Η ταινία «Ταξιδιάρα ψυχή» σε σκηνοθεσία - φωτογραφία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, παραγωγή Χρόνη Πεχλιβανίδη, μουσική Γιάννη Αγγελάκα απέσπασε το βραβείο διεθνών κριτικών Fipresci για καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ και θα προβληθεί στους κινηματογράφους Μικρόκοσμος (Αθήνα) και Ολύμπιον (Θεσσαλονίκη) από 30 Σεπτεμβρίου.
Αγγελική Αριστομενοπούλου: Ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να χτίσει τη ζωή του μεταξύ ενός απόμακρου προαστίου της Θεσσαλονίκης κι ενός ορεινού χωριού της Κρήτης, κοντά στην ησυχία της φύσης. Αυτό με βοήθησε να στήσω την ταινία όσο περισσότερο ήταν εφικτό σε μη αστικό περιβάλλον. Ουσιαστικά, οι διαφορετικές σκηνές ενώνονται με πλάνα δρόμου και τον Γιάννη οδηγό σε ένα οδοιπορικό από τα βουνά της Κρήτης, σε οροπέδια στη μέση του πουθενά, σε εγκαταλελειμμένα χωριά της βόρειας Ελλάδας, εξερευνώντας την υπέροχη ελληνική ύπαιθρο.
Γιάννης Αγγελάκας: Τι είναι η παράδοση; Δεν είναι ένα μουσειακό πράγμα το οποίο δεν κουνιέται από τη θέση του, δεν ήταν ασάλευτο από πάντα και πρέπει να το κρατήσεις έτσι... Κινείται... μπορεί να πεις στο τέλος ότι δεν το κατάφερα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια ορμή κάτι να κάνουμε.
Αγγελική: Μετά από παρεμβολή των ιδιαίτερα κινηματογραφικών μελωδιών που συνθέτουν τα βιολιά και τα τσέλα στα κομμάτια των Λύκων (οι Ανάσες των Λύκων είναι το σχήμα του οποίου τη σύνθεση επιμελείται ο Βελιώτης και τους στίχους τους γράφει ο Αγγελάκας) περνάμε σε άλλη μια κωμική σκηνή στην παραλία, όπου οι δυο τους ψάχνουν με έναν αυτοσχέδιο ανιχνευτή (στην ουσία ένα ξύλο που έχει βρει ο Βελιώτης) για κρυμμένες επιταγές. Με λύπη ανακαλύπτουμε ότι η άμμος δεν κρύβει δωροεπιταγές, αλλά «δεν πειράζει, μωρέ... καλή καρδιά!».
Γιάννης Αγγελάκας: Εδώ που είστε, ούτε σινεμά έχει ούτε τίποτα...
Βοσκός: Σινεμά δεν έχει... παλιά ερχότανε... απ’ όταν βγήκε η τηλεόραση κι εδώ...
Αγγελική: Οι υπέροχες κρητικές μαντινάδες ντυμένες από λαούτα, κιθάρες και τσέλο μάς οδηγούν στο φινάλε, την ανάταση της ψυχής όπως μου αρέσει να λέω, τον Ψηλορείτη. Εκεί, στην καρδιά των χιονισμένων βουνών σε ένα μικρό πέτρινο μιτάτο (καλύβα βοσκών) φτάνουμε το αποκορύφωμα της ταινίας, το τελευταίο γλέντι, το οποίο όμως δεν θα τολμήσω να περιγράψω. Θα το αφήσω ως έκπληξη για όσους δουν την ταινία.
Αγγελική: Ο Γιάννης μάς συστήνει έναν από τους πιο κοντινούς του μουσικούς συνοδοιπόρους, τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη. Εκεί αρχίζει μια σειρά από ιδιαίτερα «πειραματικές» σκηνές, στις οποίες για παράδειγμα ακούν στο ραδιόφωνο σταθμό της εκκλησίας και ξαφνικά ακούγεται μια φωνή από το υπερπέραν να λέει «πήρανε θάρρος όλοι οι αμαρτωλοί... δεν κάνουν αυτοί για τον Θεό...» (γέλια). Η ταινία τελειώνει με τις ηχογραφήσεις των Βελιώτη και Αγγελάκα με μαέστρο τον Ψαρογιώργη για τον καινούργιο δίσκο του τελευταίου.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
16°
