Ο δήμαρχος μιας μικρής πόλης στη Ρωσία ενδιαφέρεται για το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται το σπίτι του Κόλια. Και η «δικαιοσύνη» θα του το παραχωρήσει. Προκειμένου να αντισταθεί, ο Κόλια ζητά τη βοήθεια ενός φίλου του δικηγόρου από τη Μόσχα και η άφιξή του θα αλλάξει τη ζωή του.
Μια ιστορία συνηθισμένων ανθρώπων, μικρών ζωών, ξεχασμένων σε μια άκρη μιας αχανούς χώρας, με το βίο τους να ξετυλίγεται μπροστά σε ένα τοπίο ανείπωτης ομορφιάς μα στο έλεος ενός σκοταδιού που τους περιτριγυρίζει από παντού. Μια ιστορία συνηθισμένων ανθρώπων που αποκτά το εύρος και τον αντίκτυπο μιας βιβλικής παραβολής, μια ταινία που ορίζει από την αρχή το τι σημαίνει μεγαλειώδες, σπουδαίο σινεμά στο μέτρο του ανθρώπου. Από τα αχανή υποβλητικά τοπία της χερσονήσου Κολ μέχρι την ατέρμονη βουτιά στην κόλαση μιας πραγματικότητας που τσαλαπατά τους ανθρώπους με τη δύναμη της ερπύστριας μιας μπουλντόζας, το φιλμ του Σβιαγκνίτσεφ δεν φοβάται να αναμετρηθεί με υπέροχες εικόνες, τη συγκλονιστική αφήγηση, τη φιλοδοξία του να μιλήσει για τη ζωή των ανθρώπων μιας χώρας που σαρώνεται όπως και οι ήρωες του φιλμ από μια βδελυρή, άρρωστη νοοτροπία. Από το αστείο, μα πικρό σαν δηλητήριο χιούμορ του φιλμ, μέχρι την ένταση που ανεβαίνει για να κορυφωθεί σε ένα από τα καλύτερα φινάλε που είδαμε στο σινεμά εδώ και χρόνια, το «Λεβιάθαν» είναι ένα επώδυνα πολιτικό φιλμ που αποκαλύπτει την αληθινή εικόνα της Ρωσίας του σήμερα: Μια σφηκοφωλιά διαφθοράς και απονιάς όπου νόμος είναι μόνο το δίκιο του ισχυρού και όπου οι πάντες, από την εκκλησία έως το κράτος, κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους. Το γεγονός πως μια ταινία σαν αυτή γυρίστηκε με χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού της Ρωσίας θα έμοιαζε ένα απόλυτο παράδοξο, αν μετά την προβολή του φιλμ στις Κάννες δεν καταδιωκόταν κυριολεκτικά από την ηγεσία της χώρας ως κάτι αληθινά επικίνδυνο. Πράγμα που δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο από τη δύναμη του φιλμ. Γιατί η αληθινή τέχνη μπορεί και οφείλει να είναι επικίνδυνη...
Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα (A Girl Walks Home Alone at Night) ****
Σκηνοθεσία: Άνα Λίλι Αμιρπούρ
Παίζουν: Σίλα Βαντ, Αράς Μαράντι, Μάρσαλ Μάνες
Σε μια σκοτεινή γειτονιά της Τεχεράνης, ένα κορίτσι βαμπίρ παρακολουθεί τις ζωές μιας ομάδας χαμένων ανθρώπων. Και τρέφεται από αυτούς. Μέχρι τη στιγμή που θα αγαπήσει ένα ζωντανό αγόρι.
Ασπρόμαυρο και νωχελικό, πλημμυρισμένο από μουσική, στημένο πάνω σε μια σειρά από εντυπωσιακά ταμπλό βιβάν ή από λήψεις που θα μπορούσαν από μόνες τους να είναι ένα βίντεο κλιπ, το «Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» μοιάζει με το σημείο εκείνο που ο Τζιμ Τζάρμους συναντά το «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και ο Γκοντάρ στέκεται σε μια γωνία χαμογελώντας ικανοποιημένος. Η παραπάνω περιγραφή μπορεί να μοιάζει εξίσου προβοκατόρικη με αυτή που το φιλμ προτιμά, «ένα φεμινιστικό ιρανικό vampire movie», αλλά είναι και οι δύο ακριβείς. Το φιλμ της Αμιρπούρ είναι βεβαίως γυρισμένο στην Καλιφόρνια αλλά αυτό δεν θα σας απασχολήσει, ούτε άλλωστε οι συγκρίσεις με οποιονδήποτε ή οτιδήποτε. Αυτή η μελαγχολική νυχτερινή ερωτική ιστορία που θυμίζει αλλόκοτο σκοτεινό παραμύθι απλά θα σας γοητεύσει.
Kingsman: Η μυστική υπηρεσία (Kingsman: The Secret Service)****
Ένας πράκτορας της πιο μυστικής των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας θα στρατολογήσει το γιο ενός παλιού δόκιμου, ένα νεαρό που δεν αποτελεί το ιδανικό υλικό για κατάσκοπο, ειδικά έναν τόσο στιλάτο κατάσκοπο όσο κάθε μέλος της Kingsman οφείλει να είναι.
Η καλύτερη ταινία που δεν έκανε ο Τζέιμς Μποντ εδώ και πολλά πολλά χρόνια, το «Kingsman» ξέρει πως μια πετυχημένη ταινία δράσης δεν σημαίνει απαραίτητα έλλειψη χιούμορ και ξέρει πώς να μπλέκει και τα δύο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βασισμένη σε κόμικ πατάει εντούτοις τα πόδια της γερά στην πραγματικότητα, συχνά φλερτάρει με την κωμωδία αλλά ξέρει πότε και πόσο να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά, έχει το βλέμμα της στο μεγάλο κοινό αλλά δεν φοβάται να κινηματογραφήσει τη βία με τον τρόπο που της αξίζει να τη βλέπεις στο σινεμά. Αστεία, ασταμάτητα fun, αγωνιώδης και απόλυτα στιλάτη, με τον Κόλιν Φερθ να δείχνει πώς θα έπρεπε να είναι ένας κατάσκοπος και τζέντλεμαν, το «Kingsman» είναι πιθανότατα η πιο απολαυστική ταινία που θα δείτε όλη τη χρονιά στο σινεμά. Και, ναι, έχουμε συναίσθηση ότι βρισκόμαστε ακόμη μόλις στον Φεβρουάριο.
Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (50 Shades of Grey) **
Μια νεαρή άπειρη γυναίκα ανακαλύπτει τον αισθησιασμό και το σαδομαζοχισμό στα χέρια ενός πολυεκατομμυριούχου με λίγο πιο ιδιαίτερα γούστα στο σεξ.
Βασισμένο στο ομώνυμο, κολοσσιαίο best seller (ή πορνό για μαμάδες, όπως το αποκάλεσαν), το φιλμ της Σαμ Τέιλορ Γουντ έρχεται με τη φόρα της ταινίας φαινομένου και τη φιλοδοξία να είναι το πιο σέξι φιλμ της χρονιάς. Όμως δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από μια καλογυαλισμένη ρομαντική φαντασίωση πασπαλισμένη με λίγο (αλλά πολύ λίγο) σαδομαζοχισμό, που κατορθώνει να εξάψει μόνο τη φαντασία. Έξι αληθινά δυνατές ξυλιές στον πισινό της ηρωίδας, κάτι προφανώς αξιογέλαστο σε κάθε S&M σχέση που θα ήθελε να την πάρεις στα σοβαρά, είναι όσο μακριά φτάνει η ταινία, αν εξαιρέσεις μερικά φτερά παγωνιού και μια αναφορά σε «πρωκτικό fisting». Το οποίο φυσικά είναι out of the question. Στην πραγματικότητα, αυτή δεν είναι παρά μια ακόμη εκδοχή της πεντάμορφης και του τέρατος και του πώς η δύναμη της αγάπης νικάει τα πάντα. Εκτός ίσως από τα κινηματογραφικά κλισέ, στα οποία η ταινία δείχνει μεγαλύτερη διάθεση υποταγής απ’ ό,τι η ηρωίδα στον κυρίαρχό της.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
19°
