Τζεφ Γκόλντμπλουμ: Συνέντευξη με τον αμερικανό ηθοποιό για την ταινία «Wicked» στην οποία πρωταγωνιστεί
Ο παραγνωρισμένος Αμερικανός ηθοποιός Τζεφ Γκόλντμπλουμ, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μια δεύτερη καριέρα έπειτα από τα 80s, υποδύεται τον Μάγο του Οζ στο «Wicked», το οποίο σκίζει αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ και στοχεύει στο να γίνει η πιο εμπορική ταινία της χρονιάς, καθώς οι εισπράξεις της έχουν ξεπεράσει σε δέκα μέρες τα 260 εκατομμύρια δολάρια.
— Πότε ήταν η πρώτη σας σκέψη να γίνετε ηθοποιός; Μεγάλωσα στο Πίτσμπουργκ της Πενσιλβάνια. Στα 10 μου οι γονείς μου μας πήγαν στο Pittsburgh Playhouse για να δούμε παιδικό θέατρο. Έπαιζαν μια παιδική εκδοχή του «Η πεντάμορφη και το τέρας» και ενθουσιάστηκα. Θυμάμαι μια στιγμή που σκέφτηκα: Ποιοι είναι τούτοι και τι είναι αυτά που κάνουν; Νομίζω ότι τότε μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα να γίνω ηθοποιός. Αργότερα, στις αρχές των 70s, στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδαζα στο Neighborhood Playhouse με τον Sanford Meisner, κάποιος από το New York Public Theatre επικοινώνησε με τους υπεύθυνους και ρώτησε: «Έχετε κάποιον ψηλό εκεί;» Καθώς ήμουν ένας από τους ψηλούς μαθητές της τάξης, με έστειλαν στην παράσταση «Οι δύο άρχοντες της Βερόνας», που ετοιμαζόταν ως μιούζικαλ για το Φεστιβάλ Σαίξπηρ. Δεν ήξερα πολλά για το φεστιβάλ, αλλά πήρα τον ρόλο του φρουρού και ήμουν και στον χορό. Η παράσταση ήταν στο Delacorte Theatre στο Σέντραλ Παρκ και έγινε επιτυχία. Αργότερα το έργο ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ και με προσκάλεσαν να συμμετάσχω. Έκανα δύο μαθήματα χορού την ημέρα, και το βράδυ ανέβαινα στη σκηνή, οκτώ φορές την εβδομάδα. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο θέατρο της Νέας Υόρκης.
— Σας βοήθησαν οι γονείς σας να αγαπήσετε τις τέχνες; Οι γονείς μου ήταν λάτρεις του θεάτρου. Μας πήγαιναν να δούμε μπαλέτο, εκθέσεις τέχνης και κάθε λογής πράγματα. Έκανα μαθήματα πιάνου από μικρός. Χάρη σ’ αυτούς εκτέθηκα στις τέχνες, και αυτή η εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή. Ήμουν τυχερός που μπόρεσα να παραμείνω ενεργός σ’ αυτόν τον χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Επέστρεψα στη Νέα Υόρκη κι έκανα κάποια πράγματα, όπως το «The Pillowman», που είχε καλή υποδοχή στο Booth Theatre. Το αναφέρω γιατί, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Wicked», η Αριάνα Γκράντε μού είπε: «Ξέρετε, έχουμε συναντηθεί ξανά. Ήμουν 11 ή 12 ετών και ήρθα στα παρασκήνια, σας είδα μετά την παράσταση “The Pillowman”, που μου άρεσε πολύ, και βγάλαμε μια φωτογραφία μαζί». Και μου έδειξε τη φωτογραφία. Δεν είναι καταπληκτικό;
— Έχετε επίσης μεγάλη εμπειρία με τη μουσική. Η μουσική είναι μέρος της ζωής μου. Έχω τη δική μου μικρή μπάντα (σ.σ. Jeff Goldblum & The Mildred Snitzer Orchestra). Η μουσική έχει μεγάλη σημασία για μένα. Μου αρέσει η jazz, που όλοι αγαπούν τώρα, και παίζουμε και δική μας μουσική. Έχουμε ένα καινούργιο άλμπουμ που βγαίνει σύντομα.
— Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τον κόσμο του Οζ; Είδα το μιούζικαλ «Wicked» όταν κυκλοφόρησε στα 90s, καθώς ήμουν τότε στη Νέα Υόρκη. Δεν ήξερα πολλά γι’ αυτό, αλλά στο φουαγιέ του θεάτρου Gershwin είχαν ζωγραφισμένες εικόνες από την παράσταση, τον ανεμοστρόβιλο και άλλα πράγματα εμπνευσμένα από το κλασικό φιλμ. Και σκέφτηκα: «Αυτή η παράσταση έχει σχέση με τον “Μάγο του Οζ”; Aχ, όχι!». Είχα δει την ταινία ως παιδί και ξανά μέσα στα χρόνια. Ποτέ δεν σταμάτησε να με μαγεύει και να με συγκινεί. Ευτυχώς λάτρεψα την παράσταση. Και όταν η Idina Menzel τραγούδησε το «Defying Gravity» στο τέλος της πρώτης πράξης, με κέρδισε εντελώς.
— Γιατί ο «Μάγος του Οζ» έχει επηρεάσει τόσο πολλές γενιές; Είναι κάτι που έχει σχέση με τις ζωές μας. Ποιος από εμάς δεν έχει νιώσει τον πόνο του αποκλεισμού για κάποιον χαζό λόγο; Προσωπικά, δεν μου είναι άγνωστο αυτό το συναίσθημα, αφού στα σχολικά μου χρόνια πέρασα δύσκολες στιγμές. Στο έργο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές κατά τη διάρκεια των δύσκολων σχολικών τους χρόνων. Αλλά η φιλία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κορίτσια που γίνονται γυναίκες, η μεγάλη δύναμη που ξεδιπλώνεται μέσα τους, είναι κάτι όμορφο. Η σχέση σου με άλλους ανθρώπους και η ποιότητα αυτών των σχέσεων μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή σου και να την κάνει τελικά να αξίζει. Αυτή την ιδέα εξερευνά το «Wicked».
— Τι σας ενδιέφερε περισσότερο σχετικά με την ανάληψη του εμβληματικού χαρακτήρα σας; Ο Μάγος είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας. Έχει έρθει από την Όμαχα της Νεμπράσκα, υποθέτω – αν μπορούμε να πιστέψουμε κάτι από την ιστορία του, γιατί είναι ένας τύπος γεμάτος ιστορίες. Ο Μάγος βρέθηκε στο Οζ ως ένας παραγωγικός εφευρέτης. Είναι σαν τον Νίκολα Τέσλα: δημιουργεί τρένα, τροχούς και οχήματα, και φυσικά μαγεία και θαύματα. Επίσης εκμεταλλεύεται την ικανότητα που έχουν οι ιστορίες να συνδέονται με τους ανθρώπους, ενώ ενδιαφέρεται για τα θαύματα του σύμπαντος και διατηρεί μια παιδική, παιχνιδιάρικη διάθεση. Είναι όμως και κάπως αδύναμος χαρακτήρας. Είναι χειριστικός και λίγο ύπουλος, με μια δόση θλίψης. Υπάρχει μια φράση που λέει: «Έχω μια τρύπα στην καρδιά μου που κανένας θησαυρός δεν μπορεί να γεμίσει», και δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος με μυστικά, αμφιβολίες και φόβους. Σε μια άλλη σκηνή ομολογεί ότι πάντα ήθελε να γίνει πατέρας, αλλά «ποτέ δεν είχα οικογένεια και γι’ αυτό φέρομαι στους πολίτες του Οζ σαν να είναι γιοι και κόρες μου». Αυτό φαίνεται στο τραγούδι «Sentimental Man», όπου δημιουργεί έναν ολόκληρο μικρόκοσμο για τον εαυτό του και παραδέχεται: «Να, εδώ είμαι εγώ και η φανταστική μου οικογένεια, αλλά είμαι αρκετά μόνος».
— Πώς ήταν η συνεργασία με τη Σίνθια Ερίβο και την Αριάνα Γκράντε; Η Σίνθια με κέρδισε πριν ακόμη δουλέψουμε μαζί, όταν είδα τη συναυλία της στο YouTube –ίσως ήταν στο Royal Albert Hall στην Αγγλία–, όπου μιλάει για μερικούς από τους άλλους εμβληματικούς ανθρώπους που πέρασαν πριν από εκείνη, όπως η Nina Simone και η Aretha Franklin. Κι εκεί τραγουδάει το «Ain’t No Way» της Aretha Franklin, το «Don’t Rain on My Parade» και το «Midnight Train to Georgia» της Gladys Knight. Ξέσπασα σε δάκρυα όταν το είδα, καθώς είναι απερίγραπτη με λόγια, δυνατή και απλώς φανταστική. Όπως και η Αριάνα Γκράντε, που δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη ποπ σταρ στον κόσμο, αλλά και ο πιο καλόκαρδος, λαμπρός, καλλιτεχνικός, ταλαντούχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει τελευταία.
— Τι ελπίζετε να πάρει το κοινό από το «Wicked»; Ελπίζω οι θεατές να νιώσουν εμπνευσμένοι από την ομορφιά της φιλίας και της συντροφικότητας, αλλά και να προτραπούν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο με ανοιχτό μυαλό. Με διάθεση κατανόησης και αποδοχής. Η ταινία δείχνει πώς μπορείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια της προκατάληψης, του φόβου και της στενομυαλιάς. Επίσης, υπάρχουν θέματα αυτοανακάλυψης και του να αποδεχτείς ποιος πραγματικά είσαι. Αν αυτό μπορέσει να αγγίξει κάποιους ανθρώπους και να τους κάνει να νιώσουν λίγο πιο δυνατοί, τότε θα είναι επιτυχία.
— Τι σας δίδαξε αυτή η εμπειρία;
Πολλά. Κυρίως η εμβάθυνση στον χαρακτήρα του μάγου μ’ έκανε να σκεφτώ ξανά τη δική μου ζωή. Ήταν βαθιά ικανοποιητικό και μου θύμισε τη χαρά της δημιουργίας και της συνεργασίας. Όλη αυτή η εμπειρία του Οζ ήταν ένα υπέροχο ταξίδι και νομίζω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
15°
