται αβίαστα) ή για να εκβιάσει συναισθηματικά το θεατή. Αντίθετα κατορθώνει να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια όχι μόνο για την ασθένεια και τις συνέπειές της, αλλά και να ξύσει την επιφάνεια από κάτι πιο βαθύ, την ουσία της ύπαρξής μας, του τι είναι αυτό που μας ορίζει σαν ανθρώπους και προσωπικότητες. Μπορεί να μην πηγαίνει όσο βαθιά θα θέλαμε και να μην αποφεύγει πάντα τα κλισέ ενός οικογενειακού δράματος, αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς τη συναισθηματική ένταση του φιλμ, την αξιοπρέπειά του και την ήρεμη δύναμη της Μουρ.
Όταν ο αγαπημένος της πατέρας πεθαίνει, η Ελά θα μείνει μόνη στο πατρικό της με τη μητριά και τις δύο ετεροθαλείς αδελφές της. Όμως ο πρίγκιπας του βασιλείου της αναζητά νύφη...
Μπορεί αυτή η εκδοχή του κλασικού παραμυθιού να μην ξεφεύγει πολύ από εκείνη που ξέρετε ήδη, αλλά βλέποντας την παιχνιδιάρικη χαριτωμένη ανάγνωσή του στα χέρια του Κένεθ Μπράνα, δεν μπορεί παρά να γοητευτείτε. Ασφαλώς η ιστορία της Σταχτοπούτας είναι υπερβολικά γνωστή (και μεταξύ μας ίσως ελαφρώς βαρετή) όμως η ταινία επενδύει στο χιούμορ, στην αίσθηση μιας ιστορίας που θα μπορούσε να συμβεί στ’ αλήθεια (οκ, ίσως όχι με μια άμαξα-κολοκύθα) και στην αισθητική απόλαυση ενός πανέμορφου και σταθερά γοητευτικού φιλμ. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ανανεωτική ακόμη κι αν δεν μπορείς να την πεις απόλυτα κλασική, αλλά έχει ένα ακαταμάχητο ατού: την παρουσία της Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία, άψογα ντυμένη και όπως πάντα βασιλικά υπέροχη, δίνει έναν άλλο αέρα στο ρόλο της κακιάς μητριάς και στην πορεία ολόκληρης της ταινίας.
Ακόμη
>>> Ο συγγραφέας και σεναριογράφος Άλεξ Γκάρλαντ κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Από Μηχανής» (Ex Machina), μια ταινία επιστημονικής φαντασίας στην οποία ένας ιδιοφυής, πολυεκατομμυριούχος προγραμματιστής και εφευρέτης έχει δημιουργήσει μια τέλεια μηχανή τεχνητής νοημοσύνης. Η οποία έχει το πρόσωπο ενός αγγελικά όμορφου ρομπότ και τις ικανότητες της οποίας θα θελήσει να δοκιμάσει πάνω σε έναν υπάλληλό του.
>>> O Τζέισον Στέιθαμ κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα στο «Τζόκερ» (Wild Card), πράγμα που σημαίνει ότι μπορείτε να περιμένετε άφθονο ξύλο στο φιλμ του Σάιμον Γουέστ, στο οποιο ο Τζέισον, μπράβος στο Λας Βέγκας, θα βρεθεί να υπερασπίζεται έναν καλό του φίλο απέναντι στην ίδια τη Μαφία...
>>> Ανάμεσα στη μυθοπλασία, το ντοκιμαντέρ και την απόλυτη αμηχανία, η ταινία του Διονύση Γρηγοράτου «Fils De Grèce, Τα Παιδιά του Εμφυλίου» ½ , μιλά για τις παιδουπόλεις και τα παιδιά που μεγάλωσαν στην εξορία μετά τον ελληνικό εμφύλιο. Δυστυχώς με τρόπο κακότεχνο και εξαντλητικό, που δεν έχει μόνο να κάνει με την τεράστια διάρκεια του φιλμ.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
19°
