Cinevoice 318

Athens (cine) Voices 

Άτάκες που ακούστηκαν στην έξοδο της προβολής της νέας ταινίας της Τζούλια Ρόμπερτς  “Eat Pray Love” στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x:

● Ωραίο σενάριο. Σαν να το έγραψε ο Πάουλο Κοέλιο. Στο twitter.

● Έκανε το “Sex and the City 2” να μοιάζει με τις Αδελφές Καραμαζόφ.

● Σε όλη την ταινία ήθελα να της φωνάξω «τράβα, κυρά μου, να πλύνεις κάνα πιάτο».

● Νομίζω θα έχει μεγάλη επιτυχία. Ως όργανο βασανιστηρίων στο Γκουαντάναμο. 

● Italy, India, Indonesia, ταξιδεύει για να βρει τον εαυτό της σε χώρες που αρχίζουν από “Ι”. Όπως «εγώ» κατάλαβες; Το λέει στο βιβλίο. Ντρέπομαι, αλλά το έχω διαβάσει. 

● Μισό λεπτό να πάω τουαλέτα. Πρέπει να τσεκάρω αν οι όρχεις μου είναι ακόμη στη θέση τους... 

Ο Εμφύλιος στο σινεμά (μην τρομάζετε, ο Ισπανικός) 

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, σε συνέχεια της περσινής επιτυχίας της 1ης Εβδομάδας Ισπανικού Κινηματογράφου, παρουσιάζει φέτος ένα αφιέρωμα στην κινηματογραφική αντιμετώπιση αυτού του κομματιού της ιστορίας της χώρας μέσα από 14 ταινίες μυθοπλασίας –οι περισσότερες απρόβλητες στην Ελλάδα–, ένα ντοκιμαντέρ κι αρχειακό υλικό από την περίοδο του εμφυλίου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως οι 10 από τις ταινίες μυθοπλασίας έχουν γυριστεί από το ’80 και μετά, από σκηνοθέτες της μεταπολεμικής αλλά και της προπολεμικής γενιάς. Το αφιέρωμα θα διαρκέσει από 7 ως 13 Οκτωβρίου. Ταινιοθήκη: Ι. Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου, Κεραμεικός. Πληροφορίες: 210 3612.046, 3609.695, 

Σαρδέλες
Πέντε ταινίες (όπως το “Buried”) στριμωγμένες σε ένα κουτί – ή κάτι τέτοιο. Με σειρά χωρητικότητας:

1) Το υποβρύχιο Δίχως τις hi-tech ανέσεις του πυρηνικού «Κόκκινου Οκτώβρη», το φιλμ του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν παραμένει απαγορευμένο σε θεατές με κλειστοφοβία. Διαδραματίζεται σε ένα τενεκεδένιο κουτί στα βάθη της θάλασσας. Γύρω σκάνε τορπίλες. Και είναι απόλυτα αληθοφανές.

2) Σωσίβια λέμβος Κούραση, πείνα, δίψα, κλειστοφοβία (παρά τον ανοιχτό ορίζοντα), αντιπαθείς συνεπιβάτες, έχθρα και αρμύρα. Πώς η σωτηρία από τον πνιγμό μεταμορφώνεται σε βασανιστήριο και το χιτσκοκικό σασπένς βρίσκει τρόπο να παραμείνει σταθερό παρά το κούνημα της βάρκας.  

3) Λίβανος Μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών κλεισμένοι σε ένα τανκ την πρώτη μέρα της εισβολής στον Λίβανο. Θόρυβος, φόβος, βρόμα, ιδρώτας, πανικός, σφαίρες. Ο Σαμουέλ Μαόζ μάς βάζει στην κοιλιά ενός εξαιρετικά λαίμαργου, υπερβολικά στενάχωρου, μηχανικού κήτους.   

4) Devil Πέντε άγνωστοι κλεισμένοι σε ένα ασανσέρ. Αν δεν μοιάζει αρκετά τρομακτικό, ο ένας από αυτούς είναι ο διάβολος. Αν ακόμη δεν πανικοβληθήκατε, το σενάριο είναι του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. 

5) Phone Booth Σε μερικά χρόνια οι θεατές του φιλμ δεν θα αντιλαμβάνονται γιατί ο Κόλιν Φάρελ έπρεπε να μπει σε ένα θάλαμο για να τηλεφωνήσει, αλλά προς το παρόν, το θρίλερ του Τζόελ Σουμάχερ παραμένει πετυχημένο. Βέβαια, το ισπανικό “La Cabina” το είχε κάνει καλύτερα – και δίχως ελεύθερο σκοπευτή στην ταράτσα...

Όταν κακά μαλλιά συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους

50% Snoop Dogg, 50% Μπο Ντέρεκ. Τα μαλλιά του Έντουαρτ Νόρτον στο «Δόλωμα γένους θηλυκού», όπου υποδύεται έναν καταδικασμένο σε φυλάκιση εμπρηστή, σβήνουν από το χάρτη κάθε περουκίνι που έχει φορέσει ποτέ ο Νίκολας Κέιτζ. Κι αυτό είναι πραγματικό κατόρθωμα. Το χειρότερο όλων, τα “cornrows” ήταν δική του ιδέα και μάλιστα «επειδή κανείς hair stylist στο Χόλιγουντ δεν ήξερε να τα φτιάχνει σωστά, βρήκα μια κυρία στο Ντιτρόιτ, την Κρίσταλ, που μου έφτιαξε αυθεντικά κοτσιδάκια». Χάρμα οφθαλμών!

Δίχως τον Γιώργο

Αν δεν είχα γνωρίσει τον Γιώργο Τζιώτζιο πριν 21 χρόνια, δεν θα έγραφα τώρα αυτές τις γραμμές. Πιθανότατα δεν θα ήμουν καν ο ίδιος άνθρωπος. Όπως και η πλειοψηφία όσων γράφουν για σινεμά στην Ελλάδα σήμερα, χρωστάμε στον Γιώργο όχι μόνο την «καριέρα» μας, αλλά πολλά περισσότερα. Πέρα από το ότι άλλαξε το κινηματογραφικό τοπίο (μέσα από την «Προοπτική», το «Σινεμά», τις «Νύχτες Πρεμιέρας», την “Playtime”), άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε σινεμά, τον τρόπο που σκεφτόμαστε γι’ αυτό. Στην περίπτωση όλων εμάς που δουλέψαμε μαζί του στο περιοδικό «Σινεμά», ούτε λίγο ούτε πολύ άλλαξε τη ζωή μας. Η γνωριμία, η συνεργασία, η φιλία μας, ήταν για μένα κάτι παραπάνω από εξαιρετική τύχη. Τα πρώτα χρόνια του περιοδικού ήταν και είναι το μέτρο με το οποίο συγκρίνω από τότε κάθε μου δουλειά, το πνεύμα, το ήθος, η ακεραιότητά του υπήρξαν πάντα οδηγός μου στο επάγγελμα και στη ζωή. Και θα εξακολουθήσουν να είναι ακόμη και τώρα που ο Γιώργος δυστυχώς δεν είναι πια εδώ.